Του Προφήτη Ηλία, πριν 40 χρόνια
Χρόνος ανάγνωσης :
3'του Στρατή Μπαλάσκα / εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ
Σα νερό κυλάνε τα χρόνια. 12 χρονών παιδί, κατασκήνωση με τους προσκόπους στο γηπεδάκι της Νεάπολης, ξένοιαστες μέρες, όμορφες μέρες. Ούτε που ήξερες τι γινόταν στον τόπο σου, πού να το μάθεις κιόλας…
Απόβραδο 18ης προς 19η Ιουλίου, στη φωτισμένη από τη λάμπα ασετιλίνης «τραπεζαρία», οι πρόσκοποι τρώνε το βραδινό τους φαγητό.
Αθώα παιδιά, παιδιά που ξέρανε τη φύση, αλλά καμμιά σχέση δεν είχανε με την τεχνολογία. Ποια τεχνολογία υπήρχε κιόλας εκείνη την εποχή, προσιτή μάλιστα σε παιδιά; Κάπου εκεί παίχτηκε το πρώτο μέρος της ιστορίας μας…
Ξαφνικά στο τραπέζι ανάμεσα σε μακαρόνια με σάλτσα και καρπούζια, εμφανίστηκε το «ραδιόφωνο».
«Να ακούσουμε και λίγη μουσική», ακούστηκε να λέει ο Αρχηγός.
Και ξαφνικά από το ραδιόφωνο, μοντέρνο μαγνητόφωνο της εποχής στην πραγματικότητα, τη σιωπή του όμορφου πευκοδάσους, εκεί που σήμερα είναι το γήπεδο των 5x5 και οι μεζονέτες των Νεομυτιληνιών, έσπασαν οι ήχοι τραγουδιών της εποχής… Ποιος να θυμάται άραγε εκείνα τα τραγούδια, για να μην πούμε και ποιος άκουγε κιόλας…
Και ξαφνικά, εμβατήριο. «Περνάει ο στρατός της Ελλάδας φρουρός» και η φωνή του εκφωνητή: «Από της πρωίας τής σήμερον οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας αμύνονται του πατρίου εδάφους στην περιοχή του αεροδρομίου της Μυτιλήνης. Τουρκικά αποβατικά σκάφη επιχείρησαν αποβιβάζοντας ικανό αριθμό στρατιωτών. Έλληνες, ενισχύστε τις αγωνιζόμενες ένοπλες δυνάμεις μας». Και ξανά εμβατήρια…
Παγωμένα παιδικά πρόσωπα, και λίγο φοβισμένα ίσως. Φόβος που εντείνεται από κάποια «μπαμ» που ακούγονται μέσα από το δάσος.
Ο Αρχηγός μαζεύει τους προσκόπους, λέει για το ότι, όπως φαίνεται από το ό,τι ακούσαμε στο ραδιόφωνο, έχουμε πόλεμο και πως πρέπει να επιστρέψουμε στη Μυτιλήνη… Ανάμεσα, το λοιπόν, σε σιωπηλά παιδιά που ακούν πως «έχουμε πόλεμο» και σε έναν Αρχηγό που μιλά για το πώς θα φύγουμε, σχεδόν μέσα από το πεδίο της μάχης εμφανίζεται ένα «τζιπάκι» με έναν αξιωματικό ή μάλλον κάποιον που από τα ρούχα που φορούσε, αναγνωρίστηκε σαν αξιωματικός.
«Είστε Πρόσκοποι…», ακούστηκε να λέει. Και συνέχισε… «Χρειαζόμαστε βοήθεια. Πρέπει να μεταφέρουμε πολεμοφόδια στους αγωνιζόμενους Έλληνες στρατιώτες. Θυμηθείτε τους προσκόπους του Αϊδινίου…»
Τι χαρά ήταν αυτή και τι μάτια φωτεινά και τι φωνές…
«Ναι, ναι, ναι… Να βοηθήσουμε. Πάμε, πάμε…»
Παιδιά με γαλάζια μαντήλια στο λαιμό, αεροπρόσκοποι και ναυτοπρόσκοποι και δασοπρόσκοποι της κατασκήνωσης της Τοπικής Εφορείας Προσκόπων Μυτιλήνης, που διαγκωνίζονταν ποιος θα φορτωθεί πρώτος τα κλειστά κιβώτια με τα «πολεμοφόδια».
