Η μεσιτεία του Αρχαγγέλου
Χρόνος ανάγνωσης :
6'Ονομάζομαι Στράτος Θεολόγου και είμαι κάτοικος Καλλιθέας Αθηνών. Θα ήθελα να σας γνωρίσω και εγώ μια θαυμαστή επίσκεψη του θαυματουργού μας Ταξιάρχη στη δική μου αγαπημένη οικογένεια.
Όλα ξεκίνησαν την 1η Μαρτίου 2014, ημέρα Σάββατο, όταν παραπονέθηκε η Σταυρούλα -η σύζυγός μουγια πόνο δεξιά στα πλευρά της.
Πήγαμε στο Αττικό Νοσοκομείο που εφημέρευε και μας είπαν ότι είναι θλάση. Μας δώσανε φαρμακευτική αγωγή και γυρίσαμε σπίτι μας. Για δυο μέρες ο πόνος είχε μετριαστεί και νομίζαμε ότι είχε λήξει το θέμα. Την Τρίτη, 4 Μαρτίου, όμως το μεσημέρι ο πόνος έγινε πιο έντονος και αποφασίσαμε στις τέσσερις το απόγευμα να πάμε πάλι σε ένα εφημερεύον Νοσοκομείο.
Πήγαμε στη Βούλα και μας στείλανε στο Τζάννειο, γιατί δεν είχε γενική εφημερία και χρειαζόταν χειρουργός. Όταν φτάναμε στο Τζάννειο οι πόνοι γινόντουσαν πιο έντονοι. Μας βλέπει χειρουργός και μας στέλνει να κάνουμε ακτινογραφία και υπέρηχο. Όταν είδε τις εξετάσεις, μας λέει: «Δεν βλέπω κάτι που να με ανησυχεί εμένα. Να πάτε να σας δει ένας ορθοπεδικός».
Απόρησα, γιατί από τη Βούλα ορθοπεδικός μάς είχε πει για χειρουργό! Πήγαμε στον ορθοπεδικό και αυτός βλέποντας την ακτινογραφία μου λέει: «Τι σε έστειλε σε εμένα, δεν βλέπει αυτός ότι είναι δικό του περιστατικό, δηλαδή χειρουργικό»! Εκείνη την ώρα άρχισα να εκνευρίζομαι. Είχε πάει η ώρα 2:30 ξημερώματα και η γυναίκα μου συνέχισε να πονάει, ενώ αυτοί δεν μπορούσαν να βρουν άκρη! Εκείνη την ώρα σαν κάτι να με έσπρωξε! Και ρωτάω το γιο μου:«Ποιο άλλο Νοσοκομείο εφημερεύει, παιδί μου»; Και μου λέει: «Νομίζω το Γεννηματά».
Ένιωσα μια δύναμη, κάποιος να με σπρώχνει να φύγω το γρηγορότερο και να πάω στο Γεννηματά, και έτσι έκανα. Φτάνοντας στο Γεννηματά η ώρα ήταν 3:00 το πρωί. Λες και κάποιος ήταν μαζί μας και μας βοηθούσε! Πήραν αμέσως τη σύζυγό μου, την εξέτασαν, έκαμαν πάλι ακτινογραφία, υπέρηχο και παυσίπονη ένεση, μέσα σε μία ώρα! Με φωνάζουνε και μου λένε: «Κύριε Θεολόγου, η γυναίκα σας έχει υγρό στον πνεύμονα, πιθανόν από κρύωμα που δεν πρόσεξε και πρέπει να πάτε δίπλα στο Σωτηρία που εφημερεύει, γιατί θέλει θωρακοχειρουργό».
Πήγαμε στο Νοσοκομείο Σωτηρία και μας κάνανε εισαγωγή αμέσως. Το πρωί που πέρασαν από το δωμάτιο οι γιατροί με ενημέρωσαν πως η Σταυρούλα έχει υγρό στον πνεύμονα και θα δούμε πως θα αντιμετωπιστεί γιατί είναι πολύ κρίσιμη η κατάστασή της! Έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου, όταν άκουσα να μιλούν έτσι οι γιατροί. Η Σταυρούλα ήταν συνέχεια πια με οξυγόνο στο κρεβάτι όλο το 24ωρο. Ήμουν συνεχώς κοντά της, πλάι της, και προσπαθούσα να μην της δείχνω πόσο στενοχωρημένος είμαι, ούτε σε εκείνη ούτε στα παιδιά μου.
