Λαϊκή Συσπείρωση και τουρισμός

 

   Οι εξελίξεις στο χώρο του τουρισμού, ο θόρυβος για τα τουριστικά έσοδα από το εξωτερικό, μαζί με τις απαιτήσεις των επιχειρηματιών του κλάδου, που ζητούν πρόσθετα κονδύλια οικονομικής στήριξης των επιχειρήσεων τους, φέρνουν στην επιφάνεια ορισμένα ζητήματα που συνδέονται με το λεγόμενο «τουριστικό προϊόν» ωστόσο αναδεικνύουν τα αδιέξοδα που προκαλούν ακόμα και στον τομέα του τουρισμού οι οικονομικο-κοινωνικές σχέσεις του καπιταλισμού τις οποίες υλοποιούν απαρέγκλιτα οι κυβερνήσεις της χώρας μας οποία απόχρωση και αν έχουν. Παράλληλα, βάζουν σε δοκιμασία τα όσα βαρύγδουπα μας σερβίρουν τόσο οι κυβερνώντες όσο και οι πρόθυμοι συνοδοιπόροι τους στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην τοπική διοίκηση, περί «βαριάς βιομηχανίας» και «ατμομηχανής της οικονομίας», που υποτίθεται ότι είναι ο τουρισμός, και μάλιστα σε αντιπαράθεση με βασικούς κλάδους της βιομηχανίας και της μεταποίησης.     

         

   Σε πανελλαδική έρευνα του ΙΝΚΑ (2013), διαπιστώνεται ότι περισσότερο από το 73% των Ελλήνων δεν μπόρεσαν να κάνουν ούτε μια μέρα διακοπές το καλοκαίρι του 2013,  από τους ελάχιστους που έκαναν το 80%  φιλοξενήθηκε σε φιλικά ή συγγενικά σπίτια. Θα αποτελούσε σημαντικό νέο αυτή η έρευνα αν δεν επαναλάμβανε μια κατάσταση που χειροτερεύει χρόνο με το χρόνο, από την εποχή της μεγάλης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ήταν η εποχή που οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν έκαναν διακοπές, αλλά αντιμετώπιζαν στο πετσί τους τις αντεργατικές πολιτικές των τότε κυβερνήσεων, αλλά και την τουριστική πολιτική για τον λεγόμενο «ποιοτικό» τουρισμό που απευθύνεται σε λίγους, αυτούς που μπορούν να πληρώνουν το πανάκριβο προϊόν του μεγάλου τουριστικού κεφαλαίου.  

 

      Οι κλάψες που ακούστηκαν στα ΜΜΕ, φερέφωνα των μεγαλοεργοδοτών, για την αδυναμία των Ελλήνων να πληρώσουν για την αναψυχή τους, είναι ψεύτικες και υποκριτικές. Την ίδια στιγμή που οδύρονται για τα άδεια από Έλληνες ξενοδοχεία, πανηγυρίζουν για τους 17 εκ. τουρίστες, τα 13 δις ευρώ έσοδα που μπήκαν  στα ταμεία των αφεντικών τους. Αναπαράγουν την προπαγάνδα της κυβέρνησης για ανάπτυξη με όχημα τον τουρισμό, όταν οι απολύσεις στον κλάδο πέφτουν βροχή και μέσα στην καλοκαιρινή περίοδο.  Όταν κλείνουν επιχειρήσεις, που μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους εκεί όπου θα έχουν μεγαλύτερα κέρδη.

Όταν τα τουριστικά «χωριά» του «all inclusive» χτίζονται το ένα μετά το άλλο, στεγνώνοντας το εισόδημα χιλιάδων μικροεπαγγελματιών. Δεν ξέρουμε τί  θα περίμενε κανείς από όλα αυτά που λέγονται και γράφονται, αλλά εμείς οι εργαζόμενοι στον τουρισμό έχουμε μεγάλη εμπειρία από τις τουλάχιστον δυο τελευταίες δεκαετίες.  Την εποχή την μεγάλης καπιταλιστικής ανάπτυξης στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας πληρώσαμε ακριβά τα μεγάλα τους κέρδη. Ήταν τα χρόνια που η μεγαλοεργοδοσία ενώ πανηγύριζε ότι τα έσοδα από τον τουρισμό αποτελούσαν το 18% του ΑΕΠ, συμφωνούσε μαζί με τα στηρίγματα της στο συνδικαλιστικό κίνημα αυξήσεις λιγότερο από 1 ευρώ την ημέρα. Όταν οι ξενοδόχοι συρρίκνωναν την λειτουργία των εποχικών ξενοδοχείων στους μήνες που κέρδιζαν περισσότερο. 

