«Παππού, σε ευχαριστώ….»
O Στράτος Γιαννής γράφει και θυμάται για τον παππού του... και τον θυμάται όχι μόνο ως ήρωα του 1940 αλλά και ως "δάσκαλο ζωής" και ως παππού!
«Στην μνήμη του παππού μου Ευστράτιου Βαλαβάνη»
Τον θυμάμαι πάντα χαμογελαστό και συνάμα αυστηρό να μας κοιτάει με τα μικρά του μάτια, σοβαρός και επιβλητικός, ψηλός με κοιλιά χωρίς όμως να φαντάζει στα μάτια μας χοντρός,
με μαύρο συνήθως σακάκι και πάντοτε φρεσκοξυρισμένος, φρεσκοκουρεμένος.
Ένας αγαθός γίγαντας ( με τις παραξενιές του κι αυτός, όπως όλοι μας), στην Πελόπη όλοι τον σέβονταν, άκουγαν την γνώμη του, ζητούσαν την συμβουλή του.
Πολλές φορές δεν χρειαζόταν και να του την ζητήσουν, σίφουνας πραγματικός έπαιρνε θέση και ξεκαθάριζε πράγματα και καταστάσεις, κανείς δεν του κράταγε κακία μόνο τον άκουγαν σαν την σοφή γριά αλεπού.Για την οικογένεια του δεν σήκωνε κουβέντα και πολύ περισσότερο για τα παιδιά και αργότερα για τα εγγόνια του.
Άνθρωπος αγαθός λοιπόν αλλά και δίκαιος.
Τα μάτια του είχαν δει πολλά, είχε ζήσει δύσκολες καταστάσεις, τα είχε όμως καταφέρει, πάντα τα κατάφερνε, όπως τότε στον πόλεμο του ‘40,δεν μας έλεγε πολλά για τις μέρες εκείνες, είμασταν βέβαια και μικροί τότε, βλέπαμε όμως πάντα τα σημάδια πάνω του,τα ακρωτηριασμένα του δάχτυλα και μια δερμάτινη δαχτυλήθρα που πάντα φόραγε στον ένα του αντίχειρα,
ότι μάθαμε το μάθαμε αργότερα από την μάνα και τα αδέρφια της,όσα μπορούσαν και αυτοί να μας πουν αφού τα δάκρυα έρχονταν γρήγορα στα μάτια τους.
Ήρωας πολέμου λοιπόν, αυτός ο τίτλος τον ακολουθούσε πάντοτε μαζί με άλλον έναν ανάπηρος πολέμου, δυο τίτλοι που έκρυβαν τόσο πόνο και τόση δυστυχία.
Μία χειροβομβίδα έδωσε στον παππού μου τους τίτλους αυτούς,τα παράσημα και τα ακρωτηριασμένα δάχτυλα, του έδωσε εικόνες που δεν θα ξέχναγε εύκολα (ίσως και να μην τις ξέχασε ποτέ),του έδωσε την ευκαιρία να ξαναρχίσει από το μηδέν την ζωή του βλέποντας την με μια άλλη ματιά, γνωρίζοντας πλέον ποια είναι τα σημαντικά και ποια τα ασήμαντα.
Από δίπλα του και η γιαγιά μου η Ελένη, ηρωίδα κι αυτή με τον τρόπο της, αρραβωνιασμένοι ήταν ακόμα όταν της έφεραν τον μελλοντικό της σύζυγο χτυπημένο και με μεγαλύτερη ανάγκη για νοσοκόμα παρά για γυναίκα…
Δεν ήταν άγιος, ίσως για πολλούς να μην ήταν καν ήρωας,ίσως απλά να ήταν σε λάθος μέρος σε λάθος στιγμή.
Ήταν όμως ένας άνθρωπος που βίωσε την τραγικότητα του πολέμου, τυχερός μες στην ατυχία του κατάφερε να βγει ζωντανός μέσα από την κόλαση του πολέμου και να μεγαλώσει τρία παιδιά…τυχερός κι εγώ που έχω το όνομα του…που έχω την εικόνα του μέσα στην καρδιά και την ψυχή μου και ακόμα δακρύζω σαν θα τον θυμηθώ…
Παππού, σε ευχαριστώ….
για όσα έκανες εκεί πάνω στα βουνά για την πατρίδα σου,
αλλά πιο πολύ σε ευχαριστώ για όσα έκανες στα δικά μας βουνά,
στα βουνά της Πελόπης για την φαμίλια σου.
