Μια ιστορία για τον Χρήστο Βαλασέλλη και όχι μόνο...
Γράφει ο Άρης Καμπάς *
Θα σας πω μια ιστορία που περίμενα έναν χρόνο, από τότε που έφυγε ο Χρήστος Βαλασέλλης, για να την πω. Η ιστορία δεν είναι μόνο για τον Χρήστο, αλλά για την εποχή που έσφυζε από τη γοητεία της αβεβαιότητας· τότε που η τεχνολογία μόλις άρχιζε να ψιθυρίζει στο αυτί μας τα μυστικά της. Ήμασταν παιδιά του Γυμνασίου όταν γνωριστήκαμε με τον Χρήστο, τότε που το ιδιωτικό ραδιόφωνο έπαιζε τις πρώτες του μελωδίες και η τηλεόραση περπατούσε στα πρώτα της παιδικά βήματα, σχεδόν άτσαλα.
Ήταν μια εποχή που οι γνώστες των υπολογιστών ήταν τόσο λίγοι, κι από αυτούς, οι καλλιτέχνες που μπορούσαν να δημιουργήσουν εικόνες ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα. Σε ένα ολόκληρο νησί, στην αρχή ήμασταν δύο: ο Χρήστος κι εγώ. Δύο παιδιά που παίζαμε με το φως και τα χρώματα σε μια οθόνη που έμοιαζε με παράθυρο σε άλλους κόσμους.
Το 1992, τα καλοκαίρια μου είχαν τη μυρωδιά της Polaroid από το φωτογραφείο του Αδαλή. Φιλμ που ξεδιπλώνονταν στον σκοτεινό θάλαμο, βίντεο που έγραφαν ιστορίες από οικογενειακά γεγονότα, και ψηφιακές εικόνες που ήταν τόσο καινούργιες ώστε έμοιαζαν με μαγεία. Εκεί άκουσα για πρώτη φορά το όνομα που θα γινόταν «Τηλεόραση Αιγαίου». Τους έψαχναν όλους, τους γνώστες και τους δημιουργούς. Έτσι, με κάλεσαν κι εμένα. Ο Χρήστος ήταν ήδη εκεί, όπως και στο Κανάλι 3.
«Δύο AMIGA 500 έχουμε και ένα GenLock,» μου είπαν. Κι όμως, αυτό το λίγο ήταν ολόκληρο σύμπαν. «Κανένα πρόβλημα, εδώ είμαι!» απάντησα. Συμφώνησα, πήγα. Όμως συνέβη κάτι που ποτέ δεν έμαθα, και μου είπαν πως δεν με χρειάζονται τελικά. Στενοχωρήθηκα. Ήμουν παιδί ακόμα, κι ήθελα να είμαι κοντά σε ανθρώπους που ήξεραν να χαρίζουν μια κουβέντα, έναν δρόμο. Ο Χρήστος ήταν τέτοιος. Σοφός, με τον δικό του μοναδικό τρόπο, παρόλο που ήταν τόσο νέος, κι εγώ ακόμη νεότερος.
Και τι να κάνω; Δεν ήθελα να μείνω «εκτός προγράμματος», σαν να λέμε. Πήρα τηλέφωνο τον Παπούκα, που κι αυτός έφτιαχνε τον δικό του μικρό παράδεισο στην Κουλμπάρα. Ήθελε κάποιον για την AMIGA του. Εκεί έμεινα 2-3 μέρες, ίσα να φτιάξω μια εικόνα: γράμματα χρυσά, που θα στόλιζαν την οθόνη όταν ο σταθμός θα ήταν εκτός προγράμματος.
Τότε συνέβη! Όταν ο Χρήστος την είδε, ήξερε αμέσως ποιος ήταν ο δημιουργός της. Ήταν σαν να είχε βρει ένα ξεχασμένο σημείωμα με το όνομά μου γραμμένο πάνω του. Επέμεινε να με ξαναπάρουν.
Και τότε, με ξαναφώναξαν. Μου άνοιξαν ξανά την πόρτα, κι αυτή τη φορά έμεινα για χρόνια. Μια συνεργασία που κράτησε δέκα χρόνια· μια δεκαετία γεμάτη φως, χρώμα, και ήχους που γίνονταν εικόνες στις τηλεοπτικές συχνότητες.
Χρήστο, φίλε μου, ήσουν πάντα εκεί. Όχι μόνο τότε, αλλά και τώρα, σε μια γωνιά της μνήμης μου που αναβοσβήνει σαν την οθόνη της AMIGA. Σε θυμάμαι πάντα. Και εις το επανιδείν, για μια μελωδία που δεν τελειώνει ποτέ.
* Αναρτήθηκε από τον Χρήστο Καμπά με αφορμή την συμπλήρωση ενός χρόνου από τότε που έφυγε από τη ζωή ο Χρήστος Βαλασέλλης