 

      Όταν από τότε οι ανασφάλιστοι εργαζόμενοι ήταν η πλειοψηφία του κλάδου, χωρίς κανένα σεβασμό στις ΣΣΕ, με «πακέτα» αμοιβής που αντιστοιχούσαν σε ποσό κάτω κι από τα κατώτατα μεροκάματα και δουλειά 30 μέρες το μήνα ήλιο με ήλιο.  

 

      Δεν χρειαζόταν καμιά έρευνα για να δει κανείς την πραγματικότητα σε όλο της το μεγαλείο. Μια μόνο ματιά στην επικαιρότητα, με τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, με χιλιάδες νέους και νέες να δουλεύουν με ανασφάλιστες και πολλές φορές απλήρωτες συμβάσεις μαθητείας των 300 ευρώ αποκαλύπτει για ποιο τουρισμό μιλάνε, αυτοί που συκοφαντούν κάθε κινητοποίηση για την υπεράσπιση της ζωή των εργαζομένων που δήθεν πλήττει τον τουρισμό τους. Πόσο φανερή είναι η αντίθεση! 13 δις έσοδα από τη μια, φτώχεια, αβεβαιότητα κι εξαθλίωση από την άλλη.  Πανηγυρισμοί από τους ξενοδόχους και την κυβέρνηση, τα κεφάλια κάτω κι αγκομαχητό να βγει ο χειμώνας για όλους τους εργαζόμενους στον τουρισμό. Σκεφτείτε αν τα 13 δις ευρώ κέρδη από τον τουρισμό θα έφταναν και θα περίσσευαν για να κάνουν διακοπές όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας? Και τι είναι αυτό που εμποδίζει αυτή την εξέλιξη?

 

       Είναι η πολιτική που εφαρμόζουν και στον χώρο του τουρισμού οι κυβερνήσεις ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, πολιτική που έχει οδηγήσει στο να ισχύουν γενικά για όλους, νέους και παλιούς, άνεργους και μη, μια σειρά από ρυθμίσεις και μέτρα σε όλα τα επίπεδα που πριν λίγα χρόνια θα ακουγόντουσαν ως κακός εφιάλτης.  

 

 80 χρόνια (!!!) δουλειάς για εποχικά εργαζόμενο για να πάρει πλήρη σύνταξη; 40 χρόνια για σύνταξη πτωχοκομείου.

 Καταργούν κι αυτό το ελάχιστο επίδομα ανεργίας σε δεκάδες χιλιάδες εποχικούς του κλάδου την ώρα που περιμένουμε το χειρότερο χειμώνα των τελευταίων χρόνων, που οι ξενοδόχοι θα μας έχουν πάλι απλήρωτους, χωρίς φαγητό, θέρμανση, γάλα για το παιδί μας.  

 Αξιώνουν να πληρώνουμε ακόμη και για μια απλή εξέταση στο ΠΕΔΥ και  αυτή μετά από 3 μήνες, όταν ο κλάδος Υγείας του ταμείου μας που κατάργησαν είχε 100 εκ. € αποθεματικά

 Κλείνουν νοσοκομεία, παιδικούς σταθμούς, σχολεία, την ίδια στιγμή που ετοιμάζονται να δώσουν σε μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα ό,τι έχει απομείνει στο δημόσιο, από κλινικές και σχολειά μέχρι ακτές, λιμάνια και ολόκληρα τουριστικά φιλέτα.            Οι όποιες δημόσιες υποδομές υπάρχουν δίνονται στους επιχειρηματίες ως συνέχεια των μεταρρυθμίσεων που αξιώνει ο πρωθυπουργός, η συγκυβέρνηση, τα κόμματα που υπόσχονται λύσεις μέσα από τη λυκοσυμμαχία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ΔΝΤ.

