«Η ζωή μας είναι πολύ μικρή. Ας την καταναλώσουμε όλοι κάνοντας καλό.»

«Είμαι ο Παπαστρατής. Κατάγομαι από τη Μυτιλήνη, από τα Παράκοιλα. Θέλω να σας πω ότι σε αυτή τη γη που είμαστε και ζούμε, ήρθαμε για να είμαστε χρήσιμοι. [...]

Η ‘Αγκαλιά’ ξεκίνησε να περιθάλπει ανθρώπους που έρχονται από τα απέναντι παράλια από το 2007 ανεπίσημα, και επίσημα το 2009. [...] Πρέπει να καταλάβεις ότι οι άνθρωποι αυτοί έρχονται κυνηγημένοι από σφαίρες, κυνηγημένοι από τον πόλεμο. [...]

Για μας είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν ανάγκη. Όταν θα δεις έναν άνθρωπο που ξεβράζει η θάλασσα ένα πρωί στα παράλια της Λέσβου, ένα παιδί και μια μάνα να κλαίει, δεν θα ανοίξεις ποτέ το στόμα σου να ρωτήσεις άμα είναι Χριστιανοί για να τους ταΐσεις.»

Λίγους μήνες πριν φύγει από το ζωή το 2015 ο Παπα-Στρατής, ο καλός Σαμαρείτης για τους ξεριζωμένους ανθρώπους που έφταναν στη Λέσβο, μοιράστηκε αυτά τα λόγια για το αφιέρωμα της Ύπατης Αρμοστείας στο έργο της οργάνωσής του, της ‘Αγκαλιάς’.

«Η ζωή μας είναι πολύ μικρή, πάρα πολύ μικρή. Ας την καταναλώσουμε όλοι κάνοντας καλό. Μέσα από το καλό που θα κάνουμε στους συνανθρώπους μας, το ίδιο θα απολαύσουμε κι εμείς από αυτούς.» έλεγε. Εννέα χρόνια μετά το θάνατό του, η μνήμη και η κληρονομιά του Παπα-Στρατή παραμένουν φωτεινές και ζωντανές.

Διαβάστε από το αρχείο του Lesvosnews.net

Αποχαιρετώντας τον παπα Στρατή...

Διαβάστε επίσης αφιέρωμα από το αρχείο:

Ο πατέρας Ευστράτιος Δήμου - "Παπά Στρατής" για όλους ανεξαιρέτως - κάθεται στην μπροστινή αυλή του σπιτιού του και περιβάλλεται από λουλούδια σε πήλινες γλάστρες, μια μικρή βερικοκιά και τον σκύλο του που μοιάζει με μεγάλη αρκούδα. Χελιδόνια πετούν μέσα και έξω από μια φωλιά στον τοίχο του σπιτιού του στη Λέσβο.

Εκεί τον συνάντησε ο William Spindler, πρώην δημοσιογράφος που άφησε την καριέρα του στο Λονδίνο και έγινε εθελοντής της Ύπατης Αρμοστείας του Ο.Η.Ε για τους Πρόσφυγες. Ο Spindler ετοίμασε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για ιερέα που γνώρισε στο νησί του Αιγαίου το οποίο δημοσιεύτηκε στην διεθνή ηλεκτρονική έκδοση του Οργανισμού με τον τίτλο "Ένας καλός Σαμαρείτης στην Ελλάδα".

Ο Παπά Στρατής φοράει ένα σκούρο μπλε ράσο, δερμάτινα σανδάλια και έχει τα μαλλιά του πιασμένα σε αλογοουρά. Τα γκρι-μπλε μάτια του συνθέτουν ένα βλέμμα ζωηρό που συμπληρώνεται από τη μακριά, πυκνή, γκρίζα γενειάδα του. Πάσχει από μια χρόνια αναπνευστική πάθηση που τον υποχρεώνει να ζει μόνιμα συνδεδεμένος μέσω ενός σωλήνα με μια φιάλη οξυγόνου. Ωστόσο αυτό δεν τον εμποδίζει να καπνίζει που και που ένα τσιγάρο. 

