«Ω, Θεέ μου! Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάγουλά Του!!!»
Πάτερ Ευστράτιε, την ευχή σας.
Ονομάζομαι Μαρία Κώρσα και κατοικώ στη Συκιά Σητείας Κρήτης. Έτσι αρχίζει η επιστολή της κ. Μαρίας, χωρίς προκαταρτικά και τυπικά γραφόμενα. Θέλησε να μου τα πει όλα διάζώσης στο Γραφείο μου και εγώ την παρεκάλεσα να μου τα γράψει, για να τα έχω γραμμένα τα συμβάντα και τα ονόματα των γιατρών. Και συνεχίζει:
Το 2012 μετά από αρκετές μήνες αιμορραγίας, έκανα κάποιες εξετάσεις και το πόρισμα ήταν κ α ρ κ ί ν ο ς τραχήλου μήτρας στο τρίτο στάδιο, ανεγχείρητος! Οι γιατροί απέκλεισαν το ενδεχόμενο κάποιας χειρουργικής επέμβασης, φοβούμενοι την αρχή μετάστασης και κατ’ επέκταση την κατάληξή μου.
Χημειοθεραπείες δεν δέχτηκα έκανα μόνο ακτινοθεραπείες. Σε όλο αυτό το διάστημα, έχασα αρκετό βάρος ήμουνα μόνο δέρμα και οστά, και φυσικά είχα πολλούς και σκληρούς πόνους. Ο καθηγητής γιατρός μου, που με παρακολουθούσε, ο κ. Βαρβέρης από το «ΠΑΓΝΗ», μου είπε καθαρά: «Μαρία, λυπάμαι ήρθες αργά! Δεν μπορώ πια να σε βοηθήσω»! Αφού, λοιπόν, χάσαμε κάθε ιατρική ελπίδα, μας έμεινε μόνον ο φιλεύσπλαχνος Θεός οι μεσίτες Του άγιοί και η στοργική Παναγία μας. Το 2013 ήρθα με τη μητέρα μου στη Μυτιλήνη. Προσκυνήσαμε στους νεοφανείς Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη και τους παρακαλέσαμε να μου συμπαρασταθούν στις δύσκολες στιγμές μου.
Στη συνέχεια ήρθαμε στο Μανταμάδο, στο Μεγαλόχαρο Ταξιάρχη. Ήταν κατάμαυρος και ανέκφραστος! Πέσαμε στα γόνατα με τη μητέρα μου και τον παρακαλούσαμε μέσα από την καρδιά μας, να με βοηθήσει, να με κάνει καλά, να μου δώσει πίσω την υγεία μου. Μείναμε στη θέση αυτή πολλή ώρα. Όταν σηκώθηκα επάνω και με μάτια βρεγμένα Τον κοίταξα· τα έχασα, έμεινα αποσβολωμένη! Ήταν κατακόκκινος και μας χαμογελούσε!
Εγώ ασυναίσθητα φώναζα: «Είναι ζωντανός - είναι ζωντανός»! Πάλι γονάτισα και πιότερο και θερμότερα τώρα προσευχόμουν. Ένοιωθα σαν την ετοιμόγεννη μητέρα που αρχίζει να βγαίνει το παιδί της και εναγώνια περιμένει το κλάμα του για να χαρεί το ευτυχές γεγονός. Έφυγα ενθουσιασμένη, φορτωμένη ελπίδες, ότι ο Ταξιάρχης θα αναλάμβανε στα χέρια Του, την υπόθεση της υγείας μου.
Πριν φύγω, πήρα μαζί μου απ’ το Περίπτερο του Ναού, μια μικρή ξύλινη εικόνα του Ταξιάρχη. Όταν φτάσαμε στην Αθήνα, την τοποθέτησα πάνω από το κρεβάτι μου. Γονάτισα και προσευχήθηκα με την καρδιά μου και μεταξύ των άλλων Του έλεγα: «Ταξιάρχη μου, στο Ναό σου στο Μανταμάδο ήσουν ολοζώντανος. Σου μιλούσα και ήμουν βέβαιη ότι με άκουγες με κατανόηση τώρα όμως στο μικρό αυτό εικονισματάκι θα είναι το ίδιο; Θα με προσέχεις; Θα με ακούς στις προσευχές μου»; Τέτοιες ανόητες σκέψεις έκανα και λόγια άπρεπα έλεγα!