Τα κιβώτια με τις σφαίρες, με τις πέτρες που θα μεταφέραμε στους αγωνιζόμενους ενάντια στον Τούρκο εισβολέα, Έλληνες στρατιώτες, στην περιοχή του αεροδρομίου της Μυτιλήνης.
Και το πρωτότυπο αυτό προσκοπικό νυχτερινό παιχνίδι άρχισε να εξελίσσεται… Ανάμεσα σε βαρελότα που έσκαγαν δεξιά και αριστερά της διαδρομής μας θυμίζοντάς μας πως είμαστε σε «πόλεμο», αλλά και λάκκους με νερά κι άλλες παγίδες μέσα στο δάσος… Κάπου εκεί η παιδική πονηριά άρχισε να παίρνει τη θέση της παιδικής αθωότητας. Κάπου 50 παιδιά «παίζαν» πόλεμο ξέροντας πως πρόκειται απλά για νυχτερινό παιχνίδι.
Σε ένα ξέφωτο που το κατέλαβαν οι «ορδές» των προσκόπων της Μυτιλήνης, μας περίμεναν τσάι και γαλέτες και γέλια και τραγούδια. «Να η ζωή που δεν τη νιώθει όποιος δεν έζησε μαζί μας. Όποιος δεν είδε τη ζωή μας πάνω στα ψηλά βουνά…».
Επιστρέψαμε. Κοιμηθήκαμε πάνω στα στρώματα από τσουβάλια παραγεμισμένα με πευκοβελόνες και τυλιγμένα με κουβέρτες. Πού να βρεθούν τα υποστρώματα και οι υπνόσακοι εκείνη την τόσο μακρινή και συνάμα τόσο κοντινή εποχή;
19η Ιουλίου. Μια μέρα σαν όλες τις άλλες, στην προσκοπική κατασκήνωση της Νεάπολης στη Μυτιλήνη. Πολύ παιχνίδι, μπάνιο στη θάλασσα, γνώσεις και φυσικά δουλειές. Πώς να ξεχάσεις εκείνο το πλύσιμο των καζανιών με πράσινο σαπούνι και άμμο για να φεύγουν τα λάδια; Ένα θεόρατο για τα μάτια σου εκείνες τις μέρες καζάνι, που έμπαινες σχεδόν ολόκληρος μέσα για να τρίψεις τον πάτο…
Νύχτωσε.
Ανακοινώνονται οι βραδινές «σκοπιές», όπως λέγαμε τότε τους υπεύθυνους για τη βραδινή ασφάλεια. 5 με 7 πρωί, δυο Στρατήδες…
Στις 6:30 το πρωί, στην είσοδο της κατασκήνωσης, εμφανίζεται ένα στρατιωτικό όχημα με στρατιώτες. Οι δυο Στρατήδες τρέχουν… Ένας από τους στρατιώτες πηδά από το στρατιωτικό όχημα και λέει πως πρέπει να ξυπνήσουν γρήγορα τους βαθμοφόρους και τα παιδιά γιατί «έγινε πόλεμος, εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο».
Χαμογέλασαν οι δυο Στρατήδες ανασαίνοντας βαθιά…
«Άντε, κύριε…», είπε ο ένας από τους δυο στον έκπληκτο στρατιωτικό και σε όλους τους άλλους που είχαν πηδήξει από το στρατιωτικό όχημα… «Άντε, και μας τρόμαξες. Εμείς αυτό το παίξαμε χθες…», ακούστηκε να λέει καθώς έπαιρνε το δρόμο προς τις σκηνές.
Να ξυπνήσει τους υπεύθυνους για το πρωινό…
Ήταν πρωί της 20ής Ιουλίου 1974, κι οι πρόσκοποι της Μυτιλήνης είχαν παίξει το «παιχνίδι» με την τουρκική εισβολή από την προηγούμενη μέρα…
φωτογραφία : Αύγουστος 1975, στον Άι-Γιώργη της Κουτσουμπάρας. Μια παρέα προσκόπων, με βαθμοφόρους τους. Αναγνωρίζονται οι: Γιάννης Αθηναίος, Γιώργος Αθηναίος, Γιώργος Μπουλάς, Κώστας Μπουλάς, Στρατής Μπαλάσκας
