«Σειρήνιες Γεύσεις: η Γαστρονομία στην Αρχαιότητα»
Η Εφορεία Αρχαιοτήτων Λέσβου σας προσκαλεί στα εγκαίνια της νέας περιοδικής έκθεσης «Σειρήνιες Γεύσεις: η Γαστρονομία στην Αρχαιότητα» που θα πραγματοποιηθούν από την Περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου κα Χριστιάνα Καλογήρου, την Παρασκευή 17 Φεβρουαρίου και ώρα 19.30 στο νέο κτήριο του Αρχαιολογικού Μουσείου Μυτιλήνης. Μετά τα εγκαίνια και την ξενάγηση στην περιοδική έκθεση, θα ακολουθήσει παράθεση γευσιγνωσίας αρχαίων συνταγών με τη φροντίδα των Σεφ μαγειρικής, Αντώνη Πετρέλη και Μαρίας Δεληγιώργη.
Η είσοδος για το κοινό είναι ελεύθερη.
Η ελληνική διατροφή και η γαστρονομία αποτελούν μέρος της ελληνικής σκέψης και νοοτροπίας, που τη διαδέχτηκε ο διατροφικός πολιτισμός της Ρώμης. Οι τροφές και οι μέθοδοι μαγειρέματος αναμφίβολα είχαν σχέση με το εμπόριο, τις ανταλλαγές και αλληλεπιδράσεις μεταξύ των λαών και των ιδεών, αλλά και άμεσα εξαρτώμενες από τα προϊόντα που παρήγαγε ο κάθε τόπος.
Για την ελληνική και ρωμαϊκή μαγειρική που κατά βάση ήταν μεσογειακή, πληροφορίες αντλούμε κυρίως από τις φιλολογικές πηγές, όπως τους Δειπνοσοφιστές του Αθήναιου, τους αττικούς κωμωδιογράφους και τις συνταγές του Ρωμαίου Απίκιου, ενώ λιγότερα είναι τα διαθέσιμα στοιχεία από αρχαιολογικά δεδομένα.
Οι κυρίαρχες γεύσεις της ελληνικής και ρωμαϊκής κουζίνας ήταν το μέλι, το ξίδι, ο γάρος (σάλτσα από τη ζύμωση ψαριών) και ένας τεράστιος κατάλογος από αποξηραμένα βότανα και μπαχαρικά που αναμιγνύονταν επιδέξια για να τονίσουν τη φυσική γεύση του ψαριού, του κρέατος και των πουλερικών.
Το μυστικό της ελληνικής κουζίνας ήταν η εξισορρόπηση της γλυκιάς και της πικρής γεύσης, του ξινού και των εντελώς ασυνήθιστων γεύσεων που εμφανίζονται στις συνταγές. Οι Ρωμαίοι και σε μικρότερο βαθμοί οι Έλληνες, παρουσιάζονται να αρέσκονται υπερβολικά σε σάλτσες με γλυκιά γεύση. Μέλι και σιρόπι από σταφύλια υπάρχει σχεδόν παντού. Κρασί και μέλι αναμιγνύονται για την παρασκευή του γλυκού οινόμελου, που σέρβιραν στην αρχή του γεύματος.
Η αρχαία λεσβιακή διατροφή ήταν εν μέρει γνωστή στην αρχαιότητα για τα εκλεκτά σταφύλια και το εξέχον κρασί της που δεν προκαλούσε πονοκέφαλο. Το λιγότερο αρωματικό και γλυκό κρασί παραγόταν στη Μυτιλήνη, ενώ γλυκύτερο και αρωματικότερο ήταν της Ερεσού και ακόμα περισσότερο της Μήθυμνας.
Η Λέσβος ωστόσο ήταν φημισμένη για τα θαλασσινά της που πιθανώς καλλιεργούνταν σε ειδικές ιχθυοδεξαμενές:σάλπα της Μυτιλήνης, χτένια της Μυτιλήνης και της Μήθυμνας, καθώς και οι τρούφες της Μυτιλήνης.
Ξακουστό ήταν και το κριθάρι της Ερεσού, «λευκότερο από το αιθερογεννημένο χιόνι» με το οποίο παράγονταν χυλοί, σούπες, ψωμιά και πίτες, διατροφικές συνήθεις στα γεύματα και δείπνα Λεσβίων και ξένων.
