Η Μυρτώ και το αρκουδάκι της
Τα Σαββατοκύριακα τα περνά στη Σκάλα της Συκαμνιάς. Εκεί στις αλλιώτικες πορτοκαλιές ακτές της βόρειας Λέσβου που ξεχυλίζουν από σωσίβια, πλαστικές βάρκες, πόνο, προσφυγιά κι ανθρώπινη αλληλεγγύη...
Ο λόγος για τη μικρή, έξη μόλις χρονών, Μυρτώ. Που τα Σαββατοκύριακα συμμετέχει κι αυτή στο μεγάλο παιχνίδι της ανθρωπιάς... Παίρνει τα παιχνίδια της και με τη μητέρα της και τα δυο της αδέλφια, τον Γιώργο και τον Άγγελο, παίζουν με τα άλλα προσφυγόπουλα που βρεμένα, κουρασμένα, κρυωμένα φτάνουν στην ακτή από την απέναντι γη της Μικρασίας... Όλοι μαζί παραμένουν παιδιά παρά τα όσα απάνθρωπα συμβαίνουν γύρω τους. Παιδιά που από σήμερα θαρρείς χτίζουν το αύριο αυτού του τόπου...
Με το πιο γλυκό χαμόγελο που μπορεί να υπάρξει σε ανθρώπινο πρόσωπο υποδεχόταν χτες Κυριακή στις ακτές της Συκαμνιάςτα μικρά παιδιά η Μυρτώ Σωτηρχέλλη. Μαζί της τα αδέλφια της και η μητέρα της Νίκη Σκλαβούνου.
Η βάρκα έρχεται, η πρόσκρουση στην ακτή, ακούς ουρλιαχτά απόγνωσης και χαράς, κλάματα, δεκάδες άνθρωποι πηδάν στην ξηρά και την ίδια ώρα ανεξάρτητοι εθελοντές και μέλη Μη Κυβερνητικών οργανώσεων που λειτουργούν εκεί, τρέχουν για να βοηθήσουν... Ανάμεσα τους η Μυρτώ. Με αρκουδάκια στην αγκαλιά της υποδέχεται τα μικρά προσφυγόπουλα. Βρεγμένα κοιτάν απορημένα, κάποιος τους αρπάζει και τους ανεβάζει από τα βράχια, κάποιος άλλος τους βγάζει το σφιχτό πορτοκαλί σωσίβιο κι η μικρή Μυρτώ τους χμογελά. «Θέλεις να παίξουμε;» ακούς από ένα τόσο δα κοριτσάκι που βλέπεις να απλώνει το χέρι της στη δυστυχία και να προσφέρει ένα αρκουδάκι!
«Δεν ανήκω σε κάποια ομάδα ή μη Κυβερνητική Οργάνωση, λέει η Νίκη Σκλαβούνου. Απλά οπότε έχουμε χρόνο ερχόμαστε τα παιδιά μου κι εγώ από τη Μυτιλήνη και βοηθάμε τους συνανθρώπους μας» λέει. «Δε φοβάσαι μόνη με τα αιδιά σε μια τέτοια δύσκολη κατάσταση;» τη ρωτάμε... «Τι να φοβηθώ; Τα παιδιά καταλαβαίνουν πως μπορούν να βοηθήσουν. Και το κάνουν αυτό με πραγματική χαρά... Από μόνα τους κάθε Σαββατοκύριακο μου ζητούν να έρθουν εδώ, μοιράζουν παιχνίδια και στα πρόσωπα των άλλων παιδιών που φτάνουν στις ακτές βλέπουν απλά φίλους, άλλα παιδιά σαν κι αυτούς που χρειάζονται βοήθεια».
Η Νίκη Σκλαβούνου παρά τις οικογενειακές της υποχρεώσεις, με τρία παιδιά κάτω των 10 χρόνων εκτός από τη δουλειά που προσφέρει στις ακτές της Σκάλας Συκαμνιάς, κάθεται ξανά στα θρανία. Όνειρο της να αποφοιτήσει το τμήμα νοσηλευτικής του Επαγγελματικού Λυκείου. Να γίνει νοσοκόμα θέλει. Ακούραστη η ίδια, ακούραστη ανάγκη βοήθειας στο συνάνθρωπο... Θαύμα, άλλο ένα θαύμα από τα πολλά θαυματα ανθρωπιάς εδώ στον κρατήρα του πόνου του σύγχρονου «πολιτισμού», στη Συκαμνιά της βόρειας Λέσβου.
«Θέλεις να παίξουμε;» σε ξαναφέρνει πίσω η φωνή της Μυρτώς που κυνηγά ένα προσφυγόπουλο να του δώσει ένα αρκουδάκι... «Έλα... θέλεις να παίξουμε;»
Αχ ρε Μυρτώ και να θέλαμε όλοι να παίξουμε μαζί σου...
Στρατής Μπαλάσκας / ΑΠΕ-ΜΠΕ
