Συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Μυτιλήνη για να μην περάσει το αντεργατικό έκτρωμα
Γέμισε με κόσμο η πλατεία Σαπφούς στη Μυτιλήνη, που έφτασε από την πόλη και τα χωριά του νησιού, όπου πραγματοποιήθηκε η συγκέντρωση – συζήτηση της Τομεακής Επιτροπής Λέσβου του ΚΚΕ με θέμα «Να μην περάσει το αντεργατικό έκτρωμα! Με ανατροπή γεννιούνται οι ελπίδες, κερδίζεις τη ζωή», χθες το απόγευμα, 27 Μάη. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της πολιτικής δραστηριότητας της Κομματικής Οργάνωσης Λέσβου ενάντια στο νομοσχέδιο της κυβέρνησης που ξηλώνει εργασιακά δικαιώματα.
Ομιλήτρια ήταν η Μαρία Κομνηνάκα, βουλευτής Νομού Λέσβου του ΚΚΕ.
Αναλυτικά η ομιλία της Μαρίας Κομνηνάκα:
Φίλες και φίλοι,
Συντρόφισσες και Σύντροφοι,
Οι συγκεντρώσεις που οργανώνει αυτές τις μέρες το ΚΚΕ, η μεγάλη συγκέντρωση που αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται στην Αθήνα στο Σύνταγμά, με ομιλητή το ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, σαλπίζουν κάλεσμα μαζικού ξεσηκωμού των εργαζομένων, της νεολαίας, των αυτοαπασχολούμενων και επαγγελματιών, για «Να μην περάσει το αντεργατικό έκτρωμα! Με ανατροπή γεννιούνται οι ελπίδες, κερδίζουμε τη ζωή μας».
Σημαντική παρακαταθήκη σ’ αυτό το κάλεσμα μαζικού ξεσηκωμού ήταν η οργάνωση της απεργιακής συγκέντρωσης της 6ης Μάη, ο απεργιακός εορτασμός της πρωτομαγιάς, που έκανε θρύψαλα στην πράξη την επιχείρηση υπονόμευσής της από την κυβέρνηση και την ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, που θέλησαν να μετατρέψουν τη μέρα αυτή σε ένα συμβολικό μνημόσυνο, όπως άλλωστε αντιμετωπίζουν κάθε απεργιακή συγκέντρωση.
Όπως ακόμα μεγαλύτερη αισιοδοξία μας γεμίζει η θετική ανταπόκριση που βρίσκει το κάλεσμα, όλο αυτό το διάστημα στις συσκέψεις που οργανώνονται στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στις σχολές που μπορεί η κυβέρνηση να τις κρατάει κλειστές αλλά οι φοιτητές τις ζωντανεύουν ξανά με τις αγωνιστικές τους πρωτοβουλίες αλλά και με την οργάνωση δια ζώσης μαθημάτων, όπως έγινε κι εδώ στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου.
Αυτή η προσπάθεια πρέπει να συνεχίσει, πρέπει να δυναμώσει, να κάνουμε πραγματικά τη νύχτα μέρα για να ενημερώσουμε πλατιά τους εργαζόμενους, να πρωτοστατήσουμε στους χώρους δουλειάς, στα εργατικά σωματεία, σε όλους τους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος για να οργανωθεί η πάλη, να προετοιμαστεί νέα απεργιακό μέτωπο, ήδη πολλαπλασιάζονται οι αποφάσεις Συνδικαλιστικών Οργανώσεων από όλη τη χώρα για τις 3 Ιούνη, για να μη φτάσει το αντεργατικό νομοσχέδιο να κατατεθεί στη Βουλή, γιατί η θέση του είναι στα σκουπίδια, κανένα σουλούπωμα δεν μπορεί να αλλάξει την ουσία του.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι το εργασιακό νομοσχέδιο της κυβέρνησης, αυτό το αντεργατικό έκτρωμα, όπως το χαρακτήρισαν τα συνδικάτα, είναι κυριολεκτικά πράξη πολέμου ενάντια στους εργαζόμενους.