 

     Σήμερα που με βάση τα διαγγέλματά τους ο τουρισμός μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης, βαθαίνουν την επίθεσή τους ακόμη περισσότερο ώστε να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη τους, τσακίζοντας κάθε δικαίωμα που έχει απομείνει. 

 

    Ο δε ΣΥΡΙΖΑ (δια του Υπεύθυνου Τομέα Τουρισμού), έκανε καθαρό ότι ενδιαφέρεται και προβάλλει «την ανάπτυξη της υγιούς και όχι της παρασιτικής, τουριστικής και συμπληρωματικής προς τον τουρισμό επιχειρηματικότητας». 

Δηλαδή τί; θα χωρίσουμε τη εργοδοσία σε υγιή και παρασιτική; 

 

    Πόσο υγιή μπορεί να είναι η επιχειρηματικότητα που κερδίζει από τον ήλιο, τη θάλασσα, τις δημόσιες υποδομές που έχει ακριβοπληρώσει δεκάδες φορές ο λαός και φυσικά από τη δουλειά των εργαζομένων σε σύγχρονα εργασιακά κάτεργα; Αλλά ακόμη και το παρασιτικό που αναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ το συντηρεί μια χαρά με την πρότασή του για ίδρυση ενός «Ειδικού Ταμείου Τουριστικής Ανάπτυξης που θα έχει ως κύριους στόχους τη χρηματοδότηση και την παροχή εγγυήσεων για την υλοποίηση δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων τουριστικής σημασίας, την ενίσχυση της απαραίτητης ρευστότητας και τη διασφάλιση της αποδοτικότητας της τουριστικής επενδυτικής δραστηριότητας». Τίνος χρήματα θα διαθέτει αυτή η τράπεζα και  σε ποιους; Μήπως «στους καλούς επιχειρηματίες που τηρούν τους νόμους»;   Τι μας λεν λοιπόν όλοι αυτοί; 

 

Ή  μάλλον πόσο διαφέρουν μεταξύ τους;  Ο εργοδότης  με τα προνόμια και τα κέρδη του, ο εργάτης με τη φτώχια του και τα καθημερινά αδιέξοδα, αλλά όλοι μαζί για έναν τουρισμό που θα φέρνει περισσότερα έσοδα, περισσότερους τουρίστες, μεγαλύτερη « ανάπτυξη».   Μπορεί να διαφωνούν στο μείγμα διαχείρισης, ίσως και στο πιο κομμάτι του τουριστικού κεφαλαίου πρέπει περισσότερο να στηριχθεί, δεν τα χαλάνε πάντως στο ένα και πιο σημαντικό:  «στην υλοποίηση πολιτικών, οι οποίες θα συνθέτουν το προϊόν με όρους βιώσιμης ανάπτυξης».  Την ερώτηση «ποιες πολιτικές» και «ποια ανάπτυξη» έχει ήδη απαντήσει ο σημερινός σχεδιασμός της οικονομίας, οι επιταγές της ΕΕ, στα οποία όλοι αυτοί συμφωνούν. 

 

     Απέναντι σε όλα αυτά, έχουμε να προτάξουμε τη διακηρυγμένη εδώ και χρόνια θέση ότι για μας ο τουρισμός, οι διακοπές, η αναψυχή αποτελούν δικαίωμα των εργαζομένων, δικαίωμα του λαού. Εμείς με αυτή την οπτική προσεγγίζαμε και προσεγγίζουμε το ζήτημα αυτών των εννοιών, που άλλωστε αποτελούν κατακτήσεις του εργατικού κινήματος στη χώρα μας αλλά και αλλού, μέσα από πολλούς και σκληρούς αγώνες.                  

Για μας το ερώτημα που μπαίνει δεν είναι ποιοτικός ή όχι τουρισμός. Δεν είναι πολλοί ή λίγοι τουρίστες. Αλλά τουρισμός από ποιον, για ποιον. Ποιον υπηρετεί και με τί όρους. Ποιος κερδίζει, σε βάρος ποιων.

