"Mας χωρίζουν χιλιόμετρα, μας ενώνουν οι σκέψεις"

Χθες το απόγευμα πήγαμε στο Πολιχνίτο και τα γύρω χωριά. Μια περιοχή που είμαι συναισθηματικά δεμένος γιατί εκεί μεγάλωσα και πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Δε θα μιλήσω καθόλου για τα προβλήματα που μας είπαν αλλά θα επαναλάβω κάτι που ήταν στα χείλη όλων. "Ερήμωσαν τα χωριά, μείναμε μόνοι μας".

Τα χωριά αργοπεθαίνουν και όπως γράφει η καρέκλα του συνομιλητή μου στα Βασιλικά, "μας χωρίζουν χιλιόμετρα, μας ενώνουν οι σκέψεις".

Τα χιλιόμετρα μπορεί να μην αλλάζουν αλλά από εδώ κι εμπρός δεν θα μας ενώνουν μόνο οι σκέψεις αλλά και οι πράξεις.

Είναι κάτι παραπάνω από καθήκον μας να στηρίξουμε την αγάπη που έχουν οι νέοι για το τόπο τους και να τους βοηθήσουμε να μείνουν εκεί, να δουλέψουν και να φτιάξουν τις οικογένειές τους.

Είναι καθήκον μας να εξασφαλίσουμε την εκπαίδευση, την υγεία και την ασφάλεια όσων κατοίκων συνεχίζουν να μένουν στα χωριά μας.

Γιατί δεν υπάρχει πόλη χωρίς τα χωριά, δεν υπάρχει δημόσιος υπάλληλος ή ελεύθερος επαγγελματίας χωρίς τον αγρότη, τον κτηνοτρόφο ή τον ψαρά.

Κυρίως, γιατί για πολλούς από εμάς τα χωριά αυτά είναι  "το σπίτι μας".