Δεν είναι ακόμα ένα χτύπημα, είναι πραγματικός οδοστρωτήρας σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο.
Θέλουμε από τη σημερινή συγκέντρωση να απευθυνθούμε ιδιαίτερα στους νέους εργαζόμενους, όλους αυτούς που έχουν γνωρίσει μόνο την εργασιακή ζούγκλα.
Το νομοσχέδιο της κυβέρνησης διαμορφώνει το επόμενο, χειρότερο πλαίσιο δουλειάς αλλά και ζωής. Δεν είναι άλλη μια απώλεια που θα προστεθεί στις προηγούμενες.
Είναι κυριολεκτικά η ανατροπή του αιώνα !
Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε να αντιμετωπίζουμε ως κανονικότητα την απλήρωτη δουλειά, τη ζωή λάστιχο, με τα διαλυτικά ωράρια εργασίας, που μπορεί να είναι ήδη πραγματικότητα για χιλιάδες εργαζόμενους, όμως θα γίνουν πολύ χειρότερα τα πράγματα αν περάσει το κυβερνητικό νομοσχέδιο. Γιατί έρχεται ακριβώς αυτή την εργασιακή ζούγκλα να την νομιμοποιήσει.
Όλες τις μεθόδους που μέχρι σήμερα οι εργαζόμενοι χαρακτήριζαν ως «εργοδοτική ασυδοσία», τα εξαντλητικά ωράρια, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι αυθαίρετες απολύσεις, τώρα γίνονται νόμος του κράτους. Για να αποτρέψει και την όποια δυνατότητα έχουν οι εργαζόμενοι να αντιδράσουν και σε πολλές περιπτώσεις, εκεί που συλλογικά αντιδρούσαν, που υπήρχαν ισχυρά ταξικά σωματεία κατάφερναν να βάλουν εμπόδια, να έχουν κατακτήσεις.
Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι οι ανατροπές που φέρνει η κυβέρνηση στο εργασιακό νομοσχέδιο, συνοδεύονται με ένα ακόμα χτύπημα στα ισχυρότερα όπλα που έχει στα χέρια του εργαζόμενος, στη λειτουργία των σωματείων, τη συνδικαλιστική δράση και στην απεργία.
Απ’ τη μια δηλαδή δίνει υπεροπλία στον εργοδότη, ικανοποιεί τα πιο τρελά όνειρα της εργοδοσίας για να μπορούν να έχουν απόλυτο έλεγχο στο πόσο, πότε και πώς θα δουλεύει και τελικά θα ζει ο εργαζόμενος και απ’ την άλλη επιδιώκει να δέσει χειροπόδαρα τον εργαζόμενο και κάπως έτσι… ως πρόβατο επί σφαγή… να κάθεται στο τραπέζι και να διαπραγματεύεται ελεύθερα όπως λένε με το αφεντικό!
Αυτή την ελευθερία την περιγράφει χαρακτηριστικά μια στιχομυθία που κυκλοφορεί ως σύντομο ανέκδοτο μεταξύ των εργαζομένων: «Αν θέλεις δουλεύεις 10ωρο, αν δε θες παίρνω άλλον να το κάνει». Αυτό σημαίνει ελευθερία ατομικής διαπραγμάτευσης εργαζομένου – εργοδότη. Μπορεί σοβαρά να ισχυρίζεται η κυβέρνηση ότι ο εργαζόμενος θα σταθεί απέναντι στον εργοδότη και θα διαπραγματευτεί ως ίσος προς ίσο, δε θα υποκύψει στις πιέσεις που του ασκεί, ιδίως σε συνθήκες τόσο αυξημένης ανεργίας;
Δείτε για παράδειγμα το διάστημα της πανδημίας. Ήταν λίγες οι καταγγελίες σε μεγάλους χώρους δουλειάς στα σούπερ μάρκετ και αλλού, όπου οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν πολλές φορές να κρύβουν ότι είχαν συμπτώματα, ότι νοσούν, υποχρέωναν το προσωπικό να πάει στη δουλειά ή να πάνε μόνοι τους να πληρώσουν για να κάνουν τεστ για να μην αναγκαστούν να κλείσουν την επιχείρηση ή να πάρουν τα απαραίτητα μέτρα; Όταν τους πάνε από το χέρι στο ΑΤΜ προκειμένου να πάρουν πίσω το δώρο Χριστουγέννων που τους έβαλαν και τόσα άλλα.
