Γράφει η Ταξιαρχούλα ΠΗΤΤΑ
φοιτήτρια Τμήμα Γεωγραφίας Πανεπιστημίου Αιγαίου
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 οι Κάτω Χώρες βρέθηκαν ενώπιον ενός πολύτιμου και ανέλπιστου θησαυρού .Στην επαρχία Groningen στο Βορειοανατολικό τμήμα της Ολλανδίας ,η Βόρεια Θάλασσα έκρυβε εντός της το μεγαλύτερο πεδίο φυσικού αερίου στην Ευρώπη . Η ανακάλυψη των τεράστιων κοιτασμάτων ώθησαν την χώρα στην άμεση εφαρμογή του κατάλληλου σχεδιασμού, θέτοντας τις βάσεις για την εγκαθιδρύσει και την λειτουργία του ενεργειακού τομέα στη χώρα.
Πράγματι η χώρα ξεκίνησε μια ταχεία εκμετάλλευση των φυσικών της πόρων , έγινε γρήγορα ένας καθαρός εξαγωγέας φυσικού αερίου και βίωνε μια εκπληκτική αύξηση των εσόδων της. Ως αποτέλεσμα αυτών ο εθνικός πλούτος της χώρας και η συνολική αύξηση της γενικής ευημερίας βάδιζαν ολοταχώς την ανιούσα οδό . Απροσδόκητα όμως, αυτή η φαινομενικά θετική πορεία επέφερε αρνητικές επιπτώσεις σε σημαντικούς τομείς της οικονομίας της. Καθώς οι εισροές που προήλθαν από τις εξαγωγές του φυσικού αερίου έκαναν το Ολλανδικό φιορίνι ισχυρότερο, αυτό οδήγησε με τη σειρά του στο να γίνουν οι ολλανδικές μη -πετρελαϊκές εξαγωγές λιγότερο ανταγωνιστικές στη διεθνή αγορά .
Η απώλεια της ανταγωνιστικότητας σήμανε την πτώση στην παραγωγή, την επένδυση και στο εισόδημά τους. Πλέον δεν παρήγαγαν προϊόντα αλλά τα εισήγαγαν καλύπτοντας το κόστος, από τις εισροές που επέφεραν οι εξαγωγές των καυσίμων. Η Ολλανδική οικονομία αντιμετώπισε μια θλιβερή οικονομική κρίση, εξαιτίας αυτής της απαράδεκτης οικονομικής πολιτικής, που περιείχε αύξηση της ανεργίας, αποδυνάμωση των εξαγωγών και μείωση της ανταγωνιστικότητας ,ειδικότερα στην βιομηχανία κατασκευών. Το φαινόμενο αυτό χαρακτηρίστηκε από το περιοδικό The Economist το 1977 ως Ολλανδική ασθένεια .Ο όρος αυτός χρησιμοποιείται πλέον όχι μόνο για την περίπτωση των Kάτω Xωρών ,αλλά και για άλλες χώρες με τα ίδια και παρόμοια ζητήματα.
Η Ελλάδα σήμερα νοσεί από την ίδια ασθένεια , με τη μόνη διαφορά πως το αντίστοιχο πετρέλαιο της Ελλάδας ήταν κυρίως οι μεταβιβάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης . Τα πακέτα Ντελόρ ,Πρόντι ,Σαντέρ και αργότερα τα κοινοτικά πλαίσια στήριξης, αποτέλεσαν την κυρία αιτία που ενέτεινε την στασιμότητα της παραγωγής της βιομηχανίας και ιδιαίτερα των μεταποιητικών προϊόντων .Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είχε και έχει εξαγωγική δυναμική ,αξιοποίησε τις εισροές που δέχτηκε όλα αυτά τα χρόνια όχι έξυπνα, αλλά πονηρά στους περισσότερους τομείς της οικονομίας, φτάνοντας στο σημείο να αποδομηθεί μέχρι και η πρωτογενής παραγωγική της βάση και να εισάγει λεμόνια απ τη Χιλή. Και όλα αυτά υπό τη ανοχή ενός εκφαυλισμένου κρατικού μηχανισμού , απόρροια ενός βαθιά ριζωμένου πελατειακού κράτους.
Η Ελλάδα διαθέτει απίστευτες δυνατότητες από την γεωγραφική της θέση μέχρι τον πολιτισμό της ,από τον αγροτικό της τομέα μέχρι το ίδιο το ανθρώπινο δυναμικό της. Οι επενδύσεις πράγματι είναι το κλειδί, και οι δυνατότητες υπάρχουν. Τα ίδια λάθη όμως δεν πρέπει να ξαναγίνουν .
Ο Miguel de Cervantes συγγραφέας του Δων Κιχώτη είπε κάποτε σε μια εποχή που η Ισπανία απολάμβανε πρωτόγνωρη πρόσβαση σε έναν πλούτο φυσικών πόρων, συμπεριλαμβανομένου του χρυσού, από την Αμερική. πως «η ικανοποίηση του πλούτου δεν βρίσκεται στην απλή κατοχή ή σε πολυτελείς δαπάνες, αλλά στην σοφή εφαρμογή του». Πόσο επίκαιρος ήταν !
