Α
νήσυχες μέρες του Αυγούστου… Ήσυχες μέρες του Αυγούστου…Τότε στην άδεια πόλη όπου ένιωθες πιο «αδελφός» με το διπλανό σου. Δεν μπορεί , σκεφτόσουν , για να μένει και ο άλλος τέτοιες μέρες στην πόλη θα έχει το λόγο του.
Κάτι σαν συναδελφική αλληλεγγύη.
Τα καλοκαίρια πέρασαν , οι πόλεις άλλαξαν…
Πολλά τα καλοκαιριά των φοιτητικών χρόνων που ήθελα να είμαι Αύγουστο στην πόλη. Προτιμούσα να έχω τελειώσει με τις διακοπές τον Ιούλη. Ο Αύγουστος ήταν για την πόλη. Κόντρα στην λογική των πολλών. Και ποτέ δεν βγήκα χαμένος… πάντα ο Αύγουστος ήταν απλόχερος μαζί μου.
Μπερδεύονται οι σκέψεις και οι μουσικές του καλοκαιριού.
Και εσύ καλείσαι να τα ξεχωρίσεις.
Μεγάλο ζόρι.
Κι αν επιλέξεις να μην ξεχωρίσεις τίποτα….?
Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι.
Θα το πεις στον απολογισμό στο τέλος του Αυγούστου?
Αύγουστος έρχεται. Η αίσθηση της ελευθερίας τόσο μοναδική. Αλλαγή σελίδας. Αλλαγή ζωής. Αλλαγή στην πράξη…ΟΛΑ άλλαζαν εκείνο τον Αύγουστο.
Αύγουστος …. της φυγής , της απόδρασης και του ταξιδιού. Εσύ ο τόπος και ο χρόνος!!!
Η φυγή και ο προορισμός. Προορισμός ένας και μοναδικός. Δεν πίστεψα το παραμύθι των πολλών επιλογών , της υπομονής , της καρτερίας και έφυγα. Διότι πώς να κοπάσει η φωτιά? Έφυγα για τη φωτιά… στην πορεία προς το μέτωπο. Στο δρόμο… διότι πάλι θα σου πω «όλα είναι δρόμος». Εκείνο τον Αύγουστο είχα μεγαλώσει… είχα διαγράψει τη λέξη «αν». «Αν έκανα αυτό» , «αν διάλεγα εκείνο» «αν…» μακριά από όλες αυτές τις σκέψεις. Γοητευμένος από τη μόνη επιλογή. Να φύγω , να δραπετεύσω και να ταξιδέψω με την «επιλογή» μου. Να σωθώ! Να σωθώ ή να χαθώ? Θα μπορούσε να υπάρξει και αυτό το ερώτημα. Μα και πάλι η απάντηση δεν έχει αξία. Διότι ο σωστός ο δρόμος είναι πάντα αυτός που είσαι. Για αυτόν αξίζεις , για αυτόν πολεμάς. Και σώθηκα και χάθηκα…
Η σχέση με τον Αύγουστο ήταν πάντα μοναδική! Από μικρό παιδί είχα καταλάβει ότι είναι ο μήνας μεταίχμιο. Ο μήνας που τελειώνει η ξενοιασιά των καλοκαιρινών διακοπών και ανοίγουν τα σχολεία. Πάντα αυτή η σκέψη γαμούσε την παιδική μου ψυχή. Όχι ότι είχα πρόβλημα με το σχολείο αλλά πώς να το κάνουμε …πώς να περιοριστεί το οπτικό μου πεδίο από τα χιλιάδες πρόσωπα του Αυγούστου στα λιγοστά πρόσωπα του σχολείου… πώς να βολευτώ με λιγότερο φως , με λιγότερο ουρανό , με λιγότερο χρώμα…πως να ζήσω με το τυποποιημένο ωράριο της σχολικής ζωής…
Αυτές ήταν οι σκέψεις μου και πάντα ο Αύγουστος ήταν για μένα μήνας αγάπης και μίσους,
Το αγαπούσα για όσα μου χάριζε , το μισούσα για όσα μου έπαιρνε.
Με τα χρόνια όμως (πιστεύω) ότι ωρίμασα (ή συνήθισα…) Και ο Αύγουστος έχει κάνει φιλότιμες προσπάθειες να αποκτήσει τις κανονικές τους διαστάσεις. Διαστάσεις που η μνήμη αρνείται να τις αποδεχτεί.
Μία ημέρα του Αυγούστου , η παραμονή της Παναγίας , ήταν για μένα η μέρα της χρονιάς! Είχα την τύχη εκεί που ζούσαν να υπάρχει «Παναγία». Και την παραμονή της εορτής της γινόταν ο πανικός! Μου άρεσε αυτός ο πανικός! Αν και ποτέ δεν ήμουν της πολυκοσμίας μέσα από αυτό το «πανικό» αποκτούσαν πραγμάτωση τα παιδικά μου «όνειρα». «Όνειρα» που αφορούσαν την ελευθερία που απολάμβανα από τους γονείς μου , να γυρνάω έξω και να μείνω έξω μέχρι τα χαράματα, μέχρι την ανατολή του ηλίου.
Και μετά ήταν η μέρα της Παναγίας , είχαμε και ονομαστική εορτή. Ημέρα που ο κόσμος ετοιμαζόταν να επιστρέψει στις πόλεις του χειμώνα.
Τόσο χρόνια και ο «Αύγουστος» από τη μοναδική ερμηνεία του Νικόλα να «καίει» εγκεφαλικά κύτταρα και να αναπαράγει το φτερούγισμα της ψυχής.