Χρειάζεται αλήθεια να απαριθμούμε ανάλογα περιστατικά; Είναι πρόκληση ακόμα και να αρθρώνονται αυτά τα επιχειρήματα περί εθελοντικής συμφωνίας του εργαζομένου.
Με την ίδια ευρηματικότητα παρουσιάζει η κυβέρνηση τη διευθέτηση ως διευκόλυνση προς τον εργαζόμενο, να οργανώνει όπως θέλει λέει την καθημερινότητά του. Να βρίσκουν χρόνο για να μαζεύουν και τις ελιές. Δεν τους είπε κανείς ότι τις ελιές σταμάτησαν να τις μαζεύουν κι οι αγρότες, με την τιμή που δε φτάνει ούτε για τον κόπο τους;
Νομοθετούν λένε την 4ημερη εργασία. Τι κι αν για να δουλέψει κάποιος 4ήμερο κάποια περίοδο μέσα στον χρόνο, θα πρέπει να λιώσει τα κόκαλά του όλο το υπόλοιπο διάστημα! Θα πρέπει την περίοδο που θα ισχύει το 10ωρο, να φτάνει στα όρια της εξάντλησης, να δουλεύει συνεχώς 50 ώρες το 5ήμερο ή 60 ώρες το 6ήμερο, τη βδομάδα.
Η φθορά που προκαλούν στον ανθρώπινο οργανισμό τα συνεχόμενα 10 και 12ωρα δεν μπορεί να αποκατασταθεί με κανένα τρόπο, πολύ περισσότερο όταν η όποια αναπλήρωση μπορεί να γίνει ύστερα από βδομάδες, μέχρι και 6 μήνες. Όλο αυτό τον καιρό ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε ένα «ομιλούν εργαλείο». 10 ώρες στη δουλειά, που μπορεί να φτάσουν και τις 13, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Οδηγία. Και μάλιστα χωρίς καμιά απολύτως διάκριση για τις συμβάσεις αορίστου ή ορισμένου χρόνου, ή ακόμα η διευθέτηση αυτή μπορεί να γίνεται και στα σπαστά ωράρια, με τα κενά ανάμεσα στις βάρδιες να θεωρείτε ο απαραίτητος χρόνος ανάπαυσης του εργαζομένου.
Τα όσα πρόσφατα δημοσιεύθηκαν στην έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, σύμφωνα με την οποία οι πολλές ώρες εργασίας συνδέονται με κίνδυνο πρόωρου θανάτου, είναι αποκαλυπτικά.
Η έρευνα έγινε την περίοδο 2000 - 2016 και επιβεβαιώνει ότι η ζούγκλα της αγοράς εργασίας, όπου η ευελιξία και η δουλειά ήλιο με ήλιο είναι καθημερινότητα για εκατομμύρια εργαζόμενους, οδηγεί σε γρήγορη φθορά της υγείας τους και για ένα μέρος απ' αυτούς τελικά στο θάνατο. Εκτιμάται μάλιστα ότι η επέκταση της τηλεργασίας και η επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας μετά την πανδημία θα επιδεινώσουν τους όρους εργασίας και θα αυξήσουν ακόμα περισσότερο τους κινδύνους για τους εργαζόμενους.
Είναι μάλιστα ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση όταν παρουσιάζουν αυτό το μέτρο ως διευκόλυνση της μητρότητας, των εργαζόμενων γυναικών ή και ανδρών για να συνδυάσουν καλύτερα τον εργασιακό με τον οικογενειακό βίο όπως λένε.
Λες κι η μητρότητα είναι εκ περιτροπής απασχόληση, Μπορώ τρεις μέρες να είμαι γονιός και τις άλλες τέσσερις να μην είμαι.
