«Στη Μόρια είδα να καίγεται ζωντανή μια μητέρα με την κόρη της»

 

Σε άρθρο του στον βρετανικό Independent, απευθύνει κραυγή αγωνίας, κάνοντας λόγο για χειρότερες παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από αυτές που βίωσε ενόσω ζούσε στο Ιράν αλλά και κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του. «Έχω συνηθίσει στο να μου τσαλαπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματά μου. Βασανίστηκα από την αστυνομία σε φυλακές από την Τεχεράνη μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Αλλά η συμπεριφορά που αντιμετωπίζουμε εδώ, στα χέρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πραγματικά με έχει σοκάρει. Για την ακρίβεια, ακόμα και όταν ήμασταν απεργοί πείνας στο Ιράν, είχαμε πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, την οποία μας αρνούνται οι ελληνικές αρχές», γράφει στην αρχή του άρθρου του και συνεχίζει:

 

«Πώς τολμούν να μιλούν στην όμορφη γλώσσα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πώς τολμούν να μιλούν για ανθρωπισμό, κράτος δικαίου και δημοκρατία; Πώς τολμούν να καταδικάζουν τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε άλλες χώρες όταν οι ίδιοι διαπράττουν τα ίδια και χειρότερα εδώ;».

Στη συνέχεια ο Αράς εξιστορεί την ιστορία της οικογένειας του. Μια ιστορία απωλειών, βίας και διωγμών. «Ο πατέρας μου σκοτώθηκε από πυροβολισμούς των ιρανικών παραστρατιωτικών ομάδων σχεδόν πριν από δύο δεκαετίες, αφότου απολύθηκε από τη δουλειά του καθώς διεκδικούσε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Εγώ όταν μεγάλωσα δούλεψα σε μια οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων που παρέχει φάρμακα, ιματισμό και φαγητό σε εξαθλιωμένου εργαζόμενους, όπως ο πατέρας μου» γράφει και προσθέτει:

 

«Αλλά ακριβώς επειδή ενεπλάκην σε ανθρωπιστικές δραστηριότητες και πήρα συνέντευξη από ορισμένους Ιρανούς εργάτες, το καθεστώς με κατηγόρησε ότι σχημάτισα μια παράνομη πολιτική οργάνωση. Με έστειλαν στη φυλακή για τα ασαφή εγκλήματα της “προσβολής του Ανώτατου Ηγέτη του Ιράν” και της “προπαγάνδας κατά του καθεστώτος του Ιράν”».

 

Μετά, περιγράφει τη φρίκη που έζησε στα κελιά του θεοκρατικού καθεστώτος αλλά και στους δρόμους της Τεχεράνης. «Στη φυλακή με πέταξαν στην απομόνωση για έξι μήνες και με έδειραν βίαια με αποτέλεσμα να χάσω τα δόντια μου και να σπάσω τους τένοντές μου. Βίωσα πέντε ψεύτικες εκτελέσεις και ο αδερφός μου δολοφονήθηκε από το καθεστώς. Ακόμη και μετά την απελευθέρωσή μου με έδειραν αστυνομικοί με πολιτικά, που κατάσχεσαν και κατάστρεψαν την κάμερά μου, όπου υπήρχε μέσα στης η δουλειά μιας ολόκληρης ζωής, Έκτοτε με απείλησαν με 15ετή φυλάκιση, με αποτέλεσμα να αναγκαστώ να μεταναστεύσω με την οικογένειά μου», αναφέρει χαρακτηριστικά.

 

«Ο αδερφός μου ο Αμίρ και εγώ είμαστε από το Ιράν, οι υπόλοιποι απεργοί πείνας είναι από το Ιράκ και τη Συρία, αλλά όλοι φτάσαμε στην Ευρώπη ζητώντας προστασία: Κάποιοι ήρθαν εδώ για να αποφύγουν τις βόμβες και τους τρομοκράτες, άλλοι για να γλιτώσουν από τη δολοφονική βία ολοκληρωτικών κυβερνήσεων. Αλλά η ελληνική κυβέρνηση μας συμπεριφέρεται σαν εγκληματίες. Το αγκαθωτό σύρμα και τα κελιά δεν είναι μέρος για τους πρόσφυγες» υποστηρίζει και αφηγείται τα όσα βίωσε στα ελληνικούς καταυλισμούς προσφύγων.

