Ταξιδιάρα ψυχή αλλά ... το πλοίο δεν ήρθε!
Γράφει ο Κώστας Βελούτσος*
Πάντα λάτρευα να ταξιδεύω με πλοίο. Από τότε.
Από τότε που το κράτος δικαίου και η Μαμά πατρίδα έκρινε επαρκείς τις δυνάμεις πυρόσβεσης στο νησί, και μ’ έστειλε τυλιγμένο μέσα σε μια κόλλα χαρτί στην γειτονική Χίο που ήθελε ….κόσμο. Δύσκολες εποχές είπα μέσα μου δεν βαριέσαι τι Χίος τι Μυτιλήνη. Εξάλλου μας χώριζαν μόνο 4 ώρες όπως μου έλεγαν αρκετοί. Ένα τσιγάρο, δρόμος κάποιοι άλλοι.
Ήταν θυμάμαι αρχές του Ιούνη όταν για πρώτη φορά πάτησα το πόδι μου στο νησί της μαστίχας. Το δρομολόγιο μόλις 4 ώρες με το Αλκαίος ο καιρός καλός και ο άνεμος ούριος έκανε απολαυστικό το σύντομο αυτό ταξίδι. Το πήγαινε έλα αυτό με τα πλοία της γραμμής κράτησε κάπου μια εξαετία. Κουράστηκα να περιμένω στο λιμάνι της Χίου, εκείνες τις βάρβαρες ώρες –που παραμένουν βάρβαρες-να φτάσει το ρημάδι από τον Πειραιά, άλλοτε να το πιάνει ο καιρός και να ‘χει καθυστέρηση και η αρχική λατρεία για ταξίδια με τα πλοία της …γραμμής, έφτανε στο τέλος της . Τότε βγαίνοντας από το καταπέλτη του πλοίου και πατώντας στα πάτρια εδάφη είπα μέσα μου πως δεν θα ξαναταξιδέψω με πλοία αν και δεν είχα πείσει ούτε καν τον εαυτό μου λέγοντας το. Η μοίρα των νησιών μας. Σαπιοκάραβα είπα πολλές φορές, τα έβαλα με τους άρχοντες του τόπου που δεν έχουν την δύναμη να υψώσουν την φωνή τους με το κράτος των Αθηνών. Ζήλεψα τους Κρητικούς ακούγοντας για το 6ωρο δρομολόγιο Πειραιάς –Ηράκλειο με πλοία -παλάτια και συμπεριφορές του πληρώματος άψογες, ώσπου έτυχε να ταξιδέψω με το FESTOS PALACE και να τα δω όλα. Τι το ‘θελα; Να βγω απ’ το Όμηρος του Μυτιλήνη –Πειραιά, και να μπω στο πλοίο κόσμημα. Και όχι μόνο αυτό. Μπήκα και σ’ αυτά της VODAFONE που για πλάκα κάνουν το δρομολόγιο Πειραιάς Κυκλάδες μέσα σε μερικές ώρες. Πολυτελέστατα με όλα τα κομφόρ.
Από τότε πέρασαν κάποια χρόνια. Δεν άλλαξε το παραμικρό. Ξαναμπήκα σε πλοία αυτή τη φορά προς την άλλη κατεύθυνση προς το βορρά και την συμπρωτεύουσα ανέκτησα πάλι την χαμένη μου λατρεία μα το αποτέλεσμα το ίδιο και χειρότερο. 17 ώρες το Μυτιλήνη –Θεσσαλονίκη και είπα εδώ είναι το τέλος. Αεροπλάνο φίλε μου. Τουλάχιστον στο πήγαινε. Κλείσε τα μάτια σου και ότι είναι να γίνει θα γίνει. Είχα κι ένα φόβο που μάλλον τον ξεπέρασα πια ύστερα από μεγάλες προσπάθειες. Τότε λίγο έξω απ’ το λιμάνι στο Θερμαϊκό κόλπο αναρωτήθηκα. Άραγε πόσες ώρες απέχουμε ως χώρα από την Αυστραλία; Άλλαξα πορεία και πήγα στην Καβάλα. 9 ώρες μου είπαν που ρωτούσα και ξαναρωτούσα για να το πιστέψω κι εγώ , ώσπου να γίνει κι αυτό 12ωρο για οικονομία στα καύσιμα. Και τώρα το απόλυτο μηδέν.
Δεν υπάρχει πλοίο στην ονομαζόμενη άγονη γραμμή μας είπαν που θέλουμε διακαώς να επιστρέψουμε από την Θεσσαλονίκη μια και δεν υπάρχει η δυνατότητα να γυρίσουμε αεροπορικώς. Βλάβη του Θεόφιλος και μέχρι να διορθωθεί, στο περίμενε.
Κι όλα αυτά μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού που οι επαγγελματίες του τόπου ψάχνουν με το φανάρι τον τουρίστα κι όλοι μα όλοι να επιμένουν για τα οφέλη του εγχώριου τουρισμού. Να μας γνωρίσουν και οι Βορειοελλαδίτες που δεν μας ξέρουν και πολύ. Επιτέλους μέχρι πότε; Κάθε χρόνο τα ίδια και χειρότερα και τα εισιτήρια ακριβά έως πανάκριβα για το βαλάντιο του μέσου Έλληνα – που δεν υφίσταται πια, ως ορολογία με βάση τα απανωτά μνημόνια- και πέρασε στην παρακμή, η πάλαι ποτέ συμπαθής τάξη.
Άραγε ήθελε ο Θεόφιλος –αν ζούσε- που προς τιμήν του πήρε τ’ όνομα το πλοίο ή η Σαπφώ αλλά και ο Αλκαίος ν’ άκουγαν τόσα και τόσα ….γαλλικά, για τα ένδοξα κατά τ’ άλλα, ονόματά τους; Και από την άλλη σωροί από επιφωνήματα θαυμασμού για την Φαιστό και την Κνωσό και απόλυτα δίκαια η Κρήτη να χαρακτηρίζεται ως το κορυφαίο νησί της υφηλίου όχι μόνο για τις υπηρεσίες του αλλά για πολλά ακόμα , ανάμεσα σ’ αυτά και οι συγκοινωνίες της. Για μας άλλο ένα καλοκαίρι θα περάσει έτσι με την ελπίδα το επόμενο θα είναι καλύτερο. Να ‘χουμε και μεταφορικά μέσα… θαλάσσης.
* Ο Κώστας Ν. Βελούτσος γεννήθηκε, ζει κι εργάζεται στη Μυτιλήνη. Υπηρετεί στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 1987. Είναι έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών. Έχουν κυκλοφορήσει τα βιβλία του : «Σεργιάνι στη ζωή» και "Τελευταία Φορά"