Και πότε αλήθεια θα συναντιέται ο γονιός με το παιδί, όταν μπαίνει ξανά στο στόχαστρο η Κυριακάτικη αργία; Βλέπετε το πουλόβερ που άρχισε να ξηλώνει ο ΣΥΡΙΖΑ με τις 32 Κυριακές δουλειάς για τους εμποροϋπαλλήλους, γίνεται τώρα φύλλο και φτερό, αφού η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας επεκτείνεται σε δεκάδες κλάδους, καταργώντας την καθιερωμένη μέρα ανάπαυσης για εργαζόμενους αλλά και για αυτοαπασχολούμενους και επαγγελματίες, που στην προσπάθεια της επιβίωσης σπρώχνονται κι αυτοί να δουλεύουν ατέλειωτες ώρες.
Το ξεχαρβάλωμα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας σημαίνει και ξεχαρβάλωμα της ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους, εκτός από τη μεγάλη επιβάρυνση και φθορά στην υγεία τους.
Υποκριτική πέρα για πέρα είναι και η διάταξη περί «προστασίας από απολύσεις». Στην πράξη, οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν προστατεύονται, αλλά ακόμα και στην περίπτωση που δικαιωθούν από τα δικαστήρια δίνεται στον εργοδότη η δυνατότητα, έναντι κάποιου αντιτίμου, να μην ξαναπροσλάβει τον απολυμένο. Πρόκειται για ένα ακόμα «σήμα» προς την εργοδοσία πως έχει πλήρη ασυλία να κάνει ό,τι νομίζει με τους εργαζόμενους, αφού εκτός από το ότι θα μπορεί να τους βάζει να δουλεύουν όσο και όπως θέλει, θα τους ξεφορτώνεται και όποτε θέλει, ξέροντας ότι ακόμα και αν κριθεί άκυρη η απόλυση δεν έχει την υποχρέωση επαναπρόσληψης. Και βέβαια πρώτοι στο στόχαστρο και σ’ αυτή την περίπτωση, μπαίνουν οι πρωτοπόροι αγωνιστές, αφού πλέον καταργείται η προστασία απ’ την απόλυση των συνδικαλιστικών στελεχών.
Τώρα εξάλλου θα είναι ακόμα πιο εύκολα τα πράγματα για τους εργοδότες. Αφού με το ηλεκτρονικό φακέλωμα των συνδικάτων, θα μπορούν εύκολα να αποφεύγουν τις «ενοχλητικές φωνές» ήδη από την πρόσληψη.
Κι αν τελικά όλα αυτά προβλέπονται με νόμο, τι ανάγκη έχει τελικά και την ύπαρξη του ΣΕΠΕ; Γι’ αυτό και αφού πρώτα κατέστησαν διακοσμητικό το ρόλο του, με τη δραματική υποστελέχωση που καθιστούσε αδύνατο κάθε έλεγχο στους χώρους δουλειάς, τώρα το μετατρέπουν και σε ανεξάρτητη αρχή. Για να μην υπάρχει πια καμιά υποχρέωση του υπουργείου Εργασίας για τη στελέχωση της Υπηρεσίας, να μην είναι υπόλογη καμία κυβέρνηση για τις ελλείψεις ή τα πεπραγμένα της.
Αν θέλει η κυβέρνηση σώνει και ντε να καταθέσει εργασιακό νομοσχέδιο, της προτείνουμε να καταθέσει την πρόταση πάλης που ήδη υπογράφουν συνδικαλιστικές οργανώσεις, με τον κατάλογο να μεγαλώνει καθημερινά, που προβλέπει το ξήλωμα όλου του αντεργατικού νομοθετικού οπλοστασίου των τελευταίων ετών, εμπλουτίζοντας την αντίστοιχη πρόταση που είχαν επεξεργαστεί 530 Συνδικάτα, Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα το 2016. Αυτή την πρόταση νόμου των συνδικάτων την κατέθεσε τότε στη Βουλή η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, όμως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ τότε, δεν την έφερε ποτέ για συζήτηση. Βλέπετε τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαινε στα κάγκελα, όπως με καθυστέρησε θυμήθηκε σήμερα να κάνει, έχτιζε ο ίδιος τα κάγκελα στους εργαζόμενους.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι και στο θέμα της κατάργησης του 8ωρου, η ΝΔ έρχεται σήμερα δεύτερη και καταιδρωμένη. Αφού το δρόμο άνοιξε η προηγούμενη κυβέρνηση εφαρμόζοντας το 12ωρο στους Νοσοκομειακούς γιατρούς, στους οποίους πρώτα εφαρμόστηκε η Ευρωπαϊκή Οδηγία του 2003 για τη διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου εργασίας. Ήταν οι πρώτη που είδαν πως πάει περίπατο η ατομική συναίνεση του γιατρού , όταν οι αυξημένες και επιτακτικές ανάγκες δεν μπορούν να καλυφθούν απ’ το υπάρχον ανεπαρκές προσωπικό.
