Με το ένα πόδι έξω
... ένα αισιόδοξο κείμενο....
Γράφει Οδυσσέας Ιωάνου / protagon.gr
Αν πιστέψω στις προβλέψεις που αφορούν το ζώδιό μου -που δεν το συνηθίζω- όσοι έχουμε γεννηθεί τις πρώτες πέντε μέρες του Ιανουαρίου (just είμαι) έχουμε αυξημένες πιθανότητες (άλλος θα έλεγε ελπίδες..) να εμφανίσουμε κατάθλιψη έως το καλοκαίρι! Το διάβασα, το άκουσα, είπα να τα βάλω κάτω.
Σκέφτηκα πως αν σκαπουλάρω το πρώτο τρίμηνο, μετά δεν υπάρχει ουδεμία πιθανότης. Όταν αρχίζει να ζεσταίνει ο καιρός και με μαζεύουν από τις θάλασσες με amber alert, δεν υπάρχει τίποτα (πλην υγείας βεβαίως) ικανό να με ρίξει στα σχοινιά.
Μου μένει το πρώτο τρίμηνο. Μέχρι τέλος Μάρτη. Εκεί πρέπει να δω τι παίζει από εφεδρείες για να συμπληρώνω τα αντίβαρα όταν αρχίζω να χάνω αέρα. Τι έχουμε; Χωρίς σειρά αξιολογήσεως. Να αισθάνεσαι δημιουργικός. Να τρέχουν ιδέες, να είσαι μέρος τους, μέσα σε ένα υποσύνολο ανθρώπων που γουστάρετε. Οκ, παίζει. Να έχεις δύο ανθρώπους που θα έδινες το δεξί σου χέρι να μην πάθουν τίποτα. Μέσα είμαι. (Έτσι κι αλλιώς αν εξαιρέσεις το γράψιμο όλα τα άλλα τα κάνω με το αριστερό…). Να υπάρχουν βιβλία, μουσικές και φίλοι που να γυρνάς και να ξαναγυρνάς και να σου λείπουν. Τίγκα! Να βγαίνουν καλά φράγκα για να φεύγει ένα άγχος και να ασχολείσαι απερίσπαστος με τα σημαντικά. Εδώ βγαίνει το ζονγκ και ανακοινώνει χαιρέκακα “λυπάμαι, χάσατε!”. Εντάξει, λάθος κουρτίνα. Δεν θα πεθάνουμε κι όλας. Όπως λέει και ο Κώστας Γιαννακίδης, αναφερόμενος στην σκέψη της αυτοκτονίας, κάπου στο “Και δεν έχει ξημερώσει ακόμα”, δεν θα αφήσουμε κανέναν να κοστολογήσει την ζωή μας σε χρήματα. Από ποιο ποσό και επάνω (που σου λείπει) επιχειρούν κάποιοι να σε πείσουν πως πρέπει να τους αδειάζεις την γωνιά;
Άρα, πόσες ακόμη επικίνδυνες στροφές μας μένουν; Πόσες επίφοβες φουρκέτες απειλούν να σε καρφώσουν στα καναβάτσα; Δεν ξέρω, δεν πάει πουθενά το μυαλό μου. Πριν από τρία χρόνια θα έβαζα μέσα και την ταπείνωση, την ήττα, την σακατεμένη αξιοπρέπεια που νιώθει κάποιος που δεν μπορεί ξαφνικά να αγοράσει ούτε τα τσιγάρα του. Πολύ πηχτή σκοτεινιά. Ο μόνος λόγος που την αφαιρώ σήμερα, είναι πως στην ίδια θέση βρίσκονται πολλοί, φίλοι, γνωστοί, συγγενείς και όσο να ΄ναι ο επιμερισμός της ανημπόριας σε κάνει να νιώθεις λιγότερο μόνος, λιγότερο ανίκανος, λιγότερο λίγος. Γιατί μιλάμε ανοιχτά πια για εκείνα που ντρεπόμασταν. Όταν έτρεχαν φράγκα από παντού, πώς να ομολογήσεις ότι εσύ δυσκολεύεσαι; Έψαχνες να βρεις πειστική δικαιολογία για το ότι δεν θα ακολουθήσεις την παρέα στα Καλάβρυτα αυτό το τριήμερο. Τώρα δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Απλά δεν πάει κανένας στα Καλάβρυτα! Είμαστε καλά συνεννοημένοι!
Και που καταλήγω; Στο ίδιο πάντα πια. Όσο το παιδί μου είναι υγιές και γελάει, λέω να μην πέσω σε κατάθλιψη. Όσο διαφεύγω της μέγγενης που γεννάει η πραγμάτωση εκείνου του ενός, του μοναδικού, του απόλυτου φόβου, νομίζω πως θα την βγάλω μέχρι το καλοκαίρι, τουλάχιστον. Δεν πρόκειται βέβαια να επιχειρήσω να αποφύγω ή να “επιδιορθώσω” τις μαύρες τρύπες που πέφτω και χάνομαι κατά περιόδους, γιατί τις θέλω τρελά και συνήθως μου βγαίνουν σε καλό. Κλείνομαι, κλείνομαι, κλείνομαι, και μετά σκάει κανένα μπουμπουκάκι από το πουθενά και παίρνει λίγη μυρωδιά το δωμάτιο.
Έτσι κι αλλιώς είμαι γεννημένος την τελευταία μέρα του επικίνδυνου πενθημέρου, και μάλιστα τρεις μόνο ωρίτσες πριν ξημερώσει η επόμενη. Στην ουσία δηλαδή είμαι με το ένα πόδι έξω. Στον αέρα…
