«Ας το δούμε αλλιώς…»

Ο κόσμος του Αυτισμού έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον μου εδώ και αρκετά χρόνια και αυτό μου έδωσε το έναυσμα πριν δυο χρόνια να αναζητήσω να μάθω περισσότερα γι’ αυτόν τον μυστήριο αλλά αδιαμφισβήτητα ενδιαφέροντα κόσμο. Ξεκίνησα, λοιπόν, την εκπαίδευση μου στο πρόγραμμα ABA  ( Εφαρμοσμένη Ανάλυση Συμπεριφοράς) και ταυτόχρονα την εκπαίδευση μου ως συνοδός ατόμων με Αυτισμό και νοητική υστέρηση. Γνώρισα, σ’ ένα βαθμό, επιτέλους, τον αυτισμό και τη ποικιλομορφία του σε πιο πρακτικό επίπεδο. Έχοντας πάρει μια πρώτη γεύση, πήρα την απόφαση, με ίσως ένα μικρό δισταγμό για το άγνωστο, να είμαι συνοδός σε μια δωδεκαήμερη κατασκήνωση με παιδιά στο φάσμα. Οι μέρες μου φαίνονταν πολλές, και η δυσκολία μεγάλη.. με φόβιζε η σκέψη  αν θα τα καταφέρω να ανταπεξέλθω στις ανάγκες τους. Οι μέρες όμως πέρασαν γρήγορα και τώρα, δυο χρόνια μετά μπορώ να πω μετά βεβαιότητος ότι ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου.

 Φυσικά και μου φάνηκε περίεργο που ο Σπύρος δεν μιλούσε αλλά μπορούσαμε με τα δάχτυλα μου να συνεννοηθούμε για το ‘’ναι’’ και το ‘’όχι’’. Φυσικά και με πονούσαν οι γρατζουνιές του και με έκαιγαν τα δαγκώματα του όταν είχε τις εκρήξεις του αλλά δεν υπήρχε μεγαλύτερη ικανοποίηση όταν ένα απόγευμα που άλλαξε το πρόγραμμα της κατασκήνωσης που κατάφερα να κατευνάσω την ένταση του γιατί είχα αρχίσει να τον κατανοώ. Ο Σπύρος μου έμαθε ότι η κατανόηση δεν χρειάζεται πολλά λόγια και εξηγήσεις αλλά θέληση, υπομονή, παρατηρητικότητα και ενσυναίσθηση. 

‘’Ενσυναίσθηση’’…μεγάλη κουβέντα… Πόσες φορές έχουν κατηγορηθεί τα παιδιά στο φάσμα του Αυτισμού ότι δεν τη διαθέτουν; Πόσες φορές έχουν κατηγορηθεί ότι δεν ενδιαφέρονται να εμπλακούν συναισθηματικά σε μια σχέση; Ναι φαίνονται αλλόκοτα, περίεργα, διαφορετικά αλλά πόσο λιγότερο αλλόκοτα, περίεργα, διαφορετικά θα φαίνονταν αν προσπαθούσαμε να μπούμε εμείς στον μαγικό τους κόσμο; Να γνωρίσουμε εμείς κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει να καταλαβαίνουμε και να αναγνωρίζουμε; Μήπως τελικά είμαστε εμείς προσκολλημένοι στις συνήθειες μας και δεν θέλουμε να αποκλίνουμε; Τα άτομα στο φάσμα του Αυτισμού μας δίνουν μια μοναδική ευκαιρία, απλόχερα και ασυνείδητα, να γνωρίσουμε κάτι νέο, κάτι πιο ευφάνταστο, ένα κόσμο που δεν μπορείς να νιώσεις κορεσμό γιατί δεν είναι ποτέ ίδιος, ένα κόσμο που στα δικά μου μάτια φαντάζει σαν ένα μαγικό ‘’quiz’’αναρωτήσεων , σκέψεων, προβληματισμών αλλά και δυνατών συναισθημάτων αλλά προπάντων ένα quiz που όταν συμμετέχουμε όλοι μαζί, συνολικά, επιφέρει τη βελτίωση. Αλίμονο μας αν δεν πιστέψουμε στη βελτίωση …έστω και αν φαίνεται μικρή ή ‘’ασήμαντη’’ υπάρχει πάντα χώρος και χρόνος για βελτίωση. Κι αυτό το πάντα  δεν το αγγίζει κανένα εμπόδιο.

Εύχομαι, λοιπόν, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού, να κάνουμε ένα βήμα πιο κοντά στο διαφορετικό, ν’ απελευθερώσουμε το μυαλό μας από προκαταλήψεις και στερεοτυπικές αντιλήψεις δίνοντας την ευκαιρία στα άτομα με Αυτισμό να μας διδάξουν το διαφορετικό ευελπιστώντας ότι θα είμαστε ικανοί να το σεβαστούμε και να το αγκαλιάσουμε.    

* Δανάη Ωραιοπούλου

 Φιλόλογος/Φοιτήτρια Ψυχολογίας    & παντοτινή φίλη των ατόμων με Αυτισμό