Το βράδυ βγήκα στη βεράντα και με δάκρυα στα μάτια κοίταξα τον ουρανό και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου προσευχήθηκα και θερμοπαρακαλούσα τον Ταξιάρχη μας να μεσιτεύσει για τη Σταυρούλα. Ήξερα ότι με ακούει, ότι είναι δίπλα μας και ότι θα μας βοηθήσει!
Το ένιωθα! Την επόμενη το πρωί έρχεται ένας γιατρός και μας λέει: «Ονομάζομαι Στράτος. Ετοιμαστείτε να πάμε για αξονική». Μόλις ακούσαμε το όνομα Στράτος, κοιταχτήκαμε με τη γυναίκα μου. Ήταν σημάδι ότι μας παρακολουθεί και μας βοηθά ο Ταξιάρχης μας γιατί ο Στράτος γιορτάζει των Ταξιαρχών και το όνομά του προέρχεται από το «Στρατηγός», όπως Στρατηγός είναι ο Ταξιάρχης! (Στρατηγός, Στρατήγος, Στρατής, Στράτος)!
Μπήκαμε σε ασθενοφόρο να πάμε σε άλλο κτήριο για την αξονική και στον δρόμο ο γιατρός (ο Στράτος) μας λέει ότι μένει στη Χαλκίδα απέναντι από την εκκλησία του Ταξιάρχη! Ξανακοιταχτήκαμε με τη γυναίκα μου και ένα δάκρυ συγκίνησης κύλησε από τα μάτια μας και μια γαλήνη και σιγουριά πλημμύρισαν την ταραγμένη και ανήσυχη, μέχρι τότε, καρδιά μας. «Μην ανησυχείτε και όλα θα πάνε καλά» μας είπε ο γιατρός χαμογελώντας, και έβαλε το κερασάκι στην τούρτα της σιγουριάς στη καρδιά μας! Ο γιατρός συνόδευσε τη Σταυρούλα στην αξονική.
Όταν έμεινα μόνος, άρχισε πάλι η αγωνία να με πολιορκεί, αλλά, όταν τους είδα και τους δυο χαμογελαστούς να βγαίνουν από την εξέταση, ηρέμησα. «Όλα καλά» μου λέει ο γιατρός· «Της βάλαμε και παροχή να βγαίνει το υγρό». Είχε ήδη αρχίσει να φαίνεται το υγρό στην πλαστική συσκευή.
Την επόμενη μέρα, όμως, σταμάτησε να βγαίνει υγρό, ενώ είχε βγει 600 γρ., και βλέπω τους γιατρούς ανήσυχους. Πέρασαν τρεις μέρες για να δουν την εξέλιξη, ενώ η Σταυρούλα είχε πυρετό πολύ ψηλό, 40! Την Τρίτη πια, 11 Μαρτίου, μου ανακοινώνουν οι γιατροί τα εξής: «Η γυναίκα σας πρέπει να χειρουργηθεί αύριο πρωί πρωί, γιατί κινδυνεύει η ζωή της!
Προσπαθήσαμε να το αποφύγουμε, όμως στάθηκε αδύνατο. Το υγρό έχει ζελοποιηθεί στον πνεύμονα και γι’ αυτό δεν βγαίνει από την παροχή. Από εδώ ο κύριος Σέψας, θωρακοχειρουργός, θα κάνει την επέμβαση και θα χρειαστούμε μερικές φιάλες αίμα. Είναι αρκετά σοβαρό χειρουργείο να ξέρετε. Ευχόμαστε να πάνε όλα καλά. Μετά το χειρουργείο θα μείνει στην εντατική». Ένιωσα ένα κενό μέσα μου. Νόμιζα ότι είμαι σε όνειρο. Δεν μπορούσα να αντιδράσω.
Ήμουν σαν άβουλος και περίμενα βοήθεια από τους άλλους! Έπρεπε όμως να αντέξω, να δράσω, να μην πανικοβληθώ! Να μη πάρει είδηση η Σταυρούλα και χάσει και κείνη το ηθικό της, που τελευταία το είχε σχεδόν ακμαίο! Με σφιγμένα τα δόντια προσποιούμουν τον χαρούμενο στη γυναίκα μου, ότι δηλαδή είναι μια μικροεπέμβαση και ότι θα περάσει γρήγορα και θα πηγαίναμε σπίτι το συντομότερο.
