Ομιλία της Αγλαΐας Κυρίτση στη συνεδρίαση της ΕΝΠΕ

Στόχος της τοποθέτησης μου αρχικά ήταν να αναφερθώ μόνον στο κυρίαρχο θέμα της επικαιρότητας στα νησιά μας, το προσφυγικό.

Επιτρέψτε μου όμως, να κάνω κάποια σχόλια αναφορικά με όσα λέχτηκαν από τους προηγούμενους ομιλητές και κυρίως από τον υπουργό Εσωτερικών.

Η πολιτική μιας χώρας, η οποία κατά γενική ομολογία βρίσκεται υπό το καθεστώς της πιο σκληρής επιτροπείας και επιτήρησης σε όλα τα επίπεδα και με την κρίση να πρωταγωνιστεί σε όλα τα επίπεδα, το οικονομικό-παραγωγικό, το κοινωνικό-πολιτισμικό και κυρίως το γεωπολιτικό, δεν μπορεί -εκ των πραγμάτων- να διατείνεται, και μάλιστα δια στόματος του υπουργού των Εσωτερικών της, ότι προωθεί την ανάπτυξη και την απεμπλοκή της από τα χρόνια δεσμά της, όταν μάλιστα αυτά επικαιροποιήθηκαν με διαδικασίες εξπρές από το ελληνικό Κοινοβούλιο αλυσοδένοντας τη χώρα και το λαό για τα επόμενα σχεδόν 100 χρόνια.

Την ίδια, όμως, σκληρή επιτήρηση δεν αντιμετωπίζουμε και σε επίπεδο Αυτοδιοίκησης; Τα παραδείγματα πολλά, με πρόσφατο τη μισθοδοσία των εργαζομένων κατ απαίτηση του μεσοπρόθεσμου και πρώτη εφαρμογή της πριν λίγα χρόνια στον Α’ βαθμό Τ.Α., ενώ τώρα προεκτείνεται και στις Περιφέρειες.

Την ίδια λοιπόν επιτροπεία έχουν φτιάξει εν τη γεννέσει τους, όλοι οι νόμοι του Καλλικράτη οι οποίοι ουσιαστικά δεν επιτρέπουν καμιά απολύτως άσκηση πολιτικής και στις Περιφέρειες. Ένα ασφυκτικό πλαίσιο, που μετατρέπει τις περιφέρειες σε απλούς εκτελεστές και διαχειριστές των κεντρικών κατευθύνσεων.

Αν θέλουμε να αντιστρέψουμε και να ανατρέψουμε αυτά τα δεδομένα, αν θέλουμε πραγματικά να λειτουργήσουμε με το ρόλο και το σκοπό που μας εξέλεξε και μας εμπιστεύτηκε ο λαός, θα πρέπει να φύγουμε από δω αποφασίζοντας ένα πλαίσιο δράσεων που θα έχουν στόχο την απεμπλοκή της Αυτοδιοίκησης από τα δεσμά των μνημονίων, της επιτροπείας αλλά και της κυβερνητικής πολιτικής που τα εφαρμόζει.

Αν δεν τελειώσουμε με τον Καλλικράτη, δέσμευση βασική παλιότερα και της κυβέρνησης, θα βρισκόμαστε εδώ κάθε φορά και θα συζητάμε τα ίδια πράγματα, προσδίδοντάς τους μάλιστα, σε ένα νεφελώδες και άγονο τοπίο, όψη ονειρική, στη σφαίρα του φανταστικού, όπως έκανε και ο υπουργός νωρίτερα μιλώντας για «χρυσό αιώνα» της Τ.Α...

Ποιο χρυσό αιώνα;

Ποιας Αυτοδιοίκησης;

Με ποιους πολιτικούς όρους;

Σε ποιο φανταστικό επίπεδο;

Με την ίδια συνολική αντίληψη μπαίνω στο προσφυγικό.

