Editorial - Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Τρεις αυτοκτονίες μέσα σε μερικές εβδομάδες στη Λέσβο. Πόνος! Αναζήτηση αιτιών. Ωστόσο η τελευταία αυτοκτονία στο Μόλυβο συγκλονίζει. Ο Μανώλης έδωσε τέλος στη ζωή του. Με αξιοπρέπεια, με θάρρος, με τόλμη. Όχι δεν είχε ψυχολογικά προβλήματα.
Ένας άνθρωπος με τις δικές του ευαισθησίες. Με ευαισθησίες που κάποτε είχαμε ως κοινωνία και τις έχουμε ξεχάσει. Όχι δεν φιλοδοξούμε να κάνουμε το ψυχογράφημα του αυτόχειρα. Η ζωή έχει γράψει τη δική της ανάλυση. Και την έγραψε με το πιο δραματικό τρόπο. Δεν είναι εύκολο να δώσεις τέλος στη ζωή σου. Πάντα για κάποιους θα είναι θάρρος, πάντα για κάποιους θα είναι δειλία.
Τι μπορείς όμως να κάνεις αν δεν αντέχεις να βλέπεις τον κόσμο σου; Τι μπορείς να κάνεις αν δεν αντέχεις να βλέπεις τον αργό και βασανιστικό θάνατο να πλησιάζει εσένα και τους συνανθρώπους σου; Δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αντοχές!
Αν κάποτε νιώσεις ότι το όνειρο γκρεμίζεται και δεν έχεις από κάπου να πιαστείς τότε η φυγή ίσως να είναι η τελευταία πράξη.
Ο Μανώλης θα μείνει στο αρχείο γεγονότων της Λέσβου ως αυτόχειρας. Θα μείνει όμως στην καρδιά μας ως ένας μεγάλος ποιητής της ζωής και συνάμα ως ένας ρομαντικός επαναστάτης. Γιατί ο Μανώλης αυτοκτόνησε όχι για να λυτρωθεί. Το σημείωμα που άφησε είναι το μήνυμά του προς όλους εμάς. Μήνυμα – αστραπή, μήνυμα – φωτιά που σαρώνει τα πάντα. Σημείωμα που αξίζει να το τρίψουμε στα μούτρα του κάθε  πολιτικάντη. Αρκετά με το ψέμα , αρκετά με την υποκρισία.
Γιατί σ’ αυτό τον τόπο δεν δολοφονεί μόνο η Χρυσή Αυγή. Δολοφονούν και αυτά τα γαμημένα μνημόνια! Και κανείς δεν μιλάει για αυτές τις δολοφονίες. Περνάνε στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων για μερικές μέρες και…μετά η δολοφονία θα συνεχιστεί.
Δεν θέλει κανείς ελεημοσύνη. Ζητάει το αυτονόητο ο κόσμος, αυτοκτονεί για το αυτονόητο. Υπάρχει μία λέξη που λέγεται Αξιοπρέπεια. Αν την στερήσεις από τους Ανθρώπους τότε τους οδηγείς στο θάνατο. Πάγωσε η καρδιάς μας. Πάγωσε όχι μόνο με την άδεια τσέπη. Πάγωσε με το "ειδεχθες άλγος". Κι όταν έχεις παγώσει είσαι νεκρός. Οι περισσότεροι εξακολουθούν να περιφέρουν το κορμί τους. Και ελπίζουν… Οι  «άλλοι» δεν ελπίζουν. Δεν περιφέρουν το κορμί τους. Κι όμως κάνουν τη μεγαλύτερη επαναστατική πράξη. Αρκεί να ξέρουμε να διαβάζουμε…
Γιατί τη στιγμή που το σώμα του Μανώλη κατέληγε στο έδαφος ίσως μια φωτιά να έχει φυτευθεί … και μια ελπίδα....