Οι λακκόπλουτοι

 

Λακκόπλουτους ονόμαζαν οι αρχαίοι εκείνους που, με εγκληματικές πράξεις, ανίερα πλούτιζαν εις βάρος των άλλων. Ο όρος προήλθε ως εξής: Αμέσως μετά τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.), κάποιος Αθηναίος αξιωματούχος, ονομαζόμενος Καλλίας ο Δαδούχος, έπιασε έναν αιχμάλωτο που έπεσε στα πόδια του ζητώντας έλεος.

 

Ως αντάλλαγμα για τη ζωή του υπέδειξε στον Καλλία ένα λάκκο, μέσα στον οποίο οι Πέρσες είχαν θάψει μεγάλη ποσότητα χρυσού. Ο φιλοχρήματος Αθηναίος πήρε το χρυσάφι και σκότωσε τον αιχμάλωτο. Αυτή η ανίερη συμπεριφορά στιγμάτισε τη γενιά του Καλλία και έκτοτε οι καταγόμενοι από αυτήν ονομάζονταν λακκόπλουτοι (Πλούταρχος, Παράλληλοι Βίοι Αριστείδης - Κάτων).

 

Λακκόπλουτος, λοιπόν, ονομάζεται κάθε ασεβής, ωμός και άπληστος, όταν πλουτίζει εις βάρος των δυστυχούντων, διαπράττοντας εγκλήματα. Οταν ο ίδιος ευτυχεί εις βάρος των πολλών, όταν αυξάνει τα κέρδη του εις βάρος της ανεργίας και της απόγνωσης των άλλων. Οταν προσπορίζεται παράνομα οφέλη, αφαιρώντας από τους πολίτες ακόμη και τα στοιχειώδη. Οταν ο ίδιος περνάει καλά, ενώ οι άλλοι εξαιτίας του δυστυχούν. Κι ακόμα λακκόπλουτος είναι εκείνος που συναυτουργεί ή παρέχει συνδρομή στους παραπάνω, προκειμένου αυτοί να μεγιστοποιούν τα κέρδη τους αρπάζοντας δημόσιες και ιδιωτικές περιουσίες, οδηγώντας τους πολίτες σε κοινωνικό και συχνά φυσικό θάνατο.

 

Εδώ και τέσσερα σχεδόν χρόνια οι λακκόπλουτοι φοβίζουν, τρομοκρατούν, εκβιάζουν και εκθέτουν σε κίνδυνο τους πολίτες και ιδιαίτερα τις ευπαθείς ομάδες. Παραβιάζουν το Σύνταγμα και τις Διεθνείς Συνθήκες. Καταλύουν το δημοκρατικό πολίτευμα και υπονομεύουν τα θεμελιώδη δικαιώματα, εκχωρώντας στους τοκογλύφους την εθνική κυριαρχία της πατρίδας μας. Οι πράξεις τους συγκροτούν βαρύτατα εγκλήματα κακουργηματικού χαρακτήρα.

 

Προς το παρόν, «οι κύριοι» αυτοί αισθάνονται ασφαλείς γιατί γνωρίζουν ότι ο νόμος και η δικαιοσύνη δεν διστάζουν να διαδηλώσουν την ταξική τους ασυμμετρία (Μ. Foucault - Surveillez et punir, σελ. 281-282). Ακόμα, γιατί θεωρούν ότι έχουν το ακαταδίωκτο, επειδή διαπράττουν τα λεγόμενα εγκλήματα «του λευκού κολάρου» (G. Kellens «Le crime en col blanc»). Γιατί επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους την παρανομία στα δικαιώματα των άλλων, ως επίσημη και ανεκτή παρανομία που εξασφαλίζει την επικυριαρχία τους (Εισαγγελέως Εφετών Βασιλείου Ι. Παππά - Το ποινικό πρόβλημα).

 

Παρ'όλα ταύτα φοβούνται, γι' αυτό με πρόσφατες διατάξεις θεσπίζουν ποινικές ασυλίες για τους ίδιους και τους συνεργούς τους. Αυτοί προκαλούν στο λαό ενοχές, ότι εκείνος δήθεν ευθύνεται για τα κακώς κείμενα του κράτους. Αν, όμως, ο λαός ευθύνεται, η ευθύνη του περιορίζεται στην ανοχή του να τον κυβερνούν βοηθοί εκπληρώσεως των τοκογλύφων. Αυτοί ετοίμασαν το έδαφος και επέδραμαν εις βάρος των δικαιωμάτων του λαού ως δολοφόνοι και τυμβωρύχοι. Θέλουν να τον πείσουν πως ό,τι απέκτησε με τον μόχθο του δεν του ανήκει, αλλά συνιστά παραχώρηση χάριν φιλανθρωπίας, πλην ανά πάσα στιγμή ανακλητή.

 

Δυστυχώς, σε αυτό το ανόσιο για το λαό αλλά φυσικό γι' αυτούς έργο, έχουν μέχρι σήμερα αμέριστη εντόπια συνδρομή. Τη συναυτουργία και συνδρομή και των τριών εξουσιών (νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής), των θεσμικών δηλαδή πόλων που συγκροτούν και υπερασπίζονται, υποτίθεται, το δημοκρατικό πολίτευμα. Σήμερα, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, οι εξουσίες αυτές έχουν μεταβληθεί σε εργαστήρια φόβου και σε μοχλούς καταστολής.

 

Ο ασεβής Καλλίας έχει αφήσει το σπέρμα της γενιάς του. Απόγονοί του, οι λακκόπλουτοι, της ίδιας με εκείνον ανίερης γενιάς. Αρπακτικά που σκοτώνουν. Που δεν διστάζουν να αφήσουν να πεθαίνουν από το κρύο και την πείνα ακόμα και παιδιά. Που δεν ντρέπονται μπροστά σε τόσες αυτοκτονίες.

 

Ο Καλλίας θα υπάρχει πάντα. Ετοιμος να προσπορίσει ανόσιο πλουτισμό εις βάρος των ανθρώπων, διαπράττοντας εγκλήματα.

 

Το ζήτημα είναι αν οι πολίτες αυτής της χώρας θα τον σταματήσουν. Αν θα αρνηθούν επιτέλους το ρόλο που οι ραβδούχοι τούς επιφυλάσσουν. Το ρόλο του Πέρση αιχμαλώτου.

 

πηγή: www.enet.gr