Τις δυο τελευταίες βδομάδες έχουμε δυο πολύ σημαντικά γεγονότα, που αποδεικνύουν την επιτάχυνση της παγκόσμιας αστάθειας. Από τη μια είναι το Παρίσι και από την άλλη η Ρωσο-τουρκική κρίση με την κατάρριψη του Ρωσικού αεροπλάνου.

Το προσφυγικό διογκώνεται καθημερινά. Και ανθρωπιστικά και ως προς τη διαχείρισή του και πολιτικά-γεωστρατηγικά. 

Κατά την εκτίμησή μου, αν στην οπτική μας για το προσφυγικό δεν βλέπουμε και τις τρεις αυτές διαστάσεις και απομονώνουμε τη μια ή την άλλη διάσταση, τότε απέχουμε πολύ από την πλήρη κατανόησή του.

Ζούμε σε μια περίοδο έντασης, της παγκόσμιας αστάθειας.

Όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη γειτονιά μας, σχεδόν επί δεκαετίες και με την ένταση του πολέμου στη Συρία αποτελούν ένα πεδίο αναμέτρησης των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, στο οποίο αφενός διαμορφώνονται οι νέες παγκόσμιες ισορροπίες, αφετέρου γεννιούνται τα τέρατα που εκτρέφει και αξιοποιεί επί σειρά ετών η ιμπεριαλιστική Δύση και τα οποία σήμερα στρέφονται εναντίον των αφεντικών τους.

Όσα συμβαίνουν τις τελευταίες δύο εβδομάδες μετά την επίθεση στο Παρίσι, την κατάσταση πολιορκίας σε χώρες του αναπτυγμένου ευρωπαϊκού Βορρά,  Βέλγιο, Γερμανία κλπ, δείχνουν με τον πιο εύγλωττο τρόπο, πώς παίζεται το επικίνδυνο παιγνίδι των ανταγωνισμών με θύμα και στόχο πάντα τους λαούς, ένθεν και ένθεν.

Επίσης, αποδεικνύει με πόση ευκολία πλέον η «πολιτισμένη Ευρώπη» επιβάλλει στρατιωτικούς νόμους και καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης στρεφόμενη ουσιαστικά, με αφορμή το χτύπημα του ISIS -το οποίο εξέθρεψε και ο γαλλικός ιμπεριαλισμός- εναντίον της ίδιας της Δημοκρατίας.

Αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε εξέλιξη με τη συμμετοχή αμερικάνων και ευρωπαίων 15 πόλεμοι ανά τον κόσμο. Στην ευρύτερη γειτονιά μας ολόκληρες περιοχές ανατινάζονται.

Παρά τα κροκοδείλια δάκρυα που με περισσή υποκρισία χύνουν Ευρωπαίοι και Έλληνες αξιωματούχοι, είτε για τους νεκρούς του Παρισιού, είτε για τους νεκρούς πρόσφυγες του Αιγαίου, η Ευρώπη των πολέμων που γεννούν τους πρόσφυγες ετοιμάζεται για τη νέα αναμέτρηση και από την άλλη περιστέλλει τη Δημοκρατία και ορθώνει τείχη και φράχτες.

Με βάση και τα στοιχεία του ΟΗΕ, ζούμε τεράστιες μετακινήσεις πληθυσμών εξαιτίας των πολέμων. Αυτό το γεγονός έχει ως αποτέλεσμα, στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, εκατομμύρια άνθρωποι - μετανάστες χωρίς χαρτιά να βρίσκονται σ' ένα ιδιότυπο καθεστώς του «μη ανήκειν».

Η χώρα μας, με βάση τη θέση και τη κατάστασή της που περιέγραψα πιο πριν κινδυνεύει να μετατραπεί σε αποθήκη απελπισμένων ανθρώπων .

Δεν χρειάζεται μεγάλη , περεταίρω ανάλυση για να γίνει αντιληπτός ο κίνδυνος να παγιδευτούν στην Ελλάδα εκατομμύρια άνθρωποι που θέλουν να φτάσουν στον αναπτυγμένο ευρωπαϊκό Βορρά.

