Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος: 15 χρόνια από τη δολοφονία του
Ο θάνατος ενός παιδιού σε καιρό ειρήνης που συνέβη μέσα στο κέντρο της Αθήνας από τα πυρά ειδικού φρουρού. Με μια πρόταση αυτή ήταν η σπίθα του Δεκέμβρη του 2008. 15 χρόνια πέρασαν από εκείνο το ταρακούνημα που αναστάτωσε όλη την ελληνική κοινωνία.
Μια επέτειος ακολούθησε που πονάει ακόμα και σήμερα, 15 χρόνια μετά. Ένας πόνος που κάνει τον κάθε λογικό άνθρωπο να αναρωτιέται «Γιατί;». Γιατί να ήταν αυτός και όχι εγώ; Γιατί τόσο νωρίς; Γιατί να οπλίζεται ένα τέτοιο κτήνος σαν τον Κορκονέα;
Στη γωνία Μεσολογγίου και Τζαβέλλα, μια στιγμή αρκούσε για να σταματήσει να χτυπαέι η καρδιά του Αλέξη και μια ιστορική γειτονιά να στιγματιστεί ανεπανόρθωτα. Ένα έγκλημα που κανείς δεν περίμενε στα καλά χρόνια των «παχιών αγελάδων» που σύντομα θα τέλειωναν. Μια κοινωνική εξέγερση ακολούθησε με οδοφράγματα, συνεχείς διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την Αστυνομία, η οποία ήταν ο ένοχος αυτού του χάος.
Ο Δεκέμβρη του 2008 και η δολοφονία του Αλέξη απέδειξαν πως ακόμα και στα χρόνια της Μεταπολίτευσης, της μεγαλύτερης ειρηνικής περιόδου που ζούμε, η ασφάλεια μας από τους ίδιους μας τους «φύλακες» δεν είναι καθόλου αυτονόητη. Ο Κορκονέας αμετανόητος πυροβόλησε και γύρισε την πλάτη για να μπει στο όχημα Εξαρχείων. Αμετανόητοι σήμερα δολοφονούν-αντίστοιχοι του Κορκονέα- είτε νεαρούς Ρομά, είτε βασανίζουν νέους, όπως το Βασίλη Μάγγο.
Σε μια εποχή που το ίντερνετ έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα στις ζωές μας, το νέο ταξίδεψε σε όλη την Αθήνα μέσα σε ένα τέταρτο. «Κάποιον πυροβόλησαν στα Εξάρχεια» δημοσιεύεται στο Twitter στις 19:15. Όλο ο κόσμος εκείνη τη νύχτα ξέχασε το σινεμά, το θέατρο και το ποτό του, ήταν τέτοιο το σοκ που ένα παιδί έπεσε αναίτια νεκρό που όλους τα βήματά τους οδηγούν στο Σύνταγμα, τα Εξάρχεια και το ευρύτερο κέντρο.
Τα κανάλια θα προσπαθήσουν να κρύψουν την αλήθεια, χωρίς να αντιλαμβάνονται πως η οργή στα στήθη του κόσμου μεγαλώνει. Το μάρμαρο θα πληρώσουν καταστήματα, βιτρίνες και το περίφημο δέντρο του Συντάγματος που καίγεται. Μια εικόνα που θα κάνει τον γύρο του κόσμου. Τα ΜΜΕ με πάθος προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο πως ο 15χρονος φταίει για τη δολοφονία του και… το αφήγημα έτοιμο. «Τι δουλειά είχε ο 15χρονος στα Εξάρχεια», με τη φράση αυτή να συνοδεύει κάθε νοικοκυραίο «κυρ Παντελή» μέχρι και σήμερα. Τρομακτική η ομοιότητα με τη σημερινή τρομοκρατία του δελτίου των 20:00 Μόνο που τότε αυτά δεν περνούσαν. Το ποτάμι της εξέγερσης ακολουθεί. Με ένα τεράστιο «Γιατί» να βασανίζει τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες, όλων των ηλικιών, των τάξεων και των κοινωνικών ομάδων που κατέβηκαν εκείνες τις μέρες στο Σύνταγμα, τα Εξάρχεια και στα οδοφράγματα.
Το ερώτημα του Δεκέμβρη ήταν ένα και απλό: Θέλουμε μια κοινωνία που δίνει το δικαίωμα σε κάποιον με εξουσία να σκοτώνει ένα παιδί; Και η απάντηση; Βρίσκεται μέσα στα παιδικά δάκρυα και τις ψυχές εκείνης της γενιάς που θρήνησε τον Γρηγορόπουλο.
Για να μην θρηνήσουμε άλλα παιδιά σαν τον Αλέξη. Για αυτό υπάρχει η σημερινή επέτειος. Και αυτοί που θεωρούν πως έχουν εξουσία, κρατικοί λειτουργοί και μη, κυκλοφορούν ακόμα γύρω μας και δολοφονούν.
Τα ίδια παιδιά που σήμερα είναι 20, 30, 40 ετών και βγαίνουν στο δρόμο μια μέρα σαν σήμερα… είναι για να υπερασπιστούν την μνήμη εκείνου του παιδιού και του κάθε παιδιού. Γιατί δεν θέλουν μια κοινωνία που να παράγει ανθρώπους σαν τον Κορκονέα.
15 χρόνια μετά, με την Ακροδεξιά, τον επιστήθιο σύμμαχο της βίας και κάθε πρωτόγονου ενστίκτου του ανθρώπου, να σημειώνει νίκες, η επαγρύπνηση, η μνήμη και τα μηνύματα του Δεκέμβρη είναι ακόμα πιο επίκαιρα. Ο Αλέξης δεν ήταν ο νεκρός μια συγκεκριμένης ιδεολογικής ομάδας. Ήταν το παιδί μιας μάνας που έχασε το σπλάχνο της. Ήταν ο συμμαθητής και φίλος κάποιων παιδιών. Ήταν το παιδί που με το χαμό του έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για τα κτήνη που μπορεί να κρύβονται κάτω από εξουσία και στολές.
Οι απαντήσεις αυτής της γενιάς και της κάθε γενιάς οφείλουν να δοθούν στο δρόμο.
Γιατί εκεί είναι που γράφεται η Ιστορία.
«Όταν έχω να κρίνω ανάμεσα σ’ ένα παιδί 15 χρόνων, που πετάει μολότωφ, κι έναν τριαντάρη εκπαιδευμένο αστυνομικό, που κρατάει πιστόλι, εγώ είμαι με το μέρος του παιδιού και όχι του αστυνομικού. … Εκτιμώ βαθύτατα ένα παιδί που εξεγείρεται και βγαίνει στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί, έστω κι αν υπερβάλλει, έστω και αν κρατάει μολότωφ. Και δεν εκτιμώ καθόλου έναν αστυνομικό που το πυροβολεί.
Ό,τι και αν έχει γίνει, όπως και αν έχουν τα πράγματα, θεωρώ τραγικό λάθος την αθώωση του αστυνομικού. Και πολύ κακό το μήνυμα, που στέλνουμε στα νέα αυτά παιδιά, το υγιέστερο κομμάτι της κοινωνίας μας, που δεν έχει ακόμη διαφθαρεί, όπως εμείς.»
Μάνος Χατζιδάκις, «Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι»
