Τελευταίο αντίο στον Μπάμπη Αλατζά
Σήμερα Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2014 η Μυτιλήνη αποχαιρέτησε για πάντα τον ηθοποιό Μπάμπη Αλάτζα.
O ηθοποιός Μπάμπης Αλατζάς τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με τον καρκίνο και νοσηλευόταν από τον Οκτώβριο στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης, τόπο της καταγωγής του. Στη Μυτιλήνη είχε επιστρέψει τα τελευταία δύο χρόνια, προκειμένου να βρίσκεται κοντά σε δικούς τους ανθρώπους αφού είχε αρρωστήσει και η οικονομική κρίση δεν τον βοηθούσε να βρεί δουλειά στην τηλεόραση και το θέατρο.]
Σήμερα όλοι ήταν εκεί,στη Μητρόπολη Μυτιλήνης.
Συγγενείς, φίλοι και απλοί πολίτες.
Η οικογένειά του με ανακοίνωσή της ζήτησε να μην υπάρχουν στεφάνια κτλ
«Αποχαιρετούμε με απέραντη θλίψη την Τρίτη 18 Νοεμβρίου στις 15.30 μ.μ. στη Μητρόπολη Μυτιλήνης, το δικό μας άνθρωπο Μπάμπη Αλατζά. Η επιθυμία της οικογένειας και των φίλων του είναι, αντί στεφάνων, τα όποια χρήματα να δοθούν στο Πολιτιστικό Θεατρικό Σωματείο το “Μπουρίνι” στο λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας 415/48011802, στο οποίο ο εκλιπών ήταν Πρόεδρος».
Επειδή σήμερα (και τις τελευταίες μέρες) όλοι θυμήθηκαν τον Μπάμπη Αλατζά αξίζει ιδιαίτερης προσοχής όσα αναφέρει ο δικηγόρος του κ. Βαγγέλης Γκιγκιλίνης :
"Πριν 3 περίπου χρόνια, όταν ο Μπάμπης Αλατζάς γύρισε στη Λέσβο, ζήτησε από τον τότε Δήμο και την Περιφέρεια, κάτι, κατά την άποψη μου, αυτονόητο …….. για ένα τέτοιο καλλιτεχνάνθρωπο, που επέλεξε να γυρίσει και να ζήσει στο νησί του.
Να δουλέψει και να προσφέρει στον πολιτισμό και στο θέατρο της πόλης και του νησιού.
Μετά τα αρχικά πυροτεχνήματα, του ζήτησαν, για να αναλάβει ως σύμβουλος πολιτισμού, να προσκομίσει πιστοποιητικό ισοτιμίας, για το Πτυχίο της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, που είχε από το 1975.
Τέτοιο όμως πιστοποιητικό δεν μπορούσε να του χορηγηθεί, αφού για το Πτυχίο της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου δεν απαιτείται καμία πιστοποίηση, καθόσον τούτη εκ του νόμου (ΠΔ.336/1989) θεωρείται Ανώτερη Σχολή του Ελληνικού Κράτους και δεν εμπίπτει στις αναφερόμενες περιπτώσεις χορήγησης πιστοποιήσεων.
Παρά όμως τα παραπάνω και την επισυναπτόμενη γνωμοδότηση μου που συνέταξα κατ’εντολήν του, οι τότε πολιτειακοί παράγοντες, με εσφαλμένη τυπολατρική ερμηνεία μιας διάταξης, δεν έδωσαν την ευκαιρία στον Μπάμπη, να δουλέψει και να προσφέρει αυτά τα 3 χρόνια στον πολιτισμό του νησιού και της αγαπημένης του πόλης.
Διαβάζοντας τώρα τους διθυραμβικούς επικήδειους, δεν μπορώ να μην νιώσω για ακόμα μια φορά θλίψη για την υποκρισία κάποιων…..
Εν πάσει όμως περιπτώσει, ας μη μείνουμε σ’αυτά, έστω και τώρα, προτείνω τιμητικά, να δοθεί το όνομα του Μπάμπη Αλατζά, τουλάχιστον σε μια αίθουσα του δημοτικού θεάτρου της Μυτιλήνης… εκεί που θα μπορούσε να δουλέψει και να προσφέρει…"
Και επειδή πρέπει να είμαστε δίκαιοι .... ένας από τους ελάχιστους ανθρώπους που βοήθησε το Μπάμπη Αλατζά τα τελευταία χρόνια ήταν ο Αντιδήμαρχος Πολιτισμού κος Κώστας Αστυρακάκης.
Για τα δάκρυα των υπολοίπων ίσως να μην έχει νόημα να αναφερθούμε.
Καλό Παράδεισο Μπάμπη....
Γεννημένος το 1949 στη Μυτιλήνη, τελείωσε τη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, ενώ μέχρι και το 1991, ο Μπάμπης Αλατζάς ασχολήθηκε ανελλιπώς με το θέατρο.
