Όπου κι αν βρίσκομαι, η Λέσβος με διχάζει με το κάλεσμά της....

Η ηθοποιός Τζένη Θεωνά γράφει για τη Λέσβο :

 

Προσπαθώ να πηγαίνω κάθε χρόνο στο νησί, συνήθεια που κρατάει από τότε που ήμουνα πολύ μικρή. Τελευταία το επισκέφτηκα πρόπερσι. Ήταν η πρώτη φορά που έφτασα στο σπίτι μας, άνοιξα εκείνη την πόρτα που οδηγεί στον κόσμο της παιδικής μου ηλικίας και δεν βρήκα μέσα την Ευγενία και τον Στρατή, παρά μόνο νοερά. Η γιαγιά και ο παππούς ήταν, και είναι, σημείο αναφοράς για μένα. Η αγάπη τους με εισήγαγε στην ομορφιά της Λέσβου, την οποίο θεωρώ δεύτερη πατρίδα μου. Τώρα πια το σπίτι μας στο Κιόσκι και οι αναμνήσεις που κλείνει μέσα του αποπνέουν κάτι τόσο οικείο και μαζί απόκοσμο, μία αίσθηση που με ζεσταίνει βαθιά αλλά και με μελαγχολεί. Όμως η αγάπη μου δεν υποχωρεί, μπορεί μόνο να αυξάνει.

 

Το πρώτο ταξίδι που έκανα στη ζωή μου το έκανα εκεί, μηνών ακόμη. Στη Λέσβο περνούσα όλες τις διακοπές μου, αρνιόμουν πεισματικά να πάω οπουδήποτε με τους γονείς μου. Καλοκαίρι για μένα σήμαινε να αλωνίζω με το μαγιό στον καταπράσινο κήπο μας –η γιαγιά είχε πάθος με τα φυτά– ξετρυπώνoντας από παντού τις γάτες της που κάποια φορά έφτασαν τις δεκαοχτώ! Στην παραμυθένια ατμόσφαιρα συνέτειναν ακόμη οι ήχοι των βημάτων στο πλακόστρωτο, οι ευωδιές των νυχτολούλουδων που μεθούσαν τα βράδια και τις συναυλίες μας στο μπαλκόνι, οι βόλτες με τον παππού πάνω στη βέσπα του, οι ατελείωτες ώρες στις θάλασσες, όπου έμαθα να κολυμπώ, οι μακρινές εκδρομές στα υπέροχα χωριά της Μυτιλήνης.

 

Πέρα από τα προσωπικά μου βιώματα, πιστεύω ότι η Λέσβος είναι ένα αξιέραστο νησί, διαθέτει σπάνια μέρη, πανέμορφα χωριά, παραθαλάσσια αλλά και ορεινά κάλλη. Ξεχωρίζω την Αγιάσο, τον Μόλυβο, την Πέτρα, και ας μη λησμονήσω την παραλία του Χρούσου, κοντά στην Ερεσσό, πέντε χιλιόμετρα από τον Μεσότοπο, με τη χρυσαφένια αμμουδιά και την εκπληκτική ταβέρνα της κυρα-Μαρίας: στεγάζεται σε παλιό ξεχαρβαλωμένο λεωφορείο, με ξύλινη εξέδρα με καλαμωτή για σκιά και τραπεζάκια απλωμένα στην άμμο. Τα λαχανικά της τα παίρνει από το μποστάνι πίσω από το λεωφορείο, το γιαούρτι της το φτιάχνει μόνη. Παραδείσιες γεύσεις σε ένα ονειρεμένο μέρος, από αυτά που δεν θέλεις να πολυδιαδίδονται, για να μη χάσουν το χρώμα τους.

 

Ενώ πρόκειται για ένα νησί με ευμετάβλητη φυσιογνωμία, λόγω του φοιτητόκοσμου, το λιμάνι της παραμένει ένα από τα πιο όμορφα νησιωτικά. Επίσης διαθέτει εξέχουσα αρχιτεκτονική. Στα τέλη του 19ου αιώνα έχτισαν πολλοί Έλληνες της Μικράς Ασίας, αλλά και κάτοικοι του εξωτερικού που έφεραν δυτικοευρωπαϊκά στοιχεία στην αρχιτεκτονική τεχνοτροπία, εξού και το μπαρόκ παντρεύεται με την μπελ επόκ και τα αναγεννησιακά κτίρια συμβιώνουν με τα νεοκλασικά προσδίδοντας μια ιδιόμορφη εικόνα στη Σουράδα, στον Μακρύ Γιαλό, στο Κιόσκι κ.λπ.

 

Λέσβος για μένα είναι ακόμη η παραλία του Αγίου Ισίδωρου, της Ανάξου, του Αγίου Ερμογένη, με τα ταβερνάκια τους. Αλλά και το κάστρο της Μυτιλήνης, το Μουσείο του Θεόφιλου, το απολιθωμένο δάσος του Σίγρη. Είναι επίσης το χαλαρό ποτό στο Μουσικό Καφενείο των Μπενάκηδων στη γειτονιά μου, κοντά στο λιμάνι. Αλλά προπάντων, καλοκαίρι στη Λέσβο σημαίνει να ξεχνιέμαι στις παραμυθένιες εξερευνήσεις μου μες στο παλιό αρχοντικό της κυρίας Νάστιας, να ανεβαίνω την επιβλητική ξύλινη σκάλα, να τρυπώνω στις σάλες, να χάνομαι στον κήπο μισακούοντας τις ιστορίες που μοιράζεται η γιαγιά με τη φίλη της καθώς πίνουν τον καφέ τους.

 

Ακόμη και τώρα, αν τύχει να μυρίσω φρεσκοκομμένο καφέ περνώντας από ένα άχαρο μέρος σαν την Ομόνοια, βρίσκομαι με μιας στην πανέμορφη αγορά της Μυτιλήνης και τυλιγμένη στις μυρωδιές της τρέχω σφίγγοντας στην παλάμη μου το χαρτονόμισμα που μου έδωσε η γιαγιά για να αγοράσω ψάρια για τα γατάκια.

 

Όπου κι αν βρίσκομαι, η Λέσβος με διχάζει με το κάλεσμά της. Και πάντα, μέσα μου, θα επιστρέφω σε αυτήν.

 

athensvoice.gr