"Μήν ψάχνουμε πουθενά ἀλλοῦ- ἐκτός τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ-  νά ἱκανοποιήσουμε τήν πνευματική  πείνα"

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά καί περιπόθητα,

΄΄ Χριστός  Ἀνέστη ΄΄

Μέ τή βοήθεια τοῦ Πανοικτίρμονος Tριαδικοῦ Θεοῦ μας φθάσαμε  στό  Ἅγιο Πάσχα γιά  ἀκόμη μία φορά . Ἡ ἄπειρη  ἀγάπη Του  καί τό  ἀμέτρητο  ἔλεός Του  μᾶς ἔφεραν  καί πάλι στήν ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως, πού εἶναι  ὁ πυρήνας, τό θεμέλιο καί ἡ βάση τῆς πίστεώς μας, γιατί  ὁ Χριστός  ἦρθε  πρωτίστως  στόν κόσμο γιά νά γιά  νά πάθει, νά σταυρωθεῖ  καί  νά  ἀναστηθεῖ. Ὅλη  ἡ ἐπί γῆς πορεία Του  μέ τήν  οὐράνια διδασκαλία Του καί τά θαύματά Του ἐκεῖ ἔτειναν, δηλαδή στή Σταυρική Του θυσία καί τήν ἔνδοξη  Ἀνάστασή Του.

Ἡ συντριβή τοῦ διαβόλου καί ἡ νίκη του ἀπό τόν Ἀναστάντα Χριστό μας  ὑπῆρξε  τό  μεγάλο   δῶρο Του  στόν καθένα μας προσωπικά καί σέ ὅλους μαζί.  Ὑπῆρξε ἡ ἀνεκτίμητη  Θεϊκή προσφορά σέ μᾶς, πού εἴμασταν πληγωμένοι καί τραυματισμένοι ἀπό   τήν  ἁμαρτία.  Ὑπῆρξε τό ἀποκύφωμα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ στήν παραμορφωμένη ἀπό τά πάθη ζωή μας. 

Ἡ Σταυρική θυσία καί ἡ Ἔνδοξη Ἀνάσταση τοῦ Σωτῆρος  Χριστοῦ  μᾶς  βεβαιώνει καί μᾶς ἐγγυᾶται ὅτι στόν  ἄνθρωπο  ἀντί τῆς ἀμφιβολίας  κυριαρχεῖ πλέον ἡ πίστη, ἀντί τῆς ἀπελπισίας ἡ ἀληθινή  χαρά καί ἡ εὐφροσύνη καί ἀντί τῆς ἐμπαθοῦς ζωῆς ἡ ζωή τῆς ἀγάπης καί τῆς καλοσύνης.

Γι’ αὐτό ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός μᾶς προσκαλεῖ:                 ΄΄ προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι τῶ  προϊόντι  Χριστῶ  ἐκ τοῦ μνήματος, ὡς Νυμφίῳ, καί συνεορτάσωμεν ταῖς φιλεόρτοις  τάξεσι πάσχα Θεοῦ τό σωτήριον΄΄, δηλαδή ΄΄ ἄς πλησιάσουμε, κρατοῦντες στά χέρια μας λαμπάδες ( ὡς σύμβολο τῶν ἀρετῶν μας ), τόν Χριστό, ὁ Ὁποῖος ἐξέρχεται ἀπό τόν τάφο ( ὡραῖος καί λαμπρός ) ὡς Νυμφίος, καί  μαζί μέ τά τάγματα τῶν οὐρανίων  Ἀγγέλων, πού ἀγαποῦν τίς ἑορτές, ἄς ἑορτάσουμε τό Πάσχα, τό ὁποῖο ἔφερε τήν σωτηρία μας ΄΄. 

Τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως πού ἀπευθύνει στούς πιστούς ἡ Ἐκκλησία μας διά μέσου τῶν αἰώνων δέν εἶναι οὔτε μικρό καί οὔτε χωρίς σημασία. Μάλιστα συμβαίνει τό ἀντίθετο: Εἶναι πρόσκληση λύτρωσης καί σωτηρίας, ἐάν θέλουμε νά δώσουμε  ἀληθινό  νόημα στή ζωή μας, ἐάν ἐπιθυμοῦμε καί ἐμεῖς νά συναντήσουμε τόν Ἀναστάντα Χριστό, ἔχοντας στή ζωή μας τήν ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως. 

Αὐτό γίνεται, ἐάν συνειδητοποιήσουμε ὅτι κυριαρχούμεθα  λίγο ἤ πολύ ἀπό τῶν κόσμο τῶν παθῶν , πού κατά τόν ἅγιο  Γρηγόριο τόν Παλαμᾶ  εἶναι ΄΄ δρόμοι διεστραμέννοι καί δυσπρόσιτοι ΄΄. Εἶναι  ἐπαναλαμβανόμενες  ἁμαρτίες πού γίνονται μόνιμες καταστάσεις. Εἶναι  μονοπάτια  δύσβατα καί  ἐπικίνδυνα. Εἶναι σκοτάδια πυκνά πού τυφλώνουν τήν ψυχή μας καί νεκρώνουν τόν ἐσωτερικό μας κόσμο καί πού εἰσέδυσαν στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη, ὅταν οἱ πρωτόπλαστοι θέλησαν ἐλεύθερα νά ἀποδεσμευθοῦν ἀπό τήν Θεία Χάρη , τρυγώντας ὡς συνέπειες  τό θάνατο καί τό κακό. Εἶναι μέ ἄλλα λόγια ἡ παρά φύσιν ζωή τοῦ ἀνθρώπου.

