Πόση αγάπη μπορεί να κρύβει ένα πλεκτό σκουφάκι ή κασκόλ; Απάντηση: απεριόριστη
Το δίκτυο εθελοντριών και εθελοντών «Πλέκουμε Αλληλεγγύη» που ξεκίνησε πριν από δύο περίπου μήνες από τη Θεσσαλονίκη και γρήγορα επεκτάθηκε μέσω του διαδικτύου σε όλη την Ελλάδα, έφτασε και στη Μυτιλήνη.
Η ομάδα «Πλέκουμε αλληλεγγύη στη Μυτιλήνη» όπως τονίζουν οι δημιουργοί της, «δημιουργήθηκε για καλύτερη επικοινωνία των εδώ γυναικών και ανδρών που πλέκουμε για τα προσφυγόπουλα. Αρχή μας είναι να μην δεχόμαστε χορηγίες σε χρηματικά ποσά παρά μόνον πλεχτά σκουφάκια, κασκόλ, γαντάκια και νήματα με τα οποία θα προμηθεύουμε όσα μέλη τα χρειάζονται για να πλέξουν για τα προσφυγόπουλα».
Όλα τα πλεκτά που θα πλέκουν εθελόντριες για τα προσφυγόπουλα θα φωτογραφίζονται και θα αναρτούνται στο facebook, στη σελίδα «Πλέκουμε αλληλεγγύη στη Μυτιλήνη» όπως και όλες οι δράσεις των μελών του δικτύου εθελοντών. Η Όλγα Πλιακάτου, εκ των δημιουργών του δικτύου στη Μυτιλήνη, σχολιάζει σε σχετική ανάρτησή της: «Αυτό που κάνουμε είναι σταγόνα στον ωκεανό αλλά πολλές σταγόνες μαζί δίνουν δύναμη για να προσφέρουμε ζεστασιά και χαρά στα ταλαιπωρημένα αυτά παιδάκια στον δύσκολο και μακρύ ταξίδι τους».
Η δημοσιογραφός και ιδρυτικό μέλος της δράσης Δημήρτρα Φωτιάδου μας λέει για την ιστορία της ομάδας:
«Εμείς εδώ, πλέκουμε αλληλεγγύη… Και πραγματικά δεν είναι μόνο το πλέξιμο, δεν είναι μόνο ότι πήραμε το νήμα… Βάζεις χρώμα, βάζεις κόπο, βάζεις αγάπη και βάζεις και νoιάξιμο. Πιστεύω πως όλο αυτό, το εισπράττει η μαμά, ο μπαμπάς… Το βλέπω. Ακόμα και το παιδάκι το εισπράττει κι ας είναι μικρό. Είχαμε δει μια φωτογραφία με γυναίκες από την Ισπανία που πλέκανε. Πολλοί τον είδαν λίγοι όμως ήταν αυτοί που σκέφτηκαν να το δημιούργησαν. Εδώ στην Ελλάδα λοιπόν, στις 20 Οκτωβρίου, το δημιούργησε η φίλη μου, η Ρένα η Ακριτίδου , η οποία βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη. Οι φίλοι γίναμε αμέσως φίλοι. Στην αρχή είμασταν μια χούφτα άνθρωποι. Υπήρξε ενδιαφέρον και μέσα σε δύο μήνες φτάσαμε τα 1750 μέλη. Σκοπός μας είναι να πλέκουμε κυρίως σκουφάκια και κασκόλ αλλά και καλτσάκια και γαντιάκια, για τα παιδιά των προσφύγων. Όποιος δεν ξέρει να πλέκει αλλά έχει διάθεση προσφοράς, μπορεί να αγοράσει και να μας χαρίσει νήμα που θα πλέξουν οι γυναίκες της ομάδας. Χρήματα δεν δεχόμαστε σε καμία περίπτωση, διότι δεν είμαστε ΜΚΟ ή κάτι τέτοιο, αλλά απλοί πολίτες που μας συνεπήρε μια τραγωδία εκτυλίσσεται δίπλα στο σπίτι μας, με μεγάλα θύματα τα παιδιά, που δε φταίνε σε τίποτα και πληρώνουν τα λάθη των μεγάλων… Κατάλαβα πως όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που αγκαλιάσανε την ομάδα και γίνανε τόσο γρήγορα μέλη, πως ήταν όλοι αγανακτισμένοι. Όλοι ήταν στεναχωρημένοι μ’ αυτή την εικόνα των απεγνωσμένων που έρχονται με τα παιδιά τους, με τις ελπίδες τους, τα όνειρα τους, να ξεφύγουνε… Και βρίσκονται απέναντι σε ένα φράχτη. Νομίζω λοιπόν πως αυτοί όλοι που κάθονται στα σπίτια τους και στεναχωριούνται , βρήκαν κάτι να κάνουν, χωρίς να μετακινηθούν, χωρίς να χρειαστεί να βγουν στη Μυτιλήνη, στους δρόμους , όπως πηγαίνουν οι εθελοντές στις άλλες δομές και να προσφέρουν… Αυτό που λέμε εμείς πλέκουμε αλληλεγγύη… Κι αλληλεγγυή είναι, είμαστε εμείς,.. Είναι να βλέπεις τον άλλο σα να βλέπεις τον εαυτό σου… Δεν είναι ο άλλος και η ανάγκη του, εσύ και η δική σου, κάτι ξεχωριστό… Δεν μπορεί να βλέπεις τον άλλο, το ξένο αδιάφορο… Πιστεύω πως αυτό είναι η αλληλεγγύη. Να βλέπεις τον άλλο ότι είσαι εσύ… Και οι Έλληνες όλο αυτό το διάστημα, όσο αφορά το προσφυγικό, δείχνουμε το μεγαλείο ψυχής μας… Είναι άνθρωποι που δίνουν από το υστέρημα τους. Κι αναγνωρίζεται και διεθνώς αυτό. Και μ’ αρέσει που αναγνωρίζεται γιατί ακόμα και τώρα έχουμε να τους δείξουμε κάτι καλό. Μέσα σ’ όλο αυτό το ζόφο που ζούμε, αλλά και γι’ αυτό κάτι πρέπει να κάνουμε. Είναι απαράδεχτη όλη αυτή η επιστροφή στο Μεσαίωνα. Να συνεχίζεται και να συνεχίζεται και να αυξάνονται οι φράχτες. Για ποιο λόγο; Είναι απεγνωσμένοι άνθρωποι, πώς είναι δυνατό με τους φράχτες να τους σταματήσεις; Συχνά ακούω το εξής: « ασχολείστε με τους πάσχοντες πρόσφυγες και δεν ασχολείστε με τους πάσχοντες Έλληνες».
πηγές ΕΡΑ ΑΙΓΑΙΟΥ /http://mignatiou.com/