 

      Εμείς θεωρούμε ότι ο τουρισμός είναι ανθρώπινη ανάγκη και ως τέτοια πιστεύουμε ότι το δικαίωμα στις διακοπές για τον εργαζόμενο είναι αδιαπραγμάτευτο.    Η ανάπαυση και αναψυχή του εργαζόμενου έχει άμεση σχέση και συμβάλει στην αναπλήρωση της εργατικής δύναμης, σωματικής και ψυχικής. Πρέπει λοιπόν να κατοχυρωθεί ως υποχρεωτικό και δωρεάν δικαίωμα στο λαό. Κάτι που προϋποθέτει σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους τους εργαζόμενους, με μισθούς που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες μας.  Η ανάγκη αυτή του εργαζόμενου μπορεί να συμβάλει στην γνωριμία με άλλους λαούς και πολιτισμούς, στην αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου, στην μόρφωση και γνωριμία της κληρονομιάς της χώρας μας, πόσο μάλλον και στην ανάδειξη του λαϊκού πολιτισμού.    Η τουριστική δραστηριότητα πρέπει να διασφαλίζει:

 

 Την ισόρροπη ανάπτυξη περιοχών και κλάδων  του τουριστικού τομέα σε αναλογία με την βιομηχανική αγροτική παραγωγή, τις αναγκαίες υποδομές (ενεργειακές, ύδρευσης κλπ) και όχι την εγκατάλειψη σημαντικών υποδομών για χάρη δημιουργίας τεράστιων τουριστικών περιοχών με πολλές ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις χωρίς ύδρευση, αποχέτευση ακόμα και δίκτυα μεταφοράς. 

 Την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας  υγείας σε σχέση με τη φύση κι όχι την κατασπατάληση φυσικών πόρων, την τσιμεντοποίηση, καταστροφή του περιβάλλοντος, την απώλεια πρασίνου και ελεύθερων χώρων.

 Την πλήρη σταθερή εργασία των εργαζομένων του κλάδου, την προστασία της υγείας και ασφάλειας τους και όχι την επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, του πραγματικού μισθού και των συνθηκών εργασίας τους.

Εμείς  προβάλουμε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο  πάλης σε κόντρα με την πολιτική της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, με βασικούς άξονες:

 Το δικαίωμα για διακοπές και αναψυχή για όλους τους εργαζόμενους μέσα από την εξασφάλιση αδείας 30 μέρες και επίδομα αδείας ίσο με ένα μισθό.

 Την ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές.

 Τη δωρεάν είσοδο σε όλα τα μνημεία, μουσεία και πολιτιστικούς χώρους της χώρας μας. Πρόσβαση που θα εξυπηρετείται από ολοκληρωμένο δίκτυο συγκοινωνιών. Ξενάγηση που να καλύπτει τις ανάγκες εγχώριων και αλλοδαπών επισκεπτών.

 Την παροχή προγραμμάτων κοινωνικού τουρισμού σε όλους τους εργαζόμενους με οποιαδήποτε μορφή απασχόλησης (μερική απασχόληση, συμβάσεις ορισμένου χρόνου κλπ), τους άνεργους και τους φτωχούς και μεσαίους αγρότες χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

 Τη δημιουργία δημόσιων και δωρεάν κατασκηνώσεων για τα παιδιά όλων των εργαζόμενων και των ανέργων, που θα λειτουργούν όλο το καλοκαίρι.

 Οι μαθητικές εκδρομές να ενταχθούν στο σχολικό πρόγραμμα, να είναι δημόσιες και δωρεάν, να πληρώνονται από το κράτος.

 Μείωση στο 50% των ακτοπλοϊκών εισιτήριων. Δωρεάν ακτοπλοϊκά εισιτήρια για τα μικρά παιδιά και για τους νέους που δεν εργάζονται (μαθητές, φοιτητές, σπουδαστές), με μόνη προϋπόθεση την επίδειξη πάσο. 

 Κατάργηση του «Αll inclusive» που χρησιμοποιείται από τους μεγαλοξενοδόχους για την αύξηση της κερδοφορίας και της δύναμής τους ενάντια στους εργαζόμενους και τους μικρούς επαγγελματίες.