Ο Παπά Στρατής, μαζί με άλλους τοπικούς εθελοντές στο χωριό Καλλονή, βοηθά τους πρόσφυγες από το 2007, μέσω της ΜΚΟ «ΑΓΚΑΛΙΑ». Υπολογίζεται πως όλα αυτά τα χρόνια, βοήθησε περίπου δέκα χιλιάδες άτομα, συμπεριλαμβανομένων μερικών ντόπιων που ήρθαν σε δυσχερή θέση. Αλλά ποτέ πριν δεν είχε δει τόσο πολλούς πρόσφυγες να αναζητούν βοήθεια.

"Εκατό με διακόσιοι άνθρωποι έρχονται στην Καλλονή κάθε μέρα" λέει στον Spindler ο 57-χρονος ορθόδοξος ιερέας."Οι ντόπιοι τους λένε να έρθουν σε εμάς για βοήθεια. Μπορούμε να τους προσφέρουμε τροφή, νερό, γάλα για τα μωρά, παπούτσια και ρούχα. Μπορούν να μείνουν εδώ: έχουμε κουβέρτες και στρώματα στο πάτωμα. Είναι άνθρωποι που ψάχνουν για τη ζωή, την ελπίδα και την ευκαιρία να ζήσουν μια ακόμη μέρα."

"Έχω δει τα μικρά παιδιά με φουσκάλες στα πόδια τους και  έγκυες γυναίκες που κρατούσαν τις κοιλιές τους και έκλαιγαν από τον πόνο», λέει θλιμμένος. "Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι μετανάστες, δεν επιλέγουν να έρθουν εδώ. Είναι τα παιδιά του πολέμου, που προσπαθούν να ξεφύγουν από τις σφαίρες."

Με τις τοπικές αρχές να είναι πιεσμένες από τις 64.000 αφίξεις προσφύγων στην Ελλάδα από την αρχή του έτους, ο Παπά Στρατής και το δίκτυο των εθελοντών στο χωριό, συχνά αναλαμβάνουν την αποκλειστική ευθύνη για τη φροντίδα των προσφύγων στο νησί.

"Δεν έχουμε καμία εξωτερική χρηματοδότηση», εξηγεί με ένα χαμόγελο. « Εξαρτόμαστε αποκλειστικά από τη γενναιοδωρία των κατοίκων της περιοχής."

 Η 8χρονη Βahar από το Αφγανιστάν, με τον αδελφό της και τη μητέρα τους στο ξενώνα του Παπά Στρατή - UNHCR/Socrates Baltagiannis

«Μια μέρα βρήκαμε ένα μωρό κοιμάται στην αγκαλιά της μητέρας του στην παραλία. Θέλαμε να του δώσουμε γάλα, αλλά δεν είχαμε μπουκάλι και δεν μπορούσε να πιει από ένα ποτήρι. Ήταν αργά τη νύχτα και έτσι ξυπνήσαμε όλα τα φαρμακεία της πόλης μέχρι που βρήκαμε μπιμπερό "αναφέρει καθώς αφηγείται ιστορίες. 

Έχοντας πληγεί από τη κρίση χρέους και όντας περιορισμένοι από την οικονομία, την πολιτική και τη γεωγραφία, οι κάτοικοι στις μικρές κοινότητες των νησιών έχουν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις μιας σύγκρουσης για την οποία δεν γνωρίζουν πολλά και κατανοούν λίγο. Πολλοί νησιώτες είναι δύσπιστοι όσον αφορά τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες που φτάνουν στο δρόμο τους. Άλλοι ανησυχούν για τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει η παρουσία τους στον τουρισμό. Αλλά ο Παπά Στρατής, σηκώνει τα μανίκια του και βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά για να βοηθήσει.

 O Παπά Στρατής στο ξεχαρβαλωμένο του αυτοκίνητο το οποίο αποκαλεί χαϊδευτικά Ταρζάν επειδή φτάνει σε κάθε άκρο του νησιού.

Μέσα στο αυτοκίνητο έχει πάντα νερό, μερικά τρόφιμα και ρούχα.-UNHCR/Socrates Baltagiannis

Δείτε βίντεο: