Την Παρασκευή 31 Μαΐου η Μυτιλήνη θα ακούσει τους συγγενείς θυμάτων Τεμπών
Στις 31 Μαΐου η πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 28-2-2023» Μαρία Καρυστιανού θα μιλήσει στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης.
Υπενθυμίζουμε ότι η Μαρία Καρυστιανού έχασε την κόρη της στο πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών
Η πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 28-2-2023» έχει μαζέψει μέσα απο διαδικτυακή πλατφόρμαπερισσότερες 1.500.000 υπογραφές Ελλήνων που ζητούν την άρση της ασυλίας
Μαζί της θα είναι και ο Παύλος Ασλανίδης μέλος του Συλλόγου.
Η ανακοίνωση της εκδήλωσης:
Το Εργαστήριο Συλλογικών Δράσεων και Κοινωνικών Κινημάτων (LaCASMo) του Τμήματος Κοινωνιολογίας Πανεπιστημίου Αιγαίου ολοκληρώνει τον Ετήσιο Κύκλο Διαλέξεών του.
Την Παρασκευή 31 Μαΐου, στις 7:30 το απόγευμα, στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης θα γίνει η παρουσίαση του Συλλόγου Συγγενών Θυμάτων Τεμπών. Η Μαρία Καρυστιανού και ο Παύλος Ασλανίδης στις ομιλίες τους θα παρουσιάσουν το έργο του Συλλόγου και θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
Στην ομιλία της στην Κρήτη πριν από μερικές ημέρες η κα Καρυστιανού είχε αναφέρει:
«Αντί να τους απασχολεί αν θα πάνε φυλακή, νοιάζονται για τα αποτελέσματα των εκλογών. Αλήθεια, όταν αποδείξουμε την ενοχή τους, πώς θα δικαιολογήσουν την ανεμπόδιστη συμμετοχή τους στις εκλογές και την παρουσία τους στη Βουλή; Αν είχαν ποτέ ανθρωπιά ή στην πορεία την έχασαν, δεν με απασχολεί! Και από τη στιγμή που έχω χάσει το παιδί μου εξαιτίας τους, είναι κάτι που δεν με αφορά να δω με συμπόνοια, κάθε άλλο. Δεν γνωρίζω αν όσοι έχουν στα χέρια τους τις τύχες της ζωής μας είναι από αυτόν τον κόσμο ή πρεσβεύουν κάτι ξένο από αγάπη. Ξένο είναι σίγουρα απέναντι στα πρόσωπα των παιδιών μας. Αυτό το γνωρίζω. Δεν ξέρω, αν ξεκίνησε έτσι αυτό το κακό ή αν στην πορεία εξελίχθηκε σε τέτοιο τέρας»
«Αυτό που εμείς απαιτούμε είναι πλήρη συνταύτιση των πολιτών, ίσα δικαιώματα, όμοια ευκολία στην ζωή και ισότιμη πρόσβαση με τους άριστους της Βουλής σε γενετήσια δικαιώματα των ανθρώπων, όπως η ασφάλεια η ισονομία η εξασφάλιση της τροφής της υγείας, της παιδείας. Αξιοπρέπεια για όλους απέναντι στη ζωή και στο θάνατο. Πόσο κρίμα να αναγκαζόμαστε να ζητάμε ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Ελευθερία λόγου, ελευθερία. Ανάπτυξη. Πραγματική, ατομική ή συλλογική, δική μας και όχι εισαγωγής».
Εκείνο το βράδυ «για εμάς ο χρόνος σταμάτησε. Οι μανάδες και πατεράδες παγώσαμε... Νεκρώθηκε μαζί με τα παιδιά μας το πιο τρυφερό κομμάτι της ψυχής μας… Μόλις αρχίσαμε να συνερχόμαστε αντιληφθήκαμε πως η καρδιές μας δεν χτυπάνε πια το ίδιο»,
«Ευχαριστούμε που πλέον όλη η κοινωνία τα παιδιά μας τα γνωρίζει, τα αγάπησε, δεν τα παραμέρισε, δεν τα ξέχασε!»