 

      Είναι γνωστό το ερώτημα που κάνουν ορισμένοι για το πού θα βρεθούν τα χρήματα για όλα αυτά. Όπως επίσης γνωστή είναι και η άποψη ότι αυτά γίνονται μονάχα στη Δευτέρα Παρουσία. Θα είχε βέβαια ενδιαφέρον να μας πει κάποιος γιατί είναι λογικό να μην μπορεί να ικανοποιήσει ο παραγωγός αυτού του πλούτου τις ανάγκες του που διευρύνονται ως αποτέλεσμα της τεχνολογικής προόδου και είναι απόλυτα φυσικό να απολαμβάνει το παράσιτο ο κεφαλαιοκράτης τα πάντα, για πάντα. Να μας συγχωρέσουν οι  απολογητές  του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, και όσων ψάχνουν τη λύση μέσα στην ΕΕ  σε μια καλύτερη διαχείριση της φτώχιας μας, αλλά εμείς που βλέπουμε όλο τον πλούτο και την πολυτέλεια να περνά καθημερινά μπροστά από τα μάτια μας, δεν αρκούμαστε πλέον με κάτι λιγότερο από όλα αυτά που δικαιούμαστε. 

 

      Ξέρουμε τί μπορεί να σημαίνει αυτή η χώρα με τις ομορφιές της, τις ανεξάντλητες πηγές της, την μεγάλη της  ιστορία και τον πολιτισμό, όταν αυτά τα αγαθά θα πάψουν να αποτελούν πια εμπόρευμα.   Όσα ως σήμερα έχουμε πετύχει δεν μας τα χάρισε κανείς.  Τα κατάκτησε η θέληση χιλιάδων αγωνιστών για μια καλύτερη ζωή. Αυτή που αξίζει σε μας και τα παιδιά μας. Αυτή που σήμερα μας στερούν.

 

     Για αυτό και πρέπει να είναι κριτήριο ψήφου ακριβώς αυτό, το ότι δηλαδή μας στερούν βίαια ότι δικαιούμαστε, ότι πρέπει να πληρώνουμε πανάκριβα όποια παροχή έχουμε ανάγκη, και αυτό έχει αιτία, «όνομα και επίθετο», είναι η διαχρονική αντιλαϊκή πολιτική της σημερινής κυβέρνησης αλλά και όλων των προηγούμενων, είναι η στάση όλων των πολιτικών δυνάμεων και στον τόπο μας στον δήμο και στην περιφέρεια που στήριξαν, ανέχτηκαν, συμφώνησαν, δεν κατήγγειλαν, αυτή την πολιτική. 

 

       Πρέπει να είναι κριτήριο ψήφου ποιος έχει σε προτεραιότητα τις λαϊκές ανάγκες, ποιος ήταν διπλά στους εργαζόμενους στον τουρισμό όταν διεκδικούσαν τα δεδουλευμένα τους, όταν διεκδικούσαν το επίδομα ανεργίας, όταν διεκδικούσαν ένα αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα υγείας πρόνοιας,  ποιος  παλεύει για την ανατροπή όλων των αντιλαϊκών μέτρων. Για αυτό και στις εκλογές του Μαΐου,  η κατάσταση στον τομέα του τουρισμού και ποιοι τον έφεραν σε αυτό το σημείο, πρέπει να είναι κριτήριο ψήφου.  Για να τιμωρηθούν όλοι όσοι ευθύνονται για αυτή την κατάσταση, για να καταδικαστεί και  να μπει φραγμός σε αυτήν ακριβώς τη βάρβαρη, πολιτική. 

 

Για να δώσουμε δύναμη στη δική μας φωνή, στον δικό μας αγώνα!

Να στηρίξουμε αυτό που πραγματικά δίνει ελπίδα και προοπτική. ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΠΑΝΤΟΥ

 

Χατζηαργυρίου  Κατερίνα

                   

Πρόεδρος του σωματείου εργαζόμενων στον Τουρισμό –Επισιτισμό   Ικαρίας 

Υποψήφια με την Λαϊκή Συσπείρωση στον Δήμο Ικαρίας