Ἔχοντας ἐπίγνωση τῆς ζοφερῆς καταστάσεως πού ὑπάρχει στόν πνευματικά νεκρό ἐσωτερικό μας κόσμο,  μόνον ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἐκείνη , ἡ ὁποία μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει νά μισήσουμε τόν κόσμο τῆς ἁμαρτίας καί νά ἐπιλέξουμε τήν ἀρετή. Αὐτό ἀκριβῶς πού συμβολίζουν οἱ Ἀναστάσιμες  λαμπάδες : Νά συνταυτιστοῦμε  καί νά συνοδοιπορήσουμε μέ τόν Ἀναστάντα Χριστό, διότι  κατά τόν ἅγιο  Μάξιμο  τόν Ὀμολογητή ΄΄ ὁ Χριστός εἶναι ὁ θησαυρός ὅλων τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν, τῶν ἀρετῶν πού βρίσκονται  στό ἀγρό τῆς καρδιᾶς, δηλαδή τῆς σοφίας, τῆς γνώσεως, τῆς δικαιοσύνης... Μέ τίς ἀρετές, ὁ Θεός  ἐνσαρκώνεται πάντοτε, θέλει νά γίνεται πάντοτε ἄνθρωπος μέσα στούς ἄξιους ἀνθρώπους καί, μετά τή μυστική αὐτή ἐνσάρκωση, ὁ ἄνθρωπος νά γίνεται πάντοτε Θεός κατά χάριν΄΄. 

Σίγουρα αὐτός ὁ δρόμος δέν εἶναι εὔκολος καί οὔτε βατός. Ἡ κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη καί ἡ ἐγκαθίδρυση τῶν ἀρετῶν προϋποθέτουν ἀγωνιστικό φρόνημα , τελεία ὑπακοή στό Θεῖο θέλημα  καί  παράδοση τῆς  ζωῆς μας στά χέρια τοῦ Θεοῦ.  Ἡ ἄσκηση τῆς ἀρετῆς καί ἡ πορεία τῆς κοινωνίας μας  μέ τό Χριστό ἀπαιτοῦν κόπο, θυσία, ἄρση  τοῦ προσωπικοῦ μας σταυροῦ , ἀντιμετώπιση τῶν λογισμῶν, αὐταπάρνηση, ἐκκοπή  τοῦ ἰδίου θελήματος, συνεχῆ  μελέτη  τοῦ λόγου  τοῦ  Θεοῦ  καί  σταθερή  καί  συνεπῆ ζωή μετανοίας , γιά νά ἔρχεται  ἡ Χάρις  τοῦ Θεοῦ  ὅλο καί περισσότερο καί νά προοδεύουμε συνεχῶς σέ ΄΄ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα, ἀγαθωσύνη, πίστη, πραότητα, ἐγκράτεια  ΄΄ ( Γαλ. 5, 22 ), πού εἶναι καρποί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Μήν ψάχνουμε, λοιπόν, πουθενά ἀλλοῦ- ἐκτός τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ-  νά ἱκανοποιήσουμε τήν πνευματική  πείνα  καί δίψα πού μαστίζει τόν ἄνθρωπο σέ κάθε ἐποχή καί φυσικά τή σημερινή πού διακατέχεται ἀπό τόση ἀνασφάλεια,   ἔχει  τόσους συγκεχυμένους στόχους  καί σκοπούς καί  ἐπικρατοῦν  ὑλόφρονες καί ἡδονοθηρικές  ἐπιδιώξεις . Ἄς μήν λησμονοῦμε μιά μεγάλη ἀλήθεια: Ὅ,τι δέν νικᾶ τό θάνατο  καί δέν εἶναι ἰσχυρότερο ἀπό τό θάνατο καί δέν ἀντέχει νά ἀναμετρηθεῖ μαζί του εἶναι καταδικασμένο νά ἀφανισθεῖ καί νά νικηθεῖ ἀπό αὐτόν.

Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,

Μόνον ὁ Χριστός , πού  εἶναι ἡ ἐνυπόστατη Ἀγάπη καί ΄΄ ἡ οὐσία ὅλων τῶν ἀρετῶν ΄΄, νίκησε τό θάνατο καί ἑπομένως ἔδωσε τή δυνατότητα καί στό ἄνθρωπο νά νικᾶ στήν προσωπική του ζωή τό κακό , βιώνοντας ὅσο γίνεται  περισσότερο τό πνεῦμα τῶν Εὐαγγελίου καί τῶν ἁγίων ἀρετῶν  καί  κοινωνῶντας τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του στή Θεία Εὐχαριστία, διότι σύμφωνα μέ τά λόγια Του :             ΄΄ Ἐκεῖνος πού τρώει τή σάρκα μου καί πίνει τό αἷμα μου, ἑνώνεται μαζί μου σ’ ἕνα σῶμα καί συνεπῶς μένει μέσα μου καί γίνεται ἔτσι μέλος δικό μου  κι ἐγώ μένω μέσα στήν ψυχή του, ἡ ὁποία γίνεται ναός  μου΄΄ ( Ἰω. 6, 56 ) καί ΄΄ Ἐκεῖνος πού τρώγει τόν ἄρτο αὐτό, τόν πράγματι οὐράνιο, θά ἀναστηθεῖ ἀπό τόν τάφο ἔνδοξα καί θά ζήσει αἰώνια ΄΄ ( Ἰω. 6, 58 ). Γένοιτο !

        Μετά πολλῶν Πασχαλίων εὐχῶν

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

+ Ὁ Μυτιλήνης  Ι Α Κ Ω Β Ο Σ