Τις τελευταίες ημέρες βλέπουμε κυβερνήσεις, να θεσμοθετούν μια σειρά από περιοριστικά μέτρα κατά της μετακίνησης προσφύγων και μεταναστών από την Ελλάδα, μέσω των Δυτικών Βαλκανίων προς τον βορρά.

Σε μια καθημαγμένη κοινωνία, όπως είναι η ελληνική, σε μια κοινωνία φτώχιας και εξαθλίωσης, είναι δεδομένο ότι η υπερσυγκέντρωση χιλιάδων παγιδευμένων, απελπισμένων ανθρώπων, όπως ήδη μας έρχονται οι εικόνες από την Ειδομένη, δημιουργεί γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη και του φασισμού και του ρατσισμού. Και αυτό δεν πρέπει ως εκτίμηση να λείπει από τη συνολική μας οπτική.

Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι μέχρι στιγμής, ο ελληνικός λαός με τις πρωτοφανείς σε μαζικότητα και επινοητικότητα εκδηλώσεις αλληλεγγύης, πήρε επάνω του την υποδοχή/εγκατάσταση των προσφύγων και με περισσή προσφορά, από το υστέρημά του, κάλυψε και εξακολουθεί να καλύπτει τις άμεσες, βασικές τους ανάγκες. Απομονώνοντας έτσι τις ρατσιστικές φωνές και δίνοντας ένα μέτρο των ηθικών αξιών που μπορούν να συγκροτούν, τις κοινωνικές αντιστάσεις των λαϊκών τάξεων σήμερα.

Υποκλινόμαστε στη στάση και την προσφορά κυρίως των νησιωτών μας ωστόσο αν προσεγγίζουμε τέτοιου είδους ζητήματα σοβαρά πολιτικά, θα πρέπει να δούμε και την άλλη παράμετρο: της χειμαζόμενης κοινωνίας, που αποτελεί εύφλεκτη ύλη και πώς μπορεί με ένα τυχαίο γεγονός, σε μια κοινωνία που σπρώχνεται όλο και περισσότερο στα όρια της , να αντιστραφούν τα δεδομένα.

Η χώρα μας, λοιπόν, πολλαπλά έκθετη, λόγω γεωγραφικής θέσης και καθεστώτος βαθιάς επιτήρησης καλείται να διαχειριστή ένα εξαιρετικά δύσκολο ζήτημα, που εμφανίζεται -και σωστά- να είναι ζήτημα ανθρωπισμού, αλλά είναι άκρως πολιτικό και ως τέτοιο οφείλουμε να το προσεγγίζουμε, χωρίς, να χάνουμε το ανθρωπιστικό του μέρος.

Επιμένουμε ότι κανείς δεν πρέπει να επενδύει σε λάθος δεδομένα, κανείς δεν δικαιούται να παραπλανά την κοινωνία, εκκολάπτοντας επικίνδυνα φαινόμενα.

Η Ευρώπη φρούριο είναι εδώ, η Ευρώπη που μετατρέπει την περιφέρειά της μέσω μνημονίων από τη μια και μέσω τεράστιων προσφυγικών ροών από την άλλη σε αποθήκη φτώχειας και δυστυχίας για να διαφυλάξει το αναπτυγμένο κέντρο της είναι εδώ.

Κι αυτό οφείλουμε να το καταγγείλουμε με όλη μας τη δύναμη και ως Ένωση Περιφερειών.

Επείγει μακριά από σκοπιμότητες και στο μέτρο που μας αναλογεί:

• Να καταγγείλουμε τους υπεύθυνους και τις πολιτικές τους
• Να αυξήσουμε την πίεση προς την κυβέρνηση και την Ε.Ε. για κονδύλια και υποδομές
• Να ζητήσουμε την κατάργηση του συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ
• Να αξιοποιήσουμε με πνεύμα συνεργασίας όσες δυνατότητες υπάρχουν
• Να συμβάλλουμε στη διεθνοποίηση του ζητήματος και την ενεργοποίηση διεθνών οργανισμών
• Να φροντίσουμε ώστε να αποφευγχθούν κοινωνικές εντάσεις και επικίνδυνα φαινόμενα.