Ο Στρατής Μυριβήλης και το Σάρλιτζα
Οι επώνυμοι επισκέπτες του Σάρλιτζα είναι πολλοί.
Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Στρατής Μυριβήλης, που λαχταρούσε πότε να ΄ρθεί το καλοκαίρι για να χαρεί τη θάλασσα της Θερμής και τις ανέσεις του Σάρλιτζα, που ήταν το αγαπημένο του ξενοδοχείο. Η εγγονή του Χριστίνα Αγγελοπούλου έγραψε στο ΒΗΜΑ το 2015 ένα συγκινητικό κείμενο για τα όσα της έλεγε ο παππούς της για το Σάρλιτζα.
Αναδημοσιεύουμε κάποια αποσπάσματα
«Πότε θα ‘ρθει το καλοκαιράκι, να πάμε στο νησί, να οργιάσουμε με τη θάλασσα». Αυτά τα λόγια, από το στόμα του παππού μου, ηχούσαν στ’ αφτιά μου κάθε χρόνο όταν πλησίαζε ο καιρός. Τα μάτια του έλαμπαν και ακτινοβολούσαν και το χαμόγελό του γινόταν πλατύ και φωτεινό.
Κάθε καλοκαίρι λοιπόν, εκεί στα μέσα της δεκαετίας του ’60, ο παππούς, η γιαγιά, η μαμά μου κι εγώ περνούσαμε τα καλοκαίρια μας στο αγαπημένο νησί. Το ξενοδοχείο που μας φιλοξενούσε ήταν το περίφημο «Σάρλιτζα», στη Θερμή, ένα από τα στολίδια της Λέσβου, χτισμένο στις αρχές του 20ού αιώνα, σε σχέδια γάλλων αρχιτεκτόνων, από τον Χασάν Εφέντη Μολά Μουσταφά, προύχοντα της περιοχής.
Κοιτώ αυτό το ξενοδοχείο-φάντασμα και βλέπω τον παππού μου να παροτρύνει εμένα και την παρέα μου να σκαρφαλώσουμε στις ψηλές κουκουναριές, να κόψουμε και να γεμίσουμε με κουκουνάρια χάρτινα χωνάκια, με σκοπό να τα πουλήσουμε δυο δεκάρες στους θαμώνες που ξέγνοιαστοι κάθονταν στον κήπο και απολάμβαναν το απεριτίφ τους και τις μελωδίες της ζωντανής ορχήστρας.
Θυμάμαι τις ανιψιές του, που κουβαλούσαν με το λεωφορείο, πρωί-πρωί από την πόλη της Μυτιλήνης, τα ταψιά με τα γεμιστά και τα παπουτσάκια – για τον θείο και το παιδί (δηλαδή εμένα )… Έπειτα, το απόγευμα, κατεβαίναμε όλοι μαζί στην πόλη για να κάνουμε τη βόλτα μας στο λιμάνι, να φάμε το κασάτο μας στο ξενοδοχείο «Λέσβιον» και να ανάψουμε ένα κερί στον Αγιο Θεράποντα.
------
Ο Δημήτρης Μπουρνούς με αφορμή την ανάρτησή μας νστο fb (ΘΗΤΑ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ ) συμπλήρωσε τα παρακάτω:
Το 1962 ο Μυριβήλης με την οικογένειά του, παραθέριζε στο πρώτο σπίτι στην πίσω αυλή του Σάρλιζα ( ξενοδόχος ο Λέανδρος Τρουμπούνης ). Στο διπλανό σπίτι μείναμε για κάποιες μέρες με την οικογένειά μου. Καθόταν βυθισμένος στις σκέψεις του, μπροστά στο σπίτι (σε καρέγλα με τραπεζάκι ) και έγραφε ή διάβαζε. Διέκοπτε μόνο για να δοκιμάσει το μεζέ που του προσφέραμε, από τα σκουμπριά που ψήναμε στα κάρβουνα με τον παππού μου τον καπτα-Δημήτρη. Καθημερινά έκανε τις βόλτες του στην παραλία , ψάχνοντας με τα μάτια την Ανατολή. Με ευχαρίστηση έγραφε πάνω στα βιβλία του ,αφιερώσεις στην αδελφή μου.
Ο Άρης Λιάσκος με αφορμή την ανάρτησή μας στο fb (ΘΗΤΑ ΤΗΣ ΘΕΡΜΗΣ) συμπλήρωσε τα παρακάτω:
Το 1963 έτυχε να έχω κατέβει στη Λέσβο για διακοπές στο σπίτι του νονού μου, που ήταν απέναντι από τον Πύργο, που έκοβε το δρόμο της Θέρμης. Ήταν χαρακτηριστικός τότε θυμάμαι. Είχα φιλικές σχέσεις με τα παιδιά που μένανε στον Πύργο και πήγαινα συχνά εκεί. Θυμάμαι ο πατέρας τους ο Γρηγόρης σχεδόν κάθε βράδυ έκανε παρέα με τον Μυριβήλη και συζητούσαν διάφορα και τρώγανε γλυκό ή παγωτό. Τον θυμάμαι σαν να τον βλέπω τώρα.