Ξεκίνησε την καριέρα του με σκηνοθέτη το Γιώργο Χριστοδουλάκη, ανιψιό του Αλέξη Μινωτή, που μόλις είχε επιστρέψει από την Αμερική. Μαζί με μια ομάδα ηθοποιών που είχαν επιστρέψει επίσης από τις ΗΠΑ, ανέβασαν στην Κρήτη τον «Ερωτόκριτο», ενώ στη συνέχεια δούλεψε με το Μάνο Κατράκη και με τη θεατρική ομάδα «Το Θέατρο του Πειραιά», μέλος της οποίας παρέμεινε μέχρι το 1991.
Το 1979 ξεκίνησε και η καριέρα του στην τηλεόραση, με πρώτο μεγάλο ρόλο την εμφάνισή του στο «Συμβολαιογράφο» της ΕΡΤ1.
Έκτοτε συμμετείχε σε δεκάδες τηλεοπτικές σειρές, τόσο της κρατικής όσο και της ιδιωτικής τηλεόρασης, αναπτύσσοντας συνεργασίες με σημαντικούς σκηνοθέτες, όπως ο Μανούσος Μανουσάκης και ο Στράτος Μαρκίδης.
Μεταξύ των τελευταίων συγκαταλέγονται οι σειρές «Κάθοδος» (ΕΡΤ 1983), «Τα φώτα της πόλης» (ΕΡΤ2 1986), «Το μονοπάτι της αγάπης» (ΑΝΤ1 1995), «Ψίθυροι καρδιάς» (Mega 1997), «Το τίμημα του πάθους» (ΑΝΤ1 1997), «Άγγιγμα ψυχής» (ΑΝΤ1 1998), «Τρικυμία» (ΑΝΤ1 1998), «Δροσουλίτες» (Star 2001), «Φιλί ζωής» (ΑΝΤ1 2002), «Ακροβατώντας» (Alpha 2003), «Μη μου λες αντίο» (ΑΝΤ1 2004), «Της αγάπης μαχαιριά» (ΑΝΤ1 2006), «Ο γητευτής» (ΑΝΤ 1 2007) κ.α.
--------------
Το τελευταίο αντίο στον Μμάμπη Αλάτζα από το Νεκτάριο Βακάλη
"....Η μεγάλη μου αγάπη ήταν το θέατρο και δεν το κρύβω. Θυσίασα πολλά γι’ αυτό. Τις σχέσεις, την υγεία μου..." έλεγε ο φίλος Μπάμπης τα τελευταία χρόνια και σήμερα στο Γενικό Νοσοκομείο Μυτιλήνης άφησε στις 11 το πρωί, την τελευταία του πνοή στα 65 του, νικημένος από τον καρκίνο που τον κατέβαλλε...
Τον καλό φίλο και ηθοποιό τον είδα πριν 1,5 μήνα όταν και τον επισκέφθηκα στο Βοστάνειο Νοσοκομείο, σε μια μέρα που του άλλαξαν δωμάτιο και έστελνε εκ νέου οδηγίες...προσανατολισμού...
Γαλήνιος και αισιόδοξος, χωρίς παράπονο για κάνέναν αλλά και χωρίς να αφήνει καμία αίσθηση φόβου γι΄αυτό που ζει ή γι' αυτό που έρχεται, προσπαθούσε να ανταπεξέλθει στην αγωγή που λάμβανε και στις ενέσεις...και στον πόνο που του δυσκόλευε τη δυνατότητα να σταθεί όρθιος.
Έχοντας τις δικές μου έννοιες και σκοτούρες για προσωπικά θέματα, η κουβέντα μαζί του και η παρουσία του "γαλήνεψε" κι εμένα και στο σχετικά λίγο χρόνο μαζί του στο δωμάτιο του νοσοκομείου προσπάθησα να δώσω αλλά και να πάρω περισσότερη διάθεση και αισιοδοξία για αυτά που έρχονται εκεί που δεν το περιμένεις...και πολλές φορές δεν ελέγχεις ή δεν μπορείς να διαχειριστείς.
Κοντά του η αδερφή του, η ανιψιά του και το προσωπικό του νοσοκομείου που έκανε ότι ήταν δυνατό για να περνάει και να περνάνε ευχάριστα όλες αυτές οι μέρες...
Μιλήσαμε για τη Μυτιλήνη, τους συλλόγους, την ΟΛΣΑ, το θέατρο και έδειχνε πάντα το ίδιο ενδιαφέρον για αυτά που συζητάγαμε, όπως πάντα, έστω κι αραιά.
Αποχώρησα έχοντας μέσα μου, αν και ήξερα, μια διάχυτη αισιοδοξία ότι θα τον ξανάβλεπα, έξω από το νοσοκομείο, όρθιο και ικανό να πιούμε ένα καφέ στα μυτιληνιά στέκια του, αυτά που γέμισε η παρουσία του, πολύ περισσότερο τα τελευταία 2,5 - 3 χρόνια...
Δεν μιλήσαμε πάλι, το αμέλησα, όπως πολλά κι εγώ στη ζωή μου και σήμερα έμαθα το χαμό του....
Μπάμπη,
Πλήρωσες ακριβά το «Το τίμημα του πάθους» σου για το θέατρο και το «Άγγιγμα ψυχής» που σου προκάλεσε από νωρίς.
«Μη μου λες αντίο» θα ήθελα να σου πω αλλά ξέρω ότι δε γίνεται...
Καλό σου ταξίδι....«Η τρικυμία» τελείωσε πια...
