Η ομογενής νοσοκόμα Ελένη Ζάχου (από την Αυστραλία) θυμάται ένα άλλο μεγάλο ναυάγιο που έζησε η ίδια στη Λέσβο

Με αφορμή το πολύνεκρο ναυάγιο που σημειώθηκε ανοιχτά της Πύλου η εφημερίδα Parallaxi μίλησε με ανθρώπους που βρέθηκαν στα προσφυγικά πεδία, για όλα όσα συμβαίνουν στα ελληνικά νησιά και για την καταγραφή των συνθηκών διαβίωσης στα campus.

Μεταξύ άλλων μίλησε και με την Ελένη Ζάχου, Ελληνίδα νοσηλεύτρια από την Αυστραλία, που βρέθηκε πολλές φορές στην πρώτη γραμμή, αντιμετώπισης κρίσεων με μετανάστες και όχι μόνο.

Η ίδια θυμήθηκε ένα άλλο ναυάγιο και λέει:

“Βρέθηκα στο μεγάλο ναυάγιο της Λέσβου με τους 300 επιβαίνοντες το 2015, εκείνη τη νύχτα χάσαμε 11 μωρά και 27 ενήλικους. Οι μέρες που ακολούθησαν με βρήκαν στο νεκροτομείο πλάι στις μητέρες που αναγνώριζαν τα παιδιά τους. Ένας πατέρας μου είπε μέσα στο νεκροτομείο, “φύγαμε για το καλύτερο και καταλήξαμε εδώ, χάνοντας και τα δύο μωρά μας. Όλο τον κόσμο μας.” Την ώρα που βυθίζεται ένα πλοίο ή μία βάρκα συμβαίνει το απόλυτο χάος, οι ντόπιοι κατεβαίνουν από τα σπίτια τους, με κουβέρτες και είδη πρώτης βοήθειας, οι διασώστες είναι εκεί και βοηθούν. Εκείνο το βράδυ εμείς ανοίξαμε την εκκλησία του Αγίου Νικολάου και φτιάξαμε ένα νοσοκομείο επί τόπου, υπήρχε κόσμος παντού, δεν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι οι ντόπιοι και οι διασώστες και ποιοι οι πρόσφυγες.

Τα ουρλιαχτά των μανάδων που έψαχναν τα μωρά τους ακόμη έχουν μείνει στην μνήμη μου. Στο νησί τότε δεν υπήρχαν πολλά ασθενοφόρα για να μεταφέρονται οι ασθενείς. Οι εθελοντές ήταν πολλοί και από διαφορετικές οργανώσεις, όμως δεν υπήρχε ένας να τους συντονίσει όλους, οπότε ακόμη κι αυτό προκαλούσε πανικό. Αισθανόμουν πολύ περήφανη για τους ντόπιους που κατέβηκαν από τα σπίτια τους και προσπαθούσαν να σώσουν όσες περισσότερες ανθρώπινες ζωές μπορούσαν.

Εκείνη την ώρα δεν κοιτάς ούτε από που προέρχεται ο άλλος ούτε αν πιστεύετε στον ίδιο θεό. Έβλεπα την παπαδιά στον Άγιο Νικόλα να τρέχει πάνω-κάτω και να βράζει νερό για τα μωρά. Εκείνο το βράδυ τα μποφόρ ήταν πολύ ισχυρά, στεκόμασταν με τον Πάτερ βλέπαμε τα κύματα που σκάγανε τόσο δυνατά και λέγαμε πως σίγουρα θα βυθιστεί βάρκα αν έρθει. Όταν είσαι στην θάλασσα προσπαθείς να τραβήξεις όσο περισσότερο κόσμο μπορείς με τα χέρια σου. Στην Λέσβο το 2015 κάθε μέρα έφταναν περίπου 5.000 πρόσφυγες, πνιγόντουσαν άνθρωποι, το ναυάγιο συμβαίνει σε δευτερόλεπτα αλλά η διάσωση κρατά πολλές ώρες, μπορεί να κρατήσει ακόμη και 20 ώρες. Όλοι τότε ψάχνουν με τεράστια αγωνία τους δικούς τους.

Οι άνθρωποι φεύγουν από τον πόλεμο για μία καλύτερη ζωή και οι μισοί πνίγονται στον βυθό της Μεσογείου. Για να φύγεις από την πατρίδα σου σε όποια κατάσταση και αν βρίσκετε αυτή, παίρνεις μία πολύ μεγάλη απόφαση, ξεκινάς να πας κάπου και δεν ξέρεις ούτε αν θα φτάσεις, ούτε αν θα είσαι ασφαλείς εκεί. Σαν νοσηλεύτρια, αισθάνομαι πολύ περήφανη για τις διασωστικές ομάδες και τους εθελοντές, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες. Είναι πολύ δύσκολο να ξεπεράσεις τις εικόνες που βλέπεις στην πρώτη γραμμή του προσφυγικού, βλέπεις έναν κόσμο να χάνεται, γι αυτό και πρέπει να τους στηρίξουμε όλοι τους ανθρώπους που αυτή την στιγμή βοηθούν στο ναυάγιο της Πύλου.

Στα νοσοκομεία σε τέτοιες περιπτώσεις γίνεται χαμός, ακόμη κι εκεί θέλει τρομερή ψυχραιμία, βρίσκεσαι ανάμεσα σε πολύ δύσκολες καταστάσεις και έχεις να κάνεις με ανθρώπους που έχουν χάσει τα πάντα, είδαν με τα μάτια τους να πνίγονται άνθρωποι. Να σκεφτόμαστε όλους τους ανθρώπους που υπηρετούν στην πρώτη γραμμή τόσα χρόνια και να βάλουμε στο μυαλό μας πως οι πόλεμοι και οι πνιγμοί δεν έχουν φυλή.”