Αυτός ο Ολυμπιακός δεν είναι ο δικός μας
Του Ορέστη Μεταξά
Πρώτη φορά αντίκρισα το στάδιο Καραϊσκάκη 10 χρόνων παιδί το 1971, σ’ ένα ματς Ολυμπιακός ΟΦΗ. Καθώς έμενα στην επαρχία, δεν ήταν καθόλου εύκολο να βρεθώ συχνότερα κοντά στην αγαπημένη μου ομάδα. Τον Ολυμπιακό. Έτσι με πήρε ο πατέρας μου (ο οποίος, σημειωτέον, ήταν ΑΕΚ) και με πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο. Από τότε, αν και ποτέ δεν κατοίκησα στην Αθήνα, βρέθηκα δεκάδες φορές κοντά στην ομάδα που λάτρεψα.
Πολλές χαρές, λίγες λύπες, άπειρα συναισθήματα. Βροχές, κρύα, καύσωνες.
Πειραιάς, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Καβάλα, Πάτρα, Λάρισα, Τελ-Αβίβ, Βόλος, Ρώμη...
Μεγάλοι παίχτες, παιχταράδες θρύλοι, Γιούτσος, Αργυρούδης, Υβ Τριαντάφυλλος, Δεληκάρης, Κελεσίδης, Αναστόπουλος, Μητρόπουλος, Ντέταρι, Τζώρτζεβιτς, Ζιοβάνι, Ριβάλντο, Καραπιάλης, Καρεμπέ, Μήτρογλου και εκατοντάδες άλλοι.
Ήρωες της παιδικής ηλικίας, ήρωες των ονείρων και της φαντασίας μας.
Διάφοροι πρόεδροι, από ευγενείς ρομαντικοί μεγιστάνες (Νίκος Γουλανδρής) έως άνθρωποι αμφιβόλου ηθικού αναστήματος, οι οποίοι μέσω του Θρύλου και των εκατομμυρίων οπαδών του προσπάθησαν να αναρριχηθούν και να κερδίσουν οικονομική και κοινωνική καταξίωση. Κάποιοι από αυτούς κατέληξαν στην φυλακή (Κοσκωτάς, Σαλιαρέλης). Υπήρξαν κι οι άλλοι, οι οποίοι διαχειρίστηκαν την ομάδα ομαλά με σημαντικές επιτυχίες: Νταϊφάς, και ειδικά Κόκκαλης, πράγμα που τους αναγνωρίζουν και θα τους αναγνωρίζουν οι οπαδοί του Ολυμπιακού.
Όλα αυτά τα χρόνια, οι κυβερνήσεις άλλαζαν, όμως οι πρόεδροι κρατούσαν τα προσχήματα και φανερά δεν ανακατεύονταν στα τεκταινόμενα της πολιτικής και στις κομματικές διαμάχες. Λογικό άλλωστε, καθώς οι ομάδες αποτελούνται από οπαδούς και φίλους, όλων των πολιτικών αποχρώσεων και ιδεολογιών.
Μέχρι σήμερα, που η αγαπημένη μας ομάδα βρίσκεται στα χέρια ανθρώπων που δεν σέβονται την ιστορία της, δεν σέβονται εμάς τους οπαδούς της, δεν σέβονται τα πιστεύω μας, που μπορεί να είναι διαφορετικά από τα δικά τους, και έχουν μετατρέψει τον Ολυμπιακό μας σε κάτι μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και Χρυσής Αυγής. Μια αποκρουστική αμφίεση για τη λαϊκότερη ομάδα του Πειραιά και όλης της Ελλάδας.
Μέσω του οπαδικού Τύπου που ελέγχουν, με μια προπαγάνδα, που μπροστά της ωχριά η προπαγάνδα του Γκαίμπελς, προσπαθούν να μας πείσουν ότι διακυβεύονται τα όσια και τα ιερά του Θρύλου, ενώ στην πραγματικότητα εξυπηρετούν τα δικά τους φανερά και αφανή συμφέροντα.
Ο Ολυμπιακός δεν είναι Χρυσή Αυγή, δεν είναι Νέα Δημοκρατία, δεν είναι ο ιδιωτικός στρατός τού εκάστοτε προέδρου, είναι το πάθος, η λατρεία και η φαντασίωση εκατομμυρίων ανθρώπων και δεν έχει δικαίωμα κανένας που ισχυρίζεται ότι αγαπά την ομάδα να μας φτύνει στα μούτρα, να καπηλεύεται την αγάπη μας και να δρα στο όνομα της ομάδας, για τους δικούς του ιδιοτελείς σκοπούς.
Αυτός ο Ολυμπιακός δεν είναι ο δικός μας
Και ένα τελευταίο: Νίκος Γόδας. Ο εικοσιεπτάχρονος ήρωας του Ολυμπιακού, που εκτελέστηκε στις 19.11.1948 στο νησάκι Λαζαρέτο της Κέρκυρας. Ήταν η περίοδος του εμφυλίου πολέμου. Τελευταία του επιθυμία ήταν να εκτελεστεί φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα, ενώ δεν δέχτηκε να του δέσουν τα μάτια, διότι ήθελε να πεθάνει βλέποντας για τελευταία φορά το άσπρο κόκκινο του Θρύλου. Δεν θα έπρεπε ένα άγαλμά του να υπάρχει έξω από το γήπεδο Καραϊσκάκη ή μια θύρα του γηπέδου να λέγεται θύρα Νίκου Γόδα;
Πολλοί φίλαθλοι στον κόσμο έχουν εκτελεστεί φορώντας τη στολή της αγαπημένης τους ομάδας; Τιμή για τον σύλλογο. Βέβαια, από τον σημερινό Ολυμπιακό τού άκρατου νεοφιλελευθερισμού, της ακροδεξιάς αντίληψης και του διχασμού, δεν περιμένουμε τέτοιες ευαισθησίες, πολλώ δε μάλλον να τιμηθεί ένας ήρωας του Ολυμπιακού, μαχητής του ΕΛΑΣ και αριστερός.
από την εφημερίδα "Η Αυγή"