Πέρασε λίγος καιρός και μια μέρα ένοιωσα την ανάγκη, μέσα από την καρδιά μου, να του ψάλλω την Παράκλησή Του. Κοιτούσα τη μικρή εικονίτσα και του είπα: «Κάνε με καλά Ταξιάρχη μου και εγώ θα ξανά έρθω στον ευλογημένο Ναό σου, να προσκυνήσω τη θαυμαστή ανάγλυφη εικόνα Σου και να Σε ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου».
Όταν τελείωσε η παράκληση, πήγα να ξεκρεμάσω την εικονίτσα του και να την ασπασθώ. Ω, Θεέ μου! Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάγουλά Του!!!
Το μάζεψα με βαμβάκι, το έβαλα πρώτα στα χείλη μου και έπειτα άλειψα την κοιλιά μου. Από την ημέρα αυτή συνέχισα να βάζω στο σώμα μου, καθημερινά και το λαδάκι του Ταξιάρχη και των νεοφανών Αγίων Νεομαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου και Ειρήνης. Οι πόνοι έφυγαν, δεν ήθελα να πάω στο Νοσοκομείο και να εξεταστώ! Περίμενα! Πίστευα ότι κάτι καλό και σωτήριο γίνεται στο σώμα μου! Το έκανα πολύ αργότερα.
Στις αρχές του 2015 και ενώ δεν ένοιωθα καμιά ενόχληση ή πόνο, βάζοντας όμως καθημερινά λαδάκι των Αγίων, απεφάσισα να κάνω νέες εξετάσεις και να βεβαιωθώ για τη θεραπεία μου. Να είμαι ειλικρινής, το πίστευα, όμως κάτι με φόβιζε, με βασάνιζε, φοβόμουν μήπως οι γιατροί μου πουν κάτι άσχημο.
Δεν θα μπορούσα να αντέξω αυτή τη δύσκολη και μαρτυρική στιγμή! Έκανα τις εξετάσεις. Κ α ρ κ ί ν ο ς δεν υπήρχε!!! Κανένας όγκος! Τίποτα που να ανησυχεί τους γιατρούς! Όλοι τους και μαζί και ο καθηγητής μου γιατρός, κοιτούσαν τις εξετάσεις μου, που πήγαιναν από χέρι σε χέρι και έλεγαν κατάπληκτοι: «Ανεξήγητο! Είναι ανεξήγητο! Απίστευτο! Θεραπεύτηκε!». Έπειτα από ώρα, στο τέλος, έκαναν τον σταυρό τους και κοίταξαν ψηλά!
Τώρα που σας γράφω το γράμμα αυτό, όπως μου είπατε, βρίσκομαι στο ίδιο κελί με τη μαμά μου, που ήμασταν και το 2013, όταν είχαμε επισκεφθεί για πρώτη φορά τον Ταξιάρχη. Τότε νιώθαμε στο κελί αυτό μια παγωνιά και εμείς να είμαστε σε μια πολύ κακή ψυχική κατάσταση όλη τη νύχτα, αφού κατά τη γνώμη των γιατρών ήμουν καταδικασμένη σε θάνατο! Τώρα, Πάτερ μου, ο χώρος του μοιάζει με ένα κομμάτι Παραδεί σου, που δε θα με ένοιαζε να περάσω όλη μου τη ζωή σ’ αυτό! Όλα μέσα σ’ αυτό είναι χαρμόσυνα, αναστάσιμα, ουράνια σίγουρα είναι η παρουσία του Μεγαλόχαρου, αοράτως εδώ!
Η ευχαριστήριος Θεία Λειτουργία το πρωί. Η προσκύνηση της λατρευτής ανάγλυφης εικόνας του Αρχιστρατήγου Μιχαήλ· τα θερμά σας λόγια και η συμμετοχή σας στη μεγάλη μας αυτή χαρά, μας χαρίζουν το επιδόρπιο της γλυκιάς αγαλλίασης στον ευλογημένο αυτό χώρο των Αρχαγγέλων.
Ευχαριστώ τον Τριαδικό Θεό, την Παναγία μας, τον Ταξιάρχη και τους νεομάρτυρες Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη, που με έβγαλαν από τον τάφο και μου χάρισαν και πάλι τη ζωή! Τέλος, ευχαριστώ και σας, μέσα από την καρδιά μου και ασπάζομαι το χέρι σας, ζητώντας τις ευχές και ευλογίες σας.
Ευχαριστώ.
(απο την ἐπισημη ἰστοσελίδα τοῦ Ἱεροῦ Προσκυνηματικοὺ Ναοῦ τῶν Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν Μανταμάδου.)
