yle="text-align:justify;">
Άρης Ταστάνης, «Τα ταξίδια μου (1976-2011)», Ποιήματα, εκδόσεις ΚΨΜ, Αθήνα 2011, σελ. 232
«Ύστερα τ’ αφήνει στην οξόπετρα. / Κι η Μυτιλήνη. / Καράβι στα πέλαγα του κόσμου τον ταξιδεύει…»
Άρης Ταστάνης
«Οι φίλοι μου»
Γράφει: Παναγιώτης Σκορδάς
Ο Άρης Ταστάνης (Παράκοιλα 1953) δημοσίευσε την πρώτη του συλλογή με τον τίτλο «Πίσω από γυάλινους τοίχους» το 1976. Ακολούθησαν άλλες δέκα ποιητικές συλλογές με τελευταία τα «Ταξίδια της μνήμης της αλισάχνης» το 2005. Στον παρόντα τόμο ο Ταστάνης συγκέντρωσε τα ποιήματα της 25χρονης λογοτεχνικής του διαδρομής (δημοσιευμένα και ανέκδοτα), τον τιτλοφόρησε «Τα ταξίδια μου» και το εξώφυλλο καθώς και τις μέσα σελίδες κοσμούν καράβια, θαυμάσιες κατασκευές του αρχιτέκτονα Τάσου Ταστάνη. «Η πρώτη ποιητική συλλογή του Άρη Ταστάνη υπόσχεται μια δυνατή παρουσία στο δύσκολο αυτό χώρο…», είχε γράψει ο Μπάμπης Κλάρας στη «Βραδυνή» το 1977.
Η πρόβλεψη του Κλάρα δικαιώθηκε. Ο συμπατριώτης μας ποιητής καθηλωμένος από 22 ετών σε αναπηρικό καρότσι λόγω μιας ανίατης μυϊκής δυστροφίας των άκρων δεν έπαψε όλα αυτά τα χρόνια να γράφει στείνοντας με τους στίχους του «σανίδες σωτηρίας που τον οδηγούσαν μακριά από το βαρύ αίσθημα ανασφάλειας που γεννούσε η σωματική του αδυναμία και βοηθώντας τον εαυτό του να ξεφύγει από την εσωτερική του μοναξιά, ν’ απλώσει, ν’ ανοίξει, να πετάξει» όπως έχει δηλώσει σε συνέντευξή του.
Η ποίηση του Ταστάνη πολύχυμη και πολυπρισματική διακρίνεται για την ειλικρίνεια, την αμεσότητα, το μετρημένο της λυρισμό, το ζυγισμένο καταγγελτικό τόνο και το γνήσιο παράπονο στις περιπτώσεις που ο ποιητής τη χρησιμοποιεί ως ασπίδα και ως δόρυ μπροστά στα ποικίλα τείχη που στείνονται κάθε μέρα στους ανθρώπους με αναπηρίες. Γράφει στο «Στίγμα»: «Κάποτε, μπορεί κι αύριο. / Μικρόψυχα θα σε πικράνουν πάλι / και θα δείξουν αίτιο για όλα / το παράλυτο σώμα σου… / Πολλοί, είναι βέβαιο, / θ’ αλλάξουν το βηματισμό τους, / να μη περάσουν κάτω απ’ το παράθυρό σου / κι άλλοι αφού θα έχουν αποστειρώσει τα χέρια τους, / φτύσει στον κόρφο τους, / θα σου μιλήσουν για υπομονή κι εγκαρτέρηση. / Του θεού το δίκιο / και της τύχης τα γραμμένα…».
Τα ποιήματα του Άρη Ταστάνη, άλλα ολιγόστιχα άλλα πολύστιχα και αφηγηματικά, με λέξεις καίριες και ακέραιες παρακολουθούν και καταγράφουν τη ζωή σε όλες της τις εκφάνσεις: στον πόνο και στη χαρά, στο σμίξιμο και στον αποχωρισμό, στους κοινωνικούς αγώνες, στις ελπίδες, στις διαψεύσεις, στα μπαλκόνια των ψεύτικων υποσχέσεων και στα πεζοδρόμια των δίκαιων διεκδικήσεων, στις παρουσίες και στις απουσίες που μας σημαδεύουν, στην καλή παρέα, στους αληθινούς φίλους, στο απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου, στη μνήμη και στο νόστο του γενέθλιου τόπου. Και πίσω από κάθε στίχο φεγγοβολά ο ουμανισμός του ποιητή, η βαθιά αγάπη του για τον άνθρωπο και τη ζωή και το όραμά του για μια κοινωνία πιο δίκαιη, πιο χαμογελαστή, πιο ανθρώπινη.
Γράφει: «Θα σου πω για τους παιδικούς μας φίλους. / Που άλλαξαν τον κόσμο με τα ξύλινα σπαθιά τους. / Για της Μυτιλήνης τους ανθισμένους κήπους. / Που άγγελοι κι αντάρτες έκρυψαν τα φτερά τους», (Από το ποίημα «Αμανές»).
«Είναι η καρδιά σου Έλλη / που ξέφυγε από το φιστικί φουστάνι με τις άσπρες βούλες, / εκείνο το χάραμα του σαράντα εννιά στα ριζά του Υμηττού, / για ν’ αγκαλιάσει όλους τους ανθρώπους / και να τραγουδήσει μαζί τους την Ανάσταση των ονείρων τους…», (Από το ποίημα «Το κορίτσι με το φιστικί φουστάνι και τις άσπρες βούλες»).
«Όμως απόψε θέλω να κοιτάζεις τον ουρανό, / για μένα / να μετράς τ’ αστέρια, / για μένα / σίγουρα θα συναντήσεις στο χάος των αριθμών / και το δικό μου αστέρι. / Καρτερεί χρόνια τώρα, / το άγγιγμα των ματιών σου, / να πάρει φωτιά…», (Από το ποίημα «Το αστέρι»).
«Να γυρίζεις ξανά, / όπως λένε του Αιγαίου οι ξαφνικές τραμουντάνες, / στις αμμουδιές και στα ξέγναντα, / που η Σαπφώ παινεύει της σελήνης τα όνειρα», (Από το ποίημα «Να γυρίζεις»).
