Η μεγάλη καρδιά της Μαργαρίτας
«Στη δουλειά της ήταν δυναμική, ευθύς. Έδινε την εντύπωση ενός σκληρού ανθρώπου, ατρόμητου, δεν την φόβιζαν οι δυσκολίες. Είχε έτσι και αλλιώς περάσει από μικρό παιδί αρκετές δυσκολίες. Δεν δείλιαζε μπροστά σε τίποτα. Ίσως γι' αυτό στην νομική ιστορία της Νέας Ζηλανδίας θα μείνει ως μία από τις καλύτερες δικηγόρους του Ουέλινγκτον. Ήταν πανέξυπνη και έβλεπε πολύ πιο μπροστά από την εποχή της. Στην προσωπική της ζωή ήταν ένας άνθρωπος γεμάτος ευαισθησία, γενναιόδωρη, φιλεύσπλαχνη, με κατανόηση. Ένας άγγελος». Έτσι περιγράφει την ομογενή δικηγόρο Μαργαρίτα Δούκα, μία από τις πρώτες δικηγόρους στο Δίκαιο Προστασίας Ευρεσιτεχνίας της Νέας Ζηλανδίας και μεγάλη φιλάνθρωπο της γειτονικής χώρας, η καλή της φίλη και ακούραστη βοηθός Theresa Gattung.
Η Μαργαρίτα έφυγε πριν από ένα χρόνο από τη ζωή σε ηλικία 66 ετών. Γεννήθηκε στο Ουέλινγκτον και η καταγωγή των γονέων της που έφτασαν στη γειτονική χώρα κατατρεγμένοι από την Ελλάδα λόγω εμφυλίου, ήταν από τη Μυτιλήνη.
Εκτός από το γεγονός ότι ήταν από τις πρώτες γυναίκες, τόσο στη Νέα Ζηλανδία όσο και στην Αυστραλία, που απέκτησαν πτυχίο Επιστημών και Νομικής, ήταν και η πρώτη γυναίκα δικηγόρος της Νέας Ζηλανδίας που ασχολήθηκε με το Δίκαιο Ευρεσιτεχνίας. Η επαγγελματική της φήμη ξεπέρασε τα όρια της χώρας της και έφτασε μέχρι την Αυστραλία, όταν ασχολήθηκε με την υπόθεση «Viagra», μία δικαστική υπόθεση για την προστασία των δικαιωμάτων ευρεσιτεχνίας για το συγκεκριμένο φάρμακο της φαρμακοβιομηχανίας Pfizer.
«Η πρώτη της γλώσσα ήταν η ελληνική, την οποία μιλούσε και έγραφε άπταιστα σε όλη της τη ζωή, αλλά δεν ήταν μόνο αυτό που μαρτυρούσε τις ελληνικές της ρίζες» λέει η Theresa και προσθέτει «είχε μία ζωηράδα, μία μοναδική ζωντάνια μεταδοτική και πάντα έλεγε 'μα είμαι Ελληνίδα δεν θα μπορούσα να ήμουν αλλιώς'».
Η Μαργαρίτα Δούκα ήταν δικηγόρος και στέλεχος του δικηγορικού γραφείου Henry Hughes, Patent & Trademark Attorneys και απέκτησε πολλά χρήματα, αλλά δεν απέκτησε ποτέ δικά της παιδιά. Έστω όμως και αν δεν έγινε η ίδια μητέρα με την συμβατική έννοια, η Μαργαρίτα απέκτησε πολλά «παιδιά» μέσα από το φιλανθρωπικό της έργο.
«Έχασε τον πατέρα της στα 16 της. Την μεγάλωσαν η μητέρα και η γιαγιά της» λέει η φίλη της, για 30 χρόνια τώρα, Τheresa, την οποία γνώρισε στη Νομική Σχολή όπου σπούδαζαν και οι δυο.
Όταν έχασε την μητέρα της, Εύα, το 2009, αποφάσισε να δημιουργήσει έναν φιλανθρωπικό οργανισμό τον «Eva Doucas Charitable Trust» στη μνήμη της, ανοίγοντας, με τη βοήθεια της φίλης της Theresa, καταστήματα μεταχειρισμένων ρούχων στο Ουέλινγκτον και άλλες πόλεις της Νέας Ζηλανδίας, τα έσοδα των οποίων, μαζί με τα έσοδα σειράς φιλανθρωπικών δραστηριοτήτων, αλλά και τα χρήματα που η ίδια έδινε, πήγαιναν στον φιλανθρωπικό οργανισμό που «με τόσο πάθος» όπως λέει η Theresa, δημιούργησε.
