«Ανησυχώ για τις παρέες του παιδιού μου»
Γράφει η Μαρία Βερβέρη *
Για τα μικρά παιδιά αλλά και για τους εφήβους, η ύπαρξη φίλων με τους οποίους θα παίξουν, θα μιλήσουν, θα τσακωθούν, είναι ότι πιο πολύτιμο έχουν στην συγκεκριμένη περίοδο της ζωής τους. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να υποκαταστήσει την παρέα των συνομηλίκων για ένα παιδί. Αυτό είναι κάτι γνωστό στους περισσότερους γονείς και χαίρονται και ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να έχουν επαφές με συνομηλίκους τους. Ωστόσο, υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι γονείς δεν είναι καθόλου ευχαριστημένοι με τις παρέες των παιδιών τους, αντιθέτως ανησυχούν πάρα πολύ.
Οι γονείς, ωστόσο, παρ' όλη την ανησυχία τους και την τάση να προστατεύσουν τα παιδιά τους πρέπει πάντα να έχουν στο μυαλό κάποια απλά πραγματάκια. Όπως για παράδειγμα, 1)Να θυμούνται ότι όσο και αν μιμείται κάποιες συμπεριφορές της παρέας του, το μεγαλύτερο κομμάτι στην ανατροφή και διαπαιδαγώγηση του παιδιού ανήκει σε εκείνους. 2)Όσο και αν δεν αρέσει στους γονείς, τα παιδιά σχεδόν σίγουρα θα συναναστραφούν με παιδιά που δεν θα καλύπτουν τα κριτήρια τους. Όμως, είναι σχεδόν αδύνατον ο γονιός να μπορεί να ελέγχει και να προλαμβάνει κάθε βήμα του παιδιού του. 3) Tα παιδιά έχουν διαφορετικά κριτήρια από εκείνα των ενηλίκων, βλέπουν τους ανθρώπους διαφορετικά. Μάλιστα, τα παιδιά έχουν ανάγκη να ταυτιστούν με άλλα παιδιά που ενσαρκώνουν κάποια πρότυπα: δύναμης, ομορφιάς, επιθετικότητας, εξυπνάδας, «μαγκιάς», ανεξαρτησίας, πονηριάς. 4) Επίσης, πολύ σημαντικό είναι να θυμούνται οι γονείς ότι οι “κακές” συμπεριφορές των παιδιών τους δεν σημαίνει με κανέναν τρόπο αντίστοιχες ενήλικες συμπεριφορές. Τα παιδιά περνούν από διάφορες φάσεις και δοκιμάζουν τα όρια των γύρω τους και τα δικά τους. Υποχρέωση των γονιών είναι να αποδεχτούν αυτή τους την ανάγκη, κάνοντας όμως σαφή τα όριά τους.
Τέλος, λοιπόν, αυτό που χρειάζεται είναι, να δείξουν οι γονείς εμπιστοσύνη στο παιδί τους, ακόμη και αν δεν τους αρέσουν οι παρέες του. Η αλήθεια είναι ότι το θέμα των φίλων είναι ιδιαίτερα λεπτό, ωστόσο κατηγορώντας ή μειώνοντας τους φίλους του, είναι πιθανό το παιδί να νιώσει ότι κατηγορείται και μειώνεται το ίδιο και να αντιδράσει έντονα, βλέποντας εσάς ως αντιπάλους και τους φίλους του ως συμμάχους. Ωστόσο, οι γονείς θα μπορούσαν με ευγενικό τρόπο και χωρίς να προσβάλουν το παιδί, να εκφράσουν την εναντίωση τους σε κάποιες συμπεριφορές των φίλων του. Για παράδειγμα, «Ξέρω ότι είναι φίλος σου, καμιά φορά όμως δεν συμφωνώ με τον τρόπο που φέρεται. Εγώ νομίζω ότι οι φίλοι πρέπει να λένε στους φίλους τους την αλήθεια, ακόμη και όταν είναι θυμωμένοι μαζί τους». Με αυτά τα λόγια, λοιπόν, δείχνουν οι γονείς στο παιδί τους ότι σέβονται την επιλογή του, αλλά ταυτόχρονα του δίνουν και τροφή για να σκεφτεί περαιτέρω.
Η Μαρία Βερβέρη είναι Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος (MSc Ψυχολογία Παιδιών και Εφήβων, University of Leiden, Ολλανδία) και εργάζεται στο ιδιωτικό της γραφείο, Καβέτσου 17, Μυτιλήνη (τηλ. 2251048933, 6945447016). Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε το http://mariaververi.blogspot.gr
