«Θα σ’τόν βγάλω με τα πόδια περπατώντας από την κλινική»
Προς τον σεβαστό πατέρα Ευστράτιο,
Παίρνω το θάρρος να σάς γράψω σεβαστέ πατέρα Ευστράτιε ένα μεγάλο θαύμα που μάς αξίωσε ο Κύριος να ζήσουμε στις 12 Απριλίου 2020, Μεγάλη Δευτέρα εν μέσω καραντίνας. Μια θαυμαστή ενέργεια του Αρχαγγέλου Μιχαήλ Ταξιάρχη του Μανταμάδου.
Ονομάζομαι Ζηνοβία. Κάθε χρόνο επισκέπτομαι το Μοναστήρι του Μανταμάδου και προσκυνώ το μεγάλο μου προστάτη και βοηθό της οικογένειάς μου, τον Μεγαλόχαρο Ταξιάρχη. Μεγάλη Δευτέρα, εν μέσω καραντίνας, ο σύζυγος μου καθόταν στο σαλόνι και έβλεπε τηλεόραση. Εγώ ήμουν σε διπλανό χώρο και μιλούσαμε. Ξαφνικά έγινε μια σιωπή ενός λεπτού από την πλευρά του συζύγου μου. Πηγαίνω στο σαλόνι και βλέπω τον σύζυγό μου να έχει πάθει ανακοπή με ανοιχτά τα μάτια. Πρόλαβα να φωνάξω «Ταξιάρχη μου, σώσε τον!!!». Και ευθύς πέφτω επάνω του και με δυνατές απελπισμένες μαλάξεις στο στέρνο του, προσπαθώ να τόν επαναφέρω στη ζωή. Στην έβδομη απελπισμένη μάλαξη ανοίγει αίφνης τα μάτια του και με ρωτά γιατί τόν σπρώχνω. «Ανακοπή» του φωνάζω! Γρήγορα στο νοσοκομείο!
Φθάσαμε στο Ιατρικό Κέντρο του Αμαρουσίου. Εκεί τόν ανέλαβε μια γιατρός στα εξωτερικά ιατρεία. Τού ζήτησαν να κάνει αξονική εγκεφάλου για να δουν αν πέρασε εγκεφαλικό, αξονική θώρακος γιατί ο σύζυγός μου είχε χρόνια ένα ανεύρυσμα, οπότε ήθελαν να δουν μήπως είχε σπάσει και τέλος εξετάσεις αίματος για να αποκλειστεί το έμφραγμα.
Πριν να μπει για την πρώτη αξονική, αφού βγάλαμε παραπεμπτικό, τηλεφωνώ στον Ιερό Ναό Παμμεγίστων Ταξιαρχών του Μανταμάδου και παρακαλώ την κυρία που σήκωσε το τηλέφωνο να ανάψει ένα κερί για την υγεία του Παναγιώτη.
Μόλις μπήκε για την δεύτερη αξονική συμβαίνει το εξής παράξενο: Ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ένας πανύψηλος ιατρός με άσπρη μακριά μπλούζα και ακριβώς από πίσω του ακολουθούσε ο σύζυγός μου και με γοργό βήμα βγήκαν έξω από το σαλόνι που περίμενα. Τότε έκανα την σκέψη γιατί τόν έβγαλε από τον χώρο της Αξονικής Τομογραφίας; Πού τόν πάει; Μήπως έπαθε τίποτα; Και έψαξα να τούς βρω. Δεν τούς βρήκα πουθενά. Άρχισα να ανησυχώ. Ξαναγυρνώ στο σαλόνι και ρωτώ τις κοπέλες που μάς είχαν κόψει τα παραπεμπτικά:
-Πού πήγε ο γιατρός τον σύζυγό μου;
-Ποιός γιατρός; Δεν υπάρχει γιατρός αυτή την στιγμή εδώ. Υπάρχουν δύο γυναίκες γιατροί ακτινολόγοι και ο σύζυγός σας είναι μέσα μαζί τους.
Τότε κατάλαβα ότι είχα δει ένα όραμα! Ένα αληθινό όραμα!. Ο γιατρός ήταν ο Ταξιάρχης που κάτι ήθελε να μού δείξει.
Εν τω μεταξύ βγήκε και ο σύζυγός μου ο οποίος με διαβεβαίωσε ότι δεν βγήκε καθόλου από το δωμάτιο της Αξονικής. Οι εξετάσεις του βγήκαν πεντακάθαρες και μας είπαν ότι μπορούμε να επιστρέψουμε στο σπίτι μας.
