«Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων» του Θοδωρή Κούκια

«Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων» του Θοδωρή Κούκια

«Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων» του Θοδωρή Κούκια, από τις Εκδόσεις Κέδρος (Πρώτη έκδοση: Οκτώβριος 2016)

Γράφει η Ράνια Μπουμπουρή

Ο Θοδωρής Κούκιας, εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Χίου, έχει τιμηθεί δύο φορές από το Υπουργείο Παιδείας με το Βραβείο Αριστείας και Καινοτομίας στην Εκπαίδευση. Το μυθιστόρημά του με τον εξαιρετικά πρωτότυπο τίτλο Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων είναι το δεύτερο βιβλίο του – προηγήθηκε Το νεκρό ψάρι (Εκδόσεις Πηγή, 2014).

«Το μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων», λοιπόν, όπως τιτλοφορείται και το κεφάλαιο ακριβώς στη μέση του βιβλίου και της υπόθεσης, είναι η φράση που χρησιμοποιεί η πρωταγωνίστρια της ιστορίας, η Νεφέλη Μπολιβάρ, για να περιγράψει το πώς νιώθει – ή, καλύτερα, το πώς δεν νιώθει κανένα από τα έξι βασικά συναισθήματα που κινούν την ανθρώπινη συμπεριφορά: χαρά, φόβο, θυμό, έκπληξη, θλίψη και αηδία.

Η Νεφέλη, κόρη Ελληνίδας και Ισπανού που έχουν πάρει διαζύγιο, μαθήτρια της Α’ Λυκείου σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, μια από τις πολλές που έχει αλλάξει στη μαθητική της ζωή λόγω των συνεχών μεταθέσεων της μητέρας της, περνάει δύσκολη εφηβεία. Πρώτα πρώτα, της λείπει πολύ ο πατέρας της: «Και τι να την κάνω την αγάπη από απόσταση; Δεν καταλαβαίνω πώς δουλεύει αυτό! Όταν αρρωσταίνω, λείπεις! Όταν με βασανίζουν στο σχολείο, λείπεις! Όταν με βραβεύουν για τα έργα μου, λείπεις! Και τρέχει μια μάνα που εργάζεται σαν το σκυλί να καλύψει και τα δικά σου κενά!» (σελ.232).

Αυτό το «όταν με βασανίζουν στο σχολείο» μπορεί ν’ ακουστεί υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Ο νταής του Λυκείου την έχει βάλει στο στόχαστρο, από τη στιγμή που η Νεφέλη άφησε πίσω της την τακτική που ακολουθούσε στο Γυμνάσιο, την τακτική τού να περνάει κανείς απαρατήρητος, και όρθωσε το ανάστημά της όταν έπεσε θύμα εκφοβισμού-βασανισμού και ο κολλητός της: «Το πιο εύκολο θύμα για μπούλινγκ εκείνη τη χρονιά ήταν ο Ίωνας. Έφερε όλα τα χαρακτηριστικά του εν δυνάμει θύματος: αποκομμένος από το σύνολο, αδέξιος, γκαφατζής, εριστικός. Βούτυρο, με άλλα λόγια, στο ψωμί του σχολικού δυνάστη. Από την άλλη, ο θύτης συγκέντρωνε στο πρόσωπό του όλες τις ιδιότητες του νταή: παρορμητικότητα, έλλειψη συναισθηματικής νοημοσύνης, ανάγκη για προσοχή. Οι πορείες των δύο ήταν αναπόφευκτο ότι θα διασταυρώνονταν. Υπήρχε όμως ένας ακόμη ρόλος, ίσως ο πιο εύκολος απ’ όλους. Ο ρόλος του παρατηρητή. Τον οποίο κατά καιρούς είχαμε υποδυθεί όλοι μας. Είτε ζητωκραυγάζοντας, είτε σωπαίνοντας, είτε τραβώντας φωτογραφίες και βίντεο, είτε ρίχνοντας κλεφτές ματιές, είτε στρέφοντας αλλού το κεφάλι και με το βήμα μας λιγάκι πιο γοργό. Όλοι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο διαιωνίζαμε το σχολικό εκφοβισμό, άλλοτε εκούσια και άλλοτε ακούσια» (σελ.88-89).  

Αυτισμός, σχολικός εκφοβισμός, κατάθλιψη, κοινωνικός αποκλεισμός, οικονομική κρίση, φυλετικός ρατσισμός, προβληματικό οικογενειακό περιβάλλον που γεννά θύματα τα οποία γίνονται θύτες, εικονική πραγματικότητα, έκθεση στο διαδίκτυο, κρίση αξιών, προβλήματα στην παιδεία, παραπαιδεία… και παράλληλα, δημιουργικότητα, τέχνη, φιλία, ιδιοφυΐα της διπλανής πόρτας ή της διπλανής παρέας, συναισθηματική νοημοσύνη, αλληλεγγύη, φιλοζωία, αγάπη, φαντασία… Πώς μπορούν να συνδυαστούν όλα αυτά τα τόσο ουσιώδη θέματα σε ένα εφηβικό μυθιστόρημα 270 σελίδων, με τρόπο ώστε να καλυφθούν σε βάθος, καλύπτοντας ακόμα και τον πιο απαιτητικό αναγνώστη; Με μαεστρία στη γραφή, γνώση, ευαισθησία και φαντασία. Και με ειλικρινείς προθέσεις.

Διαβάστε το Μουσείο των αποξηραμένων συναισθημάτων, προτείνετέ το στους εφήβους του περιβάλλοντός σας και σε όλους τους γονείς, μικρών ή μεγαλύτερων παιδιών. Αξίζει να υπάρχει στη βιβλιοθήκη μας.

Βρείτε το εδώ