Ο πόνος και ... το "μουσουλμανικό νεκροταφείο"

Με θλίψη διάβασα σήμερα το πρωί να γίνεται μεγάλος καυγάς ανάμεσα στους αυτοδιοικητικους για ενα νεκροταφείο στο Κατω Τρίτος με τίτλο "το μουσουλμανικο νεκροταφείο."

Σκέφθηκα και ρώτησα πρώτα τον εαυτό μου έχουμε το δικαίωμα να διαταρασουμε τον ύπνο των νεκρών των οποιοδήποτε νεκρών. Ο πονος φίλοι μου είναι ο ίδιος ανεξάρτητα αν είσαι χριστιανός, μουσουλμανος, άσπρος μαύρος κίτρινος.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ποτέ εκείνη τη φρικτή νύχτα περασμένα μεσάνυχτα τη μουσουλμάνα μάνα έξω από το νεκροτομειο του Βοστανειου που ειχε πνίγει το παιδί της και ο άνδρας της στο ναυάγιο και είχε μείνει μόνη πλέον στη ζωή έσκιζε τις σάρκες της και οι κραυγές της ακουγόταν απεναντι στα παράλια. "παιδί μου σήκω και έλα να σε σφιξω στην αγκαλιά μου."

Οταν την πλησίασα και της έπιασα το χέρι έπεσε πάνω μου λεγοντας στη γλώσσα της "Σε παρακαλώ πήγαινε μέσα να φαιρεις το παιδί μου." Αντί για κραυγές μισαλοδοξιας μπροστά στους νεκρούς ανθρώπους τους ας θυμηθούμε το Σοφό Μενανδρο μας.

" Τι ωραίος που είναι ο άνθρωπος όταν είναι Άνθρωπος."

ΥΣ. Στη φωτογραφία τα συναντησα τυχαία σε μια βάπτιση έξω από τον ναό Τους κάλεσα να κεραστουν και το μικρό ήθελε να τον πάω βόλτα με το καροτσάκι.......

Ευχομαι ο Θεός η ο Αλλάχ ότι και να πιστεύουν να δώσει να βρουν το δρόμο τους.