Φάε έναν αναρχικό

 

Σήμερα (7/02/2014) τιμωρήθηκε ένας αναρχικός με 25 χρόνια φυλακή διότι ήταν αυτός που σκότωσε τον ταξιτζή Δημήτρη Μίχα το 2012, σε μια ληστεία τράπεζας στην Παρο. Ο Τάσσος Θεοφίλου είναι ένας άνθρωπος που κατηγορήθηκε για συμμετοχή στην ανωτέρω παραβατική ενέργεια και από σήμερα, θα συρθεί σε κάποιο κελί για τα επόμενα 25 χρόνια χωρίς καμιά απόδειξη. Την πρώτη φράση θα την ακούσετε παντού, την δεύτερη πουθενά.

 

Ήταν αναρχικός· μέχρι εκεί μας ενδιαφέρει. Α Ν Α Ρ Χ Ι Κ Ο Σ θα ουρλιάξει ο δημοσιογράφος, με χολυγουντιανή μουσική φτηνής ταινίας δράσης στο ρεπορτάζ να δημιουργεί αισθήματα φόβου και έκτακτης ανάγκης, με αηδία στο πρόσωπο. Ένα μίασμα, ένα κατακάθι της κοινωνίας, ένας εχθρός του έθνους, του κράτους, του μικροιδιοκτήτη, του νοικοκυραίου, του τελευταίου ψιλικατζίδικου της γειτονιάς που θέλει να το δεί να φλέγεται. Ένας αναρχικός, όχι ένας άνθρωπος σαν τους άλλους. Κάτι ξέχωρο από “εμάς”. Εμάς τους καλούς, που έχουμε κανόνες συμπεριφοράς, έχουμε τη σωστή σκέψη, έχουμε ηθική. Αφού ο Τάσος Θεοφίλου ήταν αναρχικός και αφού οι αναρχικοί είναι κακοί, δεν έχει δικαιώματα. Δεν ισχύουν γι αυτόν αυτά που ισχύουν για μένα και για σένα που δεν είμαστε αναρχικοί. Είναι παραβατικοί, το μόνο που τους αξίζει είναι η φυλακή να μην τους βλέπουμε, να μην τους ακούμε, να μην μας τρομάζουν αυτοί οι άγριοι αμόρφωτοι, με τις μαύρες σημαίες, τα κυκλωμένα άλφα και τα ανήθικα πιστεύω.

 

Ο Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε σήμερα χωρίς κανένα στοιχείο. Μάλλον όχι, σόρρυ, ας είμαστε αντικειμένικοι: ο Τάσος Θεοφίλου καταδικάστηκε σήμερα σε 25 χρόνια φυλακή επειδή είχε μια τσάντα που έγραφε “Πάρος”. Άρα αυτός έκανε την δολοφονία, γιατί αφού είναι αναρχικός είναι δολοφόνος, αφού είχε την τσάντα βρισκόταν κάποια στιγμή στην Πάρο, άρα αυτός το έκανε. Δεν έχει σημασία που κανένας μάρτυρας της ληστείας δεν τον αναγνώρισε, που το υποτιθέμενο καπέλο που φορούσε δεν το είχε δει κανείς, που ο νεκρός ταξιτζής ήταν γεμάτος μώλωπες από την πάλη με τον δολοφόνο ενώ ο Θεοφίλου δεν είχε καμία, ότι ο μάρτυρας της αντιτρομοκρατικής  παραδέχτηκε ότι ο Θεοφίλου ίσως να μην ήταν στην ληστεία, ότι ο μπάτσος που τον παρακολουθούσε και καλά δεν ήταν σε θέση να τον αναγνωρίσει, ότι υπάρχουν μάρτυρες που ήταν μαζί του στην Αθήνα την ώρα της ληστείας,  ότι τελικά δεν υπάρχει ουτε ένα γαμημένο στοιχείο που να αποδεικνύει ότι όντως, αυτός το έκανε. Ούτε ένα γαμημένο στοιχείο. Η μάλλον, γράψε λάθος, υπάρχει ένα. Είναι αναρχικός.