Η ΝΔ λοιπόν σήμερα χτίζοντας πάνω στο ευρωενωσιακό οικοδόμημα της «διευθέτησης του χρόνου εργασίας» και στα αντίστοιχα νομοθετήματα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, με πιο εμβληματικό τον νόμο του ΠΑΣΟΚ 2011, προχωρά σε συντριπτικό χτύπημα του 8ωρου με την καθιέρωση 10ωρης δουλειάς, που θα επιβάλλεται από τους εργοδότες με ατομικές συμβάσεις εργασίας. Πράγματι αυτό που φέρνει η κυβέρνηση της ΝΔ συνιστά μια ακόμα αλλαγή προς το χειρότερο. Αφαιρείται με το νομοσχέδιο και το ελάχιστο όριο διασφάλισης των εργαζομένων το οποίο υπήρχε στον νόμο του 2011, που απαιτούσε συλλογική συμφωνία. Βέβαια διευθέτηση σημαίνει αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας, δηλαδή μεγαλύτερο ξεζούμισμα του εργαζόμενου από τον εργοδότη. Και αυτό δεν αλλάζει, ούτε γίνεται καλύτερο με ΣΣΕ. Όπως έγινε σε περιπτώσεις εργοδοτικών σωματείων που υπέγραψαν τα προηγούμενα χρόνια τέτοιες διευθετήσεις.
Στο τέλος τη μέρας η ζωή του εργαζόμενου καταστρέφεται. Η υπογραφή ΣΣΕ αποτελεί δικαιολογία για την καταστροφή αυτή;
Ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας ήταν ένα ανάχωμα, που έχτισαν με πολλούς αγώνες οι εργαζόμενοι για να έχουν ελεύθερο χρόνο για όποια δραστηριότητα επιθυμούν, καθώς και για να προστατευτεί η υγεία και η ασφάλειά τους.
Είναι ευθύνη μας να μην παραδώσουμε μια κατάκτηση που κέρδισαν με τους αγώνες και το αίμα τους οι εργάτες και το διατήρησαν οι αγώνες όλων των προηγούμενων γενιών.
Δεν πρέπει να αντιμετωπίζουν τη μάχη αυτή ως χαμένη από χέρι.
Να σκεφτούμε πόσο ακατόρθωτο έμοιαζε για τους εργάτες του Σικάγο, 135 χρόνια, όταν ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας το 8ωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας, σε μια εποχή που αντιμετωπίζονταν ως ιδιοκτησία σχεδόν των αφεντικών τους. Δεν μπορούμε και δεν πρόκειται να επιτρέψουμε να επιστρέψουμε στη σύγχρονη σκλαβιά.
Η δύναμη κάθε εργαζόμενου είναι στην οργάνωση και τον συλλογικό αγώνα. Κανένας μόνος του – Καμία μόνη της!
