Μαθήματα από την Κύπρο
Χρόνος ανάγνωσης :
3'Του Στράτου Γεωργούλα*
Οφείλω να παραδεχθώ ότι έχω μια θετική προδιάθεση απέναντι στα κυπριακά ζητήματα, μου αρέσει να «διαβάζω» αισιόδοξα -για την δική μου ιδεολογία – τα συμβάντα που μαθαίνω.
Και αυτό, παρά τις πρώτες εικόνες και πληροφορίες που είχα αποκομίσει από τη συνεχή μου επαφή με την κυπριακή πραγματικότητα. Είχα ενημερωθεί αλλά και γνωρίσει προσωπικά, την άναρχη αστική δόμηση, το κυρίαρχο ενδιαφέρον για τον πλουτισμό και τον ιππόδρομο, τη μαζική και αλλοτριωτική κουλτούρα στην τηλεόραση και τα τραγούδια, την καπιταλιστική εκμετάλλευση σε όλους τους χώρους εργασίας και στην εκπαίδευση.
Από την άλλη πλευρά όμως γνώρισα συνδικαλιστές του ΔΗΣΥ, οι οποίοι βρίσκονταν στο δρόμο όλη τη μέρα και τη νύχτα για να υπερασπιστούν τα εργατικά δικαιώματα, μιλώντας μου για τα καλά του σοσιαλισμού, ένα κράτος πρόνοιας σημαντικό, την πολιτική καθαρότητα της οπαδικής ταυτότητας, μια ριζοσπαστική αριστερή σκέψη που δεν διστάζει να τα βάλει με κάθε μορφή κυριαρχίας (ακόμα και της ελληνικής γλώσσας και κουλτούρας) και βέβαια τον πραγματικά και φανερά δουλοπρεπή ρόλο των ακροδεξιών του ΕΛΑΜ, οι οποίοι για να μην ενοχλήσουν τους Άγγλους-αφεντικά τους αρνούνται ακόμα και τη δράση της ΕΟΚΑ (μένοντας μόνο στη χουντική Β΄).
Όλα αυτά με κάνουν να κρατώ την πίστη μου σε συγκεκριμένα στοιχεία του κυπριακού λαού και να μην υιοθετώ αβίαστα ομογενοποιημένες εκφράσεις καταδίκης λόγω των τελευταίων εκλογικών αποτελεσμάτων. Ερωτήματα βέβαια παραμένουν αναπάντητα, όπως για παράδειγμα πώς το ΑΚΕΛ έχει κατορθώσει να κυριαρχήσει σ’ ένα χώρο που τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα είναι πολιτικά και ιδεολογικά πολύ-κατακερματισμένος, ποιος θα είναι ο ρόλος μακροπρόθεσμα της Επιτροπής για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση (ΕΡΑΣ) κ.ο.κ. Υπό αυτό το πρίσμα διαβάζω τα αποτελέσματα των κυπριακών εκλογών και καταθέτω τα παρακάτω προς διάλογο.
1. Ο Αναστασιάδης χρησιμοποίησε το λόγο του Σαμαρά και μάλιστα την ίδια λέξη «επαναδιαπραγμάτευση». Όλοι γνωρίζουμε ότι λέει ψέματα, αν έχεις όμως μαζί σου το σύνολο των ΜΜΕ και το μεγάλο κεφάλαιο, μαζί με την Εκκλησία, χωρίς δυνατό ανταγωνιστή εκεί που δομούνται οι αναπαραστάσεις, τότε έχεις ένα σημαντικό ατού. Πραγματικά, οι περισσότεροι από αυτούς που τον ψήφισαν δεν πιστεύουν ότι οι συνέπειες θα είναι οι ίδιες με την Ελλάδα.
2. Για πρώτη φορά στα χρονικά το ζήτημα της οικονομίας επισκίασε το «εθνικό» με τον πιο εμβληματικό τρόπο. Ο υποστηρικτής του σχεδίου Ανάν, το οποίο καταδικάστηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία του κυπριακού λαού, έγινε πρόεδρος. Άλλαξε την ατζέντα της συζήτησης εκεί που τον βόλευε και κέρδισε.
3. Ο Λιλήκας, αν και γνωστός στους αριστερούς χώρους ως ρατσιστής, εθνικιστής, κεφαλαιοκράτης, με αντιμνημονιακό ρεπερτόριο, υπερέβη την εκλογική επιρροή του κόμματος που τον στήριζε. Αν ήταν κάποιος αριστερός, αντικαπιταλιστής, έτοιμος να συγκρουστεί με τις εκμεταλλευτικές-καπιταλιστικές δομές, έστω και σε επίπεδο προεκλογικών λόγων, όπως ακριβώς έκανε και ο Χριστόφιας πριν από μερικά χρόνια, ίσως μπορούσαμε να μιλήσουμε για τη δεύτερη αριστερή διακυβέρνηση της χώρας.
4. Η πραγματική διαφορά Αναστασιάδη-Μαλά ήταν 60.000 ψήφοι και ενώ 100.000 ήταν η αποχή και 18.000 τα λευκά-άκυρα. Το αντιδεξιό φόβητρο δεν αρκεί. Όταν έχεις μια κανονική εκδοχή της διαχείρισης του νεοφιλευθερισμού και μια light τότε ο αριστερός κόσμος δεν κινητοποιείται. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει, όπως θέλουν να πιστέψουμε τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αλλά η αποχή τους (όπως ακριβώς κατέθεσε και η πλειοψηφία της ΕΡΑΣ) δηλώνει την ετοιμότητα τους για στήριξη πραγματικών εναλλακτικών -οι οποίες αναμένονται.
5. Το ΑΚΕΛ στην αξιωματική αντιπολίτευση τώρα, έχει δυο δρόμους. Είτε θα θελήσει να προσεγγίσει το μεσαίο χώρο του ΔΗΚΟ ή των απογοητευμένων του ΔΗΣΥ (δίνοντας συνεντεύξεις του στο στυλ «εμπρός στο δρόμο που χάραξαν οι ηγέτες Κληρίδης και Κυπριανού») είτε θα ριζοσπαστικοποιηθεί. Αν κάνει το πρώτο, τότε να μην απορεί που τα γκάλοπ μετά την οικονομική καταστροφή του Μνημονίου θα το δίνουν δεύτερο κόμμα με μειωμένα ποσοστά, πίσω από το καταστροφικό ΔΗΣΥ. Ο κυπριακός λαός δεν είναι ηλίθιος. Ούτε και ο ελληνικός, έτσι;
* Ο Στράτος Γεωργούλας είναι επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς"