 

Αυτό είναι το μόνο στοιχείο σύμφωνα με το οποίο ο Θεοφίλου θα σαπίσει στην φυλακή. Το μόνο στοιχείο σύμφωνα με το οποίο τόσες μέρες η αστυνομία μπουκάρει ανενόχλητη σε σπίτια ανθρώπων γιατί έτσι γουστάρει, το μόνο στοιχείο σύμφωνα με το οποίο βασάνισε τους 15 αντιφασίστες τότε ή ανοίγει κεφάλια σε πορείες. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο, αρκεί. Θα σωπάσουμε όλοι μπροστά σε αυτή την συντριπτική κατηγορία, η οποία φαίνεται να σκεπάζει τα πάντα και να βουλώνει κάθε στόμα. Είναι από αυτές τις λέξεις-καταδίκες, αυτές ντέ που φτάνει να χαρακτηρίσεις κάποιον έτσι για να είναι από μόνο του μια απόδειξη ενοχής σε κάτι. Μετανάστης, άθεος, αναρχικός, εβραίος· κατηγορία και καταδίκη μαζί, σε μία και μόνο λέξη. Χωρίς στοιχεία, χωρίς αποδείξεις, δεν χρειάζονται αυτά, είναι εχθροί και στους εχθρούς δεν χωράει δικαιοσύνη. Χωράει μόνο εξόντωση. Παλιά ήταν ο κομμουνιστής, ο τουρκόσπορος, ο ροκάς, ο μαλλιάς, ο μαλλιαρός, ο δημοτικιστής, ο γύφτος, ο εαμίτης. Αλλάζουν οι εχθροί, η ανάγκη να βρεθούν εχθροί δεν αλλάζει ποτέ.

 

Ο Θεοφίλου καταδικάστηκε γιατί ήταν αναρχικός.  Ο Θεοφίλου καταδικάστηκε γιατί η κυβέρνηση πρέπει να πετάξει αίμα στο πόπολο για να γλυτώσει η ίδια. Ο Θεοφίλου καταδικάστηκε γιατί κάποιος έπρεπε να καταδικαστεί για αυτό το έγκλημα, και ήταν αυτός που του έλαχε ο κλήρος να πληρώσει. Αν μέσα σε όλες αυτές τις εξηγήσεις χωράει και μία τέταρτη, ότι το κράτος προσπαθεί να τρομοκρατήσει κάθε εχθρό του, σήμερα με μένα τα κατάφερε. Καταδίκη επειδή είναι αναρχικός· δεν το χωράει το μυαλό αυτό το πράγμα. Φτάσαμε στο σημείο που ο αγώνας ανάγεται σε όσους έχουν ακόμα κάποιο αίσθημα λογικής και δικαιοσύνης μέσα τους. Ο Λουντέμης στο δικαστήριο, μπροστά στην παραίνεση του προέδρου να υπογράψει δήλωση απάντησε: “ο άνθρωπος έκανε κάτι εκατομμύρια χρόνια για να σταθεί στα δυο του πόδια. Δεν θα τον ξαναγυρίσω εγώ στα τέσσερα.” Φτάσαμε στο σημείο που ο αγώνας ξεκινάει ακριβώς από εκεί: να μην ξαναγυρίσουμε στα τέσσερα.

 

Κάθε νοικοκυραίος, κάθε εφησυχασμένος, κάθε τύπος του “ναι μεν αλλά…”, κάθε μετριοπαθής, κάθε τηλεορασόπληκτος, κάθε απαθής, κάθε μέσος Έλληνας, την μέρα της δίκης για το σπίτι του, για τα χρέη του, για την δουλειά του, για τον τόπο του, την μέρα που θα έρθουν για τον ίδιο και την ζωή του (γιατί θα έρθουν), ας θυμηθεί τον Θεοφίλου και τα 25 χρόνια φυλακής και ας ψιθυρίσει από μέσα του “ναι, αλλά αυτός ήταν αναρχικός”.

 

πηγή: withoutreasonorrhyme.wordpress.com