Δεν είναι τυχαίο ότι αυτές τις ανατροπές τις συνδυάζουν με το χτύπημα στη συνδικαλιστική δράση και με παραπέρα περιορισμούς στο δικαίωμα στην απεργία! Αποδεικνύει ότι αυτός ακριβώς είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους, όσο κι αν αναμασούν οι κυβερνήσεις ότι οι «απεργίες έχουν φάει πια τα ψωμιά τους», όπως βέβαια έλεγαν πριν λίγο καιρό και οι ξεπουλημένοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ. Που αν δεν έβρισκαν την οργανωμένη αντίσταση των ταξικών δυνάμεων του ΠΑΜΕ θα είχαν μετατρέψει εδώ και πολλά χρόνια την απεργία σε μια συμβολική πράξη, κάτι σαν φολκλόρ έθιμο, όπως έχουν καταντήσει οι συγκεντρώσεις που διοργανώνουν.
Η οργάνωση στα σωματεία, η συμμετοχή στις μαζικές, συλλογικές διαδικασίες τους, η συμμετοχή στους συλλόγους σπουδαστών της μαθητείας και της κατάρτισης, στους φοιτητικούς συλλόγους, είναι τα όπλα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Απέναντι στον πόλεμο, που κήρυξε η κυβέρνηση, η ΕΕ και το κεφάλαιο στην εργατική τάξη, δεν υπάρχει δεύτερη σκέψη.
Να παλέψουν για αυτό που σήμερα είναι αναγκαίο, αυτό που θα πρέπει να θεωρείται κανονικότητα για τον εργαζόμενο, είναι να επανέλθει στη συζήτηση η επαναφορά όλων των εργασιακών δικαιωμάτων που ξήλωσαν η μία μετά την άλλη οι κυβερνήσεις, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, στα χρόνια των μνημονίων και των μεταμνημονίων. Αυτά που ονόμασαν ως προσωρινά έκτακτα μέτρα. Όλα αυτά δεν είναι για μας περασμένα ξεχασμένα.
Αλήθεια πώς μπορεί να κρυφτεί αυτή η εξόφθαλμη αντίφαση που υπάρχει. Ενώ περπατάμε τον 21ο αιώνα της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και της ψηφιακής οικονομίας, να επιβάλλεται η 10ωρη και απλήρωτη δουλειά; Όταν υπάρχει όλη αυτή η ανάπτυξη της επιστήμης που θα μπορεί να απελευθερώσει τον άνθρωπο, να βελτιώσει το βιοτικό του επίπεδο. Τι δείχνει αυτή η αντίφαση ότι η πρόοδος της επιστήμης, της γνώσης και των παραγωγικών δυνάμεων δεν αξιοποιείται προς όφελος των εργαζομένων αλλά προς όφελος των κερδών.
Σήμερα λοιπόν είναι πρόοδος η μείωση του εργάσιμου χρόνου εργασίας, με αύξηση του μισθού και κατοχύρωση των εργασιακών δικαιωμάτων. Γιατί αυτό επιτρέπει η τεχνολογική και επιστημονική ανάπτυξη που είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής εργασίας. Προοδευτικό αλλά και ρεαλιστικό με βάση τις αντικειμενικές δυνατότητες είναι το αίτημα για σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, με μείωση του εργάσιμου χρόνου, για 7ωρο-5νθήμερο-35ωρο.
- Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις χωρίς καμία εμπλοκή του κράτους.
- Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση δικαιωμάτων.
- Προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, με ευθύνη του κράτους και των επιχειρηματικών ομίλων.
- Την κατοχύρωση της ελεύθερης και ανεμπόδιστης δράσης των συνδικάτων και των συνδικαλιστών, κόντρα συνολικά στην κρατική, εργοδοτική παρέμβαση και καταστολή.
Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να δυναμώσουν τον αγώνα και την οργάνωσή τους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, για να διεκδικήσουν ζωή και δουλειά με δικαιώματα.
Να μπουν στον ελπιδοφόρο αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζόμενων, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για τον σοσιαλισμό που σήμερα είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Η ζωή που μας αξίζει, προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν με τον κόπο τους. Η επιστημονική γνώση, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, των ψηφιακών μέσων να αξιοποιείται για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου κι όχι για την κερδοφορία του κεφαλαίου.
Είναι ώρα οι εργαζόμενοι να αξιοποιήσουν τα δικά τους “όπλα” στην επίθεση του κεφαλαίου!
Μέχρι την οριστική κατάργηση της μισθωτής “σκλαβιά"