 

«Από τη στιγμή που φύγαμε από τις χώρες μας και γίναμε πρόσφυγες στην Ευρώπη έχουμε υποφέρει τις χειρότερες μορφές ψυχολογικών βασανιστηρίων. Η αστυνομία μας ταπείνωσε και μας χτύπησε. Μας αρνήθηκε το δικαίωμα στην εργασία, μας εκμεταλλεύτηκαν» τονίζει και προσθέτει: «Μας αφαίρεσαν την ανθρώπινη αξιοπρέπειά μας. Το χειμώνα στη Μόρια, άνθρωποι πέθαναν από το κρύο και την πείνα, παγώνοντας στις λεπτές σκηνές τους για ολόκληρους μήνες. Είδα μια μητέρα και μια κόρη να καίγονται ζωντανές μπροστά στα μάτια μου σε μια φωτιά που ξέσπασε στον καταυλισμό. Οι αρχές τα είδαν όλα αυτά και δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να προσπαθήσουν να απελάσουν παράνομα τον αδερφό μου».

 

Ο Αράς τελικά έλαβε άσυλο, αλλά ο αδερφός του όχι, παρότι πέρασαν βίωσαν ακριβώς την ίδια αντιμετώπιση στο Ιράν. «Οι αρχές προσπάθησαν να τον απελάσουν παρότι εκδικαζόταν ακόμα η αίτησή του. Μαζί με δικηγόρους και την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ καταφέραμε να τον τραβήξουμε από τη βάρκα που τον έβαλαν ακριβώς την τελευταία στιγμή», γράφει χαρακτηριστικά και υποστηρίζει πως έκτοτε «βρίσκεται στη φυλακή, παρότι είναι αθώος για όλα τα εγκλήματα που κατηγορείται».

 

Κάπως έτσι ο Αράς άρχισε την απεργία πείνας πριν από 14 ημέρες, ζητώντας την απελευθέρωση του αδερφού του και άλλων προσφύγων που βρίσκονται στην ίδια μοίρα με αυτών. Αλλά ακόμα και η απεργία πείνας στη Μόρια είναι χειρότερη από αυτή στο Ιράν. «Όταν κάναμε απεργία πίνας στην φυλακή Εβίν στο Ιράν, επέτρεπαν στους φίλους και την οικογένειά μας να φέρουν νερό και αλάτι ώστε να μην πεθάνουμε. Αυτά τα βασικά δικαιώματα δεν τα έχουν όσοι κάνουν απεργία πείνας στην φυλακή της Μόριας. Δεν έχουν πρόσβαση σε αλάτι ή ζάχαρη ώστε να το βάλουν στο νερό τους για να αποτραπεί η ραγδαία επιδείνωση της υγείας τους. Η αστυνομία απαγορεύει στους επισκέπτες να τους φέρουν τα αναγκαία ήδη και ακόμη δεν τους έχει επισκεφτεί γιατρός» διηγείται ο πολιτικός πρόσφυγας.

 

Εν συνεχεία καταγγέλλει τη συμπεριφορά της αστυνομίας και των δημοτικών αρχών. «Στην μοναχική αγρυπνία μου σε ένα τετράγωνο στο κέντρο της πόλης είμαι αρκετά τυχερός ώστε να δεχτώ επισκέψεις από την αστυνομία: Έρχονται αρκετά συχνά και με παρενοχλούν, με μεταφέρουν στο τμήμα, ενώ κατάσχεσαν τα κινητά τηλέφωνα των φίλων μου. Ακόμη και ο αντιδήμαρχος ήρθε για να με κοροϊδέψει. Έσκισε τις εικόνες του έγκλειστου αδερφού μου και των φίλων μου, μου είπε πως είμαι καλοδεχούμενος εδώ και θα πρέπει να φύγω» γράφει στη συγκλονιστική διήγησή του και καταλήγει:

 

«Έτσι, έχουμε βρει έναν κοινό τόπο με τον αντιδήμαρχο, την αστυνομία και τα δικαστήρια. Όλοι συμφωνούμε πως οι πρόσφυγες θα πρέπει να φύγουν από αυτή τη χώρα»… 

 

newpost.gr