Την Τετάρτη, 12 Μαρτίου 8:30 η ώρα, πήρανε τη Σταυρούλα στο χειρουργείο. Στο Νοσοκομείο υπάρχει ένα εκκλησάκι, της Αγίας Σοφίας, και πήγε ο γιος μου με μια φίλη μας να ανάψουνε ένα κεράκι. Βγαίνοντας από το εκκλησάκι, σε μια απόσταση λίγα μέτρα μακριά τους, περπατούσε παράλληλα με κείνους ένας νεαρός, πανέμορφος, στην ηλικία τους. Τους χαμογελάει και τους λέει: «Καλημέρα».
Οι δικοί μας κοιτάχθηκαν μεταξύ τους και αναρωτήθηκαν αν ήταν ο νεαρός γνωστός σε κάποιον από τους δυο. Μετά από διαπίστωση που κάνανε ο γιός μου με τη φίλη μας ότι είναι εντελώς άγνωστος (!) στράφηκαν να τον ξανακοιτάξουν δεν υπήρχε! Είχε εξαφανιστεί! Ο χώρος δεν δικαιολογούσε την εξαφάνισή του ήταν πολύ ευρύς και άνετος. Μόνον αν πετούσε! Έρχονται τα παιδιά και ο γιος μου μου εξιστόρησε το γεγονός χαρούμενος και μου λέει: «Μπαμπά, δεν φοβάμαι πια για τη μαμά είμαι σίγουρος ότι όλα θα πάνε καλά ο Ταξιάρχης είναι δίπλα μας και μας το δείχνει σε κάθε βήμα μας αυτό»!.
Δώδεκα και μισή τελείωσε το χειρουργείο και ο γιατρός, βγαίνοντας απ’ αυτό, μου λέει: «Πήγαν όλα καλά με το χειρουργείο. Βγάλαμε 3 λίτρα που είχαν κάνει λοίμωξη και το μικρόβιο ήταν τοξικό απορώ πώς έζησε αυτή η γυναίκα! Πράγματι μένω έκπληκτος! Οι επόμενες μέρες θα είναι δύσκολες, θα είναι στην εντατική διασωληνωμένη και σε καταστολή.
Εύχομαι να πάνε όλα καλά. Κάποιος άγιος την προστάτευε και βοήθησε και μας στην επέμβαση». Ήτανε οι χειρότερες δέκα μέρες της ζωής μου. Μου φάνηκαν αιώνες. Την καρδιά μου την πλάκωνε όλη η Πάρνηθα και ο Λυκαβηττός! Τα λόγια τα παρηγορητικά του γιατρού έμοιαζαν με ασπιρίνη σε βαρύ χειρουργημένο άρρωστο.
Μόνο η σκέψη μου στον Ταξιάρχη μου γαλήνευε τη ψυχή! Απ’ Αυτόν μόνο ήλπιζα βοήθεια και ψάρευα απαντοχή. Την ένατη ημέρα κατάφεραν οι γιατροί να την ξυπνήσουν και, όταν είδα τα ματάκια της ανοιχτά, ξέσπασα σε λυγμούς, έπιασα το χεράκι της, όπως το έπιανα κάθε μέρα, και προσευχόμενος της μιλούσα και με όλη τη δύναμη της ψυχής μου είπα: «ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ, Σ’ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»! Και ένιωσα να αδειάζει η ψυχή μου από ευγνωμοσύνη, που όλη έβγαινε συνεχώς και αδιάκοπα και ανέβαινε στον ουρανό!
Τον Αύγουστο ήρθαμε όλοι μαζί στη χάρη Του και την έφερα γονατιστός μέχρι την εικόνα Του, όπως του το είχα τάξει!!! Ήταν το λιγότερο που μπορούσα να κάνω μπροστά στο τόσο μεγάλο «δώρο» που μας έκανε Εκείνος! Ναι, ήταν κοντά μας και μας παρηγορούσε και μας στήριζε με τα σημεία του, στις δύσκολες στιγμές μας, από την πρώτη στιγμή της μεγάλης δοκιμασίας μας!
Οι γιατροί απόρησαν με τη γρήγορη ανάρρωσή της και μου είπανε: «Είχατε κάποιον Άγιο δίπλα σας. Αλλιώς δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τέτοια και τόσο γρήγορα αποτελέσματα»!
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΜΕ ΟΛΗ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΟΥ,
ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΜΟΥ.
ΘΑ ΣΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ Σ’ ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ.
ΜΕΓΑΛΗ Η ΜΕΣΙΤΕΙΑ ΣΟΥ
ΚΑΙ ΘΑΥΜΑΣΤΗ Η ΔΥΝΑΜΗ ΣΟΥ.
Με σεβασμό και εκτίμηση, πάτερ μου.
Στράτος Θεολόγου
Σταυρούλα Μακροδούλη
taxiarhismantamadou.gr
