Συνέβη αυτό που συνέβη. Οι μεγαλύτερες διαδηλώσεις που έγιναν ποτέ στην Ελλάδα.
Γιατί έγιναν όλα αυτά τα μοναδικά και ανεπανάληπτα;; Έγιναν γιατί η απέραντη ασέβεια που υπήρξε απέναντι στους νεκρούς και στους ζωντανούς δεν μπορούσε να γίνει ανεκτή και να περάσει απαρατήρητη. Έγιναν γιατί και η κοροϊδία έχει τα όρια της. Η ανοχή δεν είναι απεριόριστη. Ο κοιμισμένοι και αποχαυνωμένοι πολίτες δεν είναι και τόσο κοιμισμένοι και αποχαυνωμένοι. Κάποια στιγμή θυμώνουν, αγανακτούν, αντιδρούν και απογειώνονται. Ο κόσμος, οι πολίτες έδειξαν ότι δεν είναι αδιάφοροι. Έδειξαν ότι συμμετέχουν. Το κάνουν όταν θέλουν και όταν θεωρήσουν ότι κάτι σημαντικό διακυβεύεται. Όπως η αξιοπρέπεια τους.
Και ύστερα από αυτά τα χθεσινά καταπληκτικά τι γίνεται σήμερα και αύριο; Κι αν την κυβέρνηση ο σεισμός αυτός σίγουρα θα την επηρεάσει και θα προσπαθήσει να αντιδράσει, για την αντιπολίτευση τι σημαίνουν όλα αυτά; Δεν σημαίνουν τίποτα; Σα να μην συνέβη κάτι; Το ίδιο σκηνικό θα παραμείνει; Το ίδιο μοτίβο; Τι κατάλαβαν ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά;
Αντιλήφθηκαν επιτέλους στο ΠΑΣΟΚ ότι μόνοι τους δεν μπορούν να τα καταφέρουν, ότι τα όρια τους είναι πεπερασμένα, και ότι όπως πολιτεύονται ο κόσμος της αριστεράς δεν πρόκειται ποτέ να τους ακολουθήσει; Και ότι χωρίς αυτόν τον κόσμο είναι αδύνατο να ξεπεράσουν τον Μητσοτάκη;
Γιατί το πρόβλημα αυτή τη στιγμή – αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους – είναι το ΠΑΣΟΚ.
Το ΠΑΣΟΚ οχυρωμένο πίσω από την ψύχωση του ότι είναι μεγάλο κόμμα και πίσω από το ένδοξο παρελθόν του – που μάλλον έχει φύγει οριστικά και δεν πρόκειται να επιστρέψει – αδυνατεί να αντιληφθεί την πραγματικότητα. Εμμονικό στη δική του πραγματικότητα, ουσιαστικά αποτελεί τροχοπέδη για οποιαδήποτε δημοκρατική συνεργασία. Που χωρίς αυτήν δεν πρόκειται να πέσει ο Μητσοτάκης.
Ειδική περίπτωση είναι και το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ το οποίο εξισώνει και ισοπεδώνει τα πάντα, δίνοντας ουσιαστικά με αυτόν τον τρόπο συγχωροχάρτι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Το ΚΚΕ που κάνει κριτική εκ του ασφαλούς και δεν θέλει να βραχεί. Ένας Πόντιος Πιλάτος που αρνιέται να πάρει θέση από φόβο μήπως πιτσιλιστεί και λερώσει. Όμως πολιτική δεν κάνεις αν δεν ρισκάρεις να λερώσεις. Και αφήνει τους άλλους να βγάλουν τα κάστανα από την φωτιά. Και εκείνο ανέξοδα τους παρακολουθεί και τους κρίνει.
Στις επόμενες εκλογές εάν το πολιτικό σκηνικό παραμένει όπως είναι σήμερα, δηλαδή πολυδιάσπαση και κόμματα μικρά, αδύναμα, χωρίς προοπτική, θα υπάρξει το αντίθετο της μαζικής συμμετοχής των συλλαλητηρίων των Τεμπών. Θα υπάρξει τεράστια συνειδητή πολιτική επιλογή, η επιλογή της αποχής.
Θα είναι μια ηχηρή απάντηση των πολιτών απέναντι στην κοντόφθαλμη αδυναμία των κομμάτων της αντιπολίτευσης να δώσουν προοπτική και δημοκρατική διέξοδο.
Οι ιστορικές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη έστειλαν τα δικά τους μηνύματα. Μηνύματα εκκωφαντικά προς την κυβέρνηση αλλά και προς την αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει πλέον πολλά για να ανατρέψει το σκηνικό. Έχει αυτοπαγιδευτεί σε μια κυνική, αλαζονική, αλλά και συγχρόνως βλακώδη επικοινωνιακή διαχείριση. Έχει απαξιωθεί ηθικά και πολιτικά και δεν δείχνει να υπάρχει δρόμος επιστροφής. Η μόνη της ελπίδα είναι η ανικανότητα της αντιπολίτευσης να αναλύσει τα γεγονότα και να αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει. Και τι ακριβώς πρέπει να πράξει.
Οι καιροί δεν περιμένουν. Οι ευκαιρίες δεν περιμένουν. Χάνονται μαζί με τον χρόνο. Όποιοι αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει το αντιλαμβάνονται. Όποιοι δεν μπορούν να δουν όλο αυτό το σκηνικό και βλέπουν μόνον τον εαυτό τους είναι μικροί και λίγοι. Και θα μείνουν απέναντι στην ιστορία και στους πολίτες, υπόλογοι, μικροί και λίγοι…
Οι συγκλονιστικές συγκεντρώσεις για τα Τέμπη έδειξαν ουσιαστικά την πόρτα της εξόδου στον Μητσοτάκη. Το τραγικό είναι ότι δεν υπάρχει αυτός που θα ανοίξει την πόρτα για να φύγει ο Μητσοτάκης.
