Η σκληρότερη μάχη που πρέπει να δώσουμε!
Πλησιάζει η πρωτομαγιά, μια ετήσια γιορτή με παγκόσμιο χαρακτήρα. Αυτή τη μέρα, με πορείες και συγκεντρώσεις η εργατική τάξη θυμίζει και προβάλει τα επιτεύγματά της και καθορίζει τις μελλοντικές της διεκδικήσεις. Την 1η Μαΐου 1886 τα εργατικά συνδικάτα των Η.Π.Α. ξεκίνησαν τις απεργιακές κινητοποιήσεις προκειμένου να αποκτήσουν το οκτάωρο στην εργασία τους αφού οι εργοδότες μπορούσαν να απασχολούν το προσωπικό τους κατά το δοκούν. Πλήθος ανθρώπων ξεχύθηκαν στους δρόμους, τραυματισμοί, θάνατοι και υπερχειλίζουσα οργή στιγμάτισαν για πάντα εκείνες τις χωροχρονικές στιγμές.
Όμως, παρά τους αιματηρούς αγώνες, φαίνεται να μην έχουν αλλάξει πολλά από παλιότερες εποχές. Σήμερα οι εργοδότες ζητούν όλο και περισσότερα από τους εργαζόμενους, η κρίση με τον κορονοϊό μας φέρνει αντιμέτωπους με μια νέα πραγματικότητα και θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να δώσουμε ξανά μάχες με καταστάσεις και ανθρώπους.
Βέβαια, ο άνθρωπος πάντα έδινε μάχες, για να εξασφαλίσει καλές συνθήκες εργασίας, για την ελευθερία του, τη ζωή του, απέναντι στο ψέμα, την υποκρισία και την προδοσία των συνανθρώπων του. Ένας διαρκής πόλεμος και αγώνας έχει γίνει η ζωή μας. Ακόμη και η εσωτερική διαμάχη που βιώνει ο καθένας από μας καθημερινά είναι μια έκφραση του χάους, οπότε πώς περιμένουμε να μπει τάξη στον κόσμο και στη ζωή μας! Η ανθρωπότητα έχει σμιλέψει έναν διαχωρισμό παντού, σε ιδεολογίες, θρησκείες, κοινωνικές και οικονομικές τάξεις και η κατηγοριοποίηση και ο διαχωρισμός συνεχίζονται μέχρι την οικογένεια και τον ίδιο μας τον εαυτό.
Θα έχεις παρατηρήσει πως οι σκέψεις κάνουν τον εαυτό σου πεδίο μάχης, όπου η μια σκέψη πολεμάει την άλλη. Το εγώ δημιουργεί σκέψεις διαχωρισμού, όπως ανάμεσα σε αυτό που είσαι και σε αυτό που θα έπρεπε να είσαι, ανάμεσα σε αυτό που σκέφτεσαι και σε εκείνο που νιώθεις, πόσα χρήματα βγάζεις εσύ και πόσα οι άλλοι και ο κατάλογος μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον. Πολύ παραστατικά το περιγράφει αυτό η ιστορία με τον Ινδιάνο παππού που προσπάθησε να εξηγήσει στον εγγονό του ότι μέσα μας είναι σαν να υπάρχουν δύο λύκοι που μάχονται συνεχώς, ο ένας είναι καλός και ο άλλος κακός. Όταν ο εγγονός ρώτησε ποιος θα κερδίσει, ο ηλικιωμένος Ινδιάνος απάντησε: «αυτός που ταΐζεις!».
Συνεπώς, πρέπει να γίνεις manager του εαυτού σου, ένας καλός ηγέτης του «είναι» σου, ο αρχιτέκτονας του πεπρωμένου σου. Πράγμα που σημαίνει ότι θα αφήσεις νηστικό τον κακό λύκο, δηλαδή τον φόβο και την ανασφάλεια που είναι οι κυριότερες αιτίες των προβλημάτων σου, θα απομακρύνεις οριστικά και αμετάκλητα κάθε αρνητική σκέψη και όποιον επιχειρεί να μολύνει τον νου σου και τα συναισθήματά σου. Διώξε την άγνοια και ανέλαβε τις ευθύνες σου, οι περισσότεροι λένε ότι δεν φταίνε σε τίποτα και πάντα φταίνε οι άλλοι γι’ αυτά που συμβαίνουν. Πραγματικά, ο διάβολος ήταν μια ωραία επινόηση, βολεύει πολύ η ύπαρξή του, γιατί έχεις κάποιον να κατηγορείς για κάθε κακό.
Πρέπει να στραφείς στην εξέλιξη της ψυχής σου και να δεσμευτείς ότι αύριο θα είσαι λίγο πιο πέρα από εκεί που βρίσκεσαι σήμερα. Δώσε τη σκληρότερη μάχη που καλείσαι να δώσεις για όσο φιλοξενείσαι σ’ αυτόν τον πλανήτη, προσδιόρισε ποιος είσαι, «δες» πού θέλεις να φτάσεις και με ποιον τρόπο. Ο κόσμος μπορεί να μην εξαρτάται από σένα αλλά ο εαυτός σου εξαρτάται από το πώς βλέπεις τον κόσμο.
--
* Η Χαρά Ζήκα είναι Χημικός, Δρ. Φαρμακευτικής, συγγραφέας του βιβλίου «Έρωτας, Χημεία & Σεξ»-Εκδόσεις Ιανός και δημοσιογράφος. Ζει τη Μυτιλήνη και αρθρογραφεί κάθε Τετάρτη στο Lesvosnews.net στη στήλη "Η αλχημεία του έρωτα
