Γατάκια και λιοντάρια

Όλες οι διαμάχες, οι κόντρες, οι φανατισμοί, δεν έχουν να κάνουν τόσο με τον σκοπό, αλλά με τα μέσα, τους τρόπους. Τουλάχιστον από αυτά κρινόμαστε και εκείνα είναι που δένουν χαρακτήρες. Είμαστε οι δρόμοι μας και όχι ο τελικός προορισμός μας (ο οποίος έτσι κι αλλιώς είναι απάτη).

 

Πέφτω συνέχεια επάνω σε αυτήν την “θεωρία” μου τον τελευταίο καιρό για μία σειρά από άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, τα οποία έχουν γίνει αντικείμενα δημοσίων και ιδιωτικών αντιπαραθέσεων. Από το αν πρέπει να μείνει ή όχι ο Λούκος μέχρι το αν πρέπει να κηρυχτεί εκτός νόμου η Χρυσή Αυγή. Από την συναυλία του Φοίβου στο ΟΑΚΑ μέχρι τις φορολογικές δηλώσεις των τραγουδιστών. Από το αν ο Καψής είναι εκτελεστικό στέλεχος ενός στοχευμένου πογκρόμ ή απλά ένας τύπος με IQ  πεταλίδας που δεν έχει καταφέρει να περάσει ακόμη ούτε την πρώτη πίστα… Από το αν απαντάς στην βία φτιάχνοντας δικά σου τάγματα κρούσης μέχρι το αν μπορείς να στερείς το δικαίωμα έκφρασης στην Κιτσοπούλου επειδή η επιχορήγηση είναι με δημόσιο χρήμα. Από το αν είναι λαϊκιστής ο Τσίπρας και ρεαλιστές οι τρεις κυβερνητικοί, μέχρι το πως θα “συμβάλλω” στον γόνιμο διάλογο με τις ιπτάμενες χριστοπαναγίες ανάμεσα σε φιλικό ζευγάρι, επειδή εκείνος την έπιασε να παίζει τον γιατρό με τον διευθυντή της…

 

Τόσες θέσεις είναι πάρα πολλές για να τις πάρεις σε τόσο μικρό διάστημα! Και ορισμένοι δεν σε αφήνουν και να θεωρήσεις ορισμένα μαθήματα ως μαθήματα επιλογής. Όλα τα δίνεις και σε όλα βαθμολογείσαι. Εκεί είναι που πρέπει να “ακούσεις” τον τρόπο σου. Το από τι είσαι φτιαγμένος. Να μην υποδυθείς, να μην σφιχτείς για να βγάλεις ετυμηγορία, να αφήσεις την σοφή σου φύση να ρυθμίσει αβίαστα, όπως μόνο αυτή ξέρει, τις σωματικές  σου λειτουργίες…

 

Δεν λέω τίποτα καινούριο. Επαναλαμβάνω με πολύ φλύαρο τρόπο εκείνο το Καβαφικό που λέει ότι το ναι και το όχι πρέπει να τα έχουμε καλοζωισμένα κι ετοιμοπόλεμα μέσα μας. Ακόμη κι όταν δηλώνεις αμήχανος και αναποφάσιστος, τις πιο πολλές φορές το κάνεις από επίπλαστη σεμνότητα για να μην σε κατηγορήσουν ως ξερόλα και φανατικό. Τις δικές σου απαντήσεις τις θρέφεις μια ζωή. Και ακόμη κι όταν “αλλάζεις” και επαίρεσαι πως οι αλλαγές είναι ίδιον των μεγάλων και των τολμηρών, στην ουσία αυτή που διαφημίζεις ως καινούρια θέση  είναι αυτή που πάντα είχες μέσα σου –άσχετα αν εσύ πίστευες πως είχες την πρώτη σου θέση.

 

Πειστικός θα είσαι μόνο στον “ρόλο” σου. Αλλά και χρήσιμος για τον εαυτό σου και τους άλλους. Αρκεί να τον βρεις αυτόν το ρόλο και να τον αποδεχτείς στην διανομή. Αν είσαι φτιαγμένος για μπουλβάρ μην ζαχαρώνεις Επίδαυρο, και αν τα βράδια στον ύπνο σου νιαουρίζεις, όταν ξυπνήσεις κοίτα να πιάσεις κανένα ποντίκι και άσε στα λιοντάρια το κυνήγι της αντιλόπης. Μακάρι να μπορούσα να γίνω πιο σαφής, αλλά την σαφήνεια ποτέ δεν την είχα μέσα μου.