Την Μεγάλη Τρίτη τηλεφωνήθηκα με τον επεμβατικό καρδιολόγο του Ιατρικού Κέντρου και μετά από δική μου επιμονή ότι κάτι συμβαίνει στον άνδρα μου, ορμώμενη από το όραμα που είχα δει, μάς κλείνει ραντεβού για στεφανιογραφία. Μεγάλη Πέμπτη υπεβλήθη ο σύζυγός μου σε στεφανιογραφία και βγαίνοντας ο γιατρός μετά την εξέταση μου είπε ότι ο σύζυγός μου ζει από θαύμα! Είχε σοβαρότατη στένωση αορτικής βαλβίδας και ένα ανεύρυσμα αρκετά μεγάλο και συγχρόνως ένα αγγείο φραγμένο. Μια τριπλή επέμβαση ανοιχτής καρδιάς. Ένα πολύ δύσκολο χειρουργείο με πολλές πιθανότητες αποτυχίας.
Η επέμβαση ήταν γύρω στις 8 ώρες. Κι ήταν επείγον να χειρουργηθεί γιατί είχε κίνδυνο νέας ανακοπής ή εγκεφαλικού επεισοδίου. Μετά από το όραμα που είχα δει εγώ είχα μεγάλη αντίρρηση να χειρουργηθεί ο σύζυγός μου στο Ιατρικό Κέντρο. Γιατί ο Ταξιάρχης τον είχε βγάλει έξω με γοργό βήμα. Δηλαδή, μού υπέδειξε ότι δεν πρέπει να χειρουργηθεί εκεί.
Μετά από πολύ προσευχή στον Ταξιάρχη μας υπέδειξε έναν πολύ καλό και έμπειρο καρδιοχειρούργο, τον οποίο και εμπιστευθήκαμε. Σε δύο μέρες μαζέψαμε 6 φιάλες αίμα και εισαχθήκαμε σε ένα νοσοκομείο στη Γλυφάδα. Πριν να φύγουμε από το σπίτι μας, προσευχήθηκα με πίστη μπροστά στο εικόνισμα του Ταξιάρχη και Τόν παρακάλεσα να έρθει μαζί μας. Να μπει μαζί του στο χειρουργείο. Να τόν χειρουργήσει ο ίδιος! Να βρίσκεται μαζί του στην Εντατική. Και μετέπειτα στην νοσηλεία του. Και ΕΚΕΙΝΟΣ ήτανε μαζί μας!!! Πήρα κοντά μου το Εικόνισμα Του. Μόνη, ολομόναχη λόγω κορωνοϊού παρέα με τον Ταξιάρχη δώσαμε τον μεγαλύτερο αγώνα ζωής για τον σύζυγό μου. Την ημέρα του χειρουργείου, αγκαλιά με το εικόνισμά Του πηγαινοερχόμουν ώρες και κάθε λίγο Τού έλεγα: «Ταξιάρχη μου εσύ τόν χειρουργείς». Με κοίταζε ο κόσμος που μονολογούσα αλλά δεν με ένοιαζε τίποτα. Ξαφνικά στις 5 ώρες δέχτηκα ένα τηλέφωνο μέσα από το χειρουργείο ότι όλα τελείωσαν και σε 10 λεπτά να είμαι έξω από το χειρουργείο για ενημέρωση. Μού είπαν ότι όλα πήγαν περίφημα και ότι συνέβη το εξής συγκλονιστικό μέσα στο χειρουργείο. «ΑΓΓΕΛΟΙ» τρέχανε στην επέμβαση, τα χέρια μας τρέχανε σαν να τα έσπρωχναν «ΑΓΓΕΛΟΙ». Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΣΤΑΘΕΡΟΣ. Και τελικά αντί για 8 ώρες τελειώσαμε σε 5 ώρες!
Σηκώνω την εικόνα Του και τους είπα: «Αυτός που κρατάω στα χέρια μου ήταν μαζί σας σήμερα! Μαζί με Αυτόν χειρουργούσατε σήμερα! Δοξασμένη η Χάρη Του!!! Δοξασμένο το όνομα Του»!!!
Περάσαμε πολλές δυσκολίες μετά την επέμβαση. Είχε 20 αιματοκρίτη. Όμως μαζί με τον Ταξιάρχη ξεπεράσαμε τις δυσκολίες. Και στις 10 μέρες βγήκαμε από την κλινική. Και ο σύζυγός μου περπάτησε και βγήκε από την κλινική με τα πόδια όπως τον είχα δει στο όραμα.
Ο Ταξιάρχης εμφανίστηκε για να με ενημερώσει: «Εγώ θα είμαι προστάτης του και βοηθός του στη μεγάλη δοκιμασία που έρχεται. Αλλά έχε θάρρος και πίστη!! Θα σ’τόν βγάλω με τα πόδια περπατώντας από την κλινική».
Και έτσι έγινε!!
Δημοσιεύθηκε στην επίσημη ιστοσελίδα του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού των Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου/ Ιανουάριος 2021