«Μου ζήτησε να την βοηθήσω για να στήσει το trust και όταν η Μαργαρίτα ζητούσε κάτι, ήταν πολύ δύσκολο να της πεις όχι. Είχε αυτόν το μοναδικό τρόπο να σε πείθει. Πίστευες στα όνειρά της γιατί ήξερες ότι θα σήκωνε γη και ουρανό για να τα πετύχει» αναφέρει η Theresa. Η κ. Gattung, μόλις είχε παραιτηθεί από την θέση της γενικής διευθύντριας της Telecom Νέας Ζηλανδίας και, σύμφωνα με το περιοδικό «Fortune», συγκαταλέγεται στις 50 ισχυρότερες γυναίκες στον επιχειρηματικό χώρο παγκοσμίως και σίγουρα είχε αρνηθεί πολλά, πολλές φορές, και σε πολλούς, αλλά... όπως μου λέει «ήταν αδιανόητο να αρνηθώ».
Τότε ήταν που η Μαργαρίτα έγινε για πρώτη φορά μητέρα… Παιδιά της έγιναν οι γυναίκες και τα παιδιά τους που έχουν πέσει θύματα οικογενειακής βίας και καταλήγουν στην πόρτα του οργανισμού Women's Refuge αναζητώντας καταφύγιο. Παιδιά της έγιναν και συνεχίζουν να είναι και οι γυναίκες θύματα βιασμού που στηρίζει το κέντρο Rape Crisis στο Ουέλινγκτον, αλλά και οι άπορες γυναίκες στην Καμπότζη που χάρη στην γενναιοδωρία της Μαργαρίτας μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο μέλλον. Μέσα από τα όσα προβλέπει η διαθήκη της για την διάθεση της περιουσίας της, αυτά τα θετά παιδιά της θα συνεχίσουν να απολαμβάνουν τη ζεστασιά της προσφοράς της ακόμα και μετά από το θάνατό της και για πολλά χρόνια ακόμα.
ΦΙΛΕΥΣΠΛΑΧΝΗ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΖΩΑ
Αν η Μαργαρίτα ήταν εν ζωή αυτό που συνέβη πριν από τέσσερις μέρες, πολύ πιθανόν να μην συνέβαινε γιατί… δεν θα το επέτρεπε.
Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου Προστασίας Ζώων του Ουέλινγκτον (SPCA) την προηγούμενη εβδομάδα αποφάσισε να δώσει στο νέο νοσοκομείο ζώων του συνδέσμου που θα βρίσκουν καταφύγιο τα παρατημένα και άρρωστα ζώα της πόλης, το όνομά της. Αυτήν τη δημόσια αναγνώριση δεν θα επέτρεπε η Μαργαρίτα γιατί όπως μας είπε η Theresa, η Μαργαρίτα δεν ήθελε να διαφημίζει το φιλανθρωπικό της έργο.
Η αναγνώριση αυτή της άξιζε, εντούτοις, και όχι μόνο επειδή η Μαργαρίτα φρόντισε στη διαθήκη της να σκεφτεί και να κληροδοτήσει εκατομμύρια δολάρια στον Σύνδεσμο SPCA, αλλά και γιατί αν σήμερα ο Σύνδεσμος στεγάζεται στο κατάλληλα εξοπλισμένο και υπερσύγχρονο πλέον κτίριο του πρώην Fever Hospital που βρίσκεται στο Mt. Victoria, οφείλεται κυρίως στην Μαργαρίτα.
«Ήταν αυτή που το οραματίστηκε, ήταν αυτή που δούλεψε σκληρά για να καταφέρει ο Σύνδεσμος να αγοράσει το κτίριο, ήταν αυτή που βοήθησε με τα δικά της χρήματα, αλλά και το φιλανθρωπικό της έργο, να εξοπλιστεί και είναι αυτή που μετά τον θάνατό της, με τη δωρεά της θα βοηθά το εξ ολοκλήρου αυτοσυντηρούμενο κέντρο που δεν λαμβάνει καμία κρατική επιχορήγηση να συνεχίσει να υπάρχει και να παρέχει θαλπωρή στα παρατημένα ζώα της περιοχής» μας λέει η Theresa.
Η σχέση της με τα ζώα, είναι μία σχέση που άρχισε όταν αυτή ήταν μόλις πέντε ετών με έναν μάλλον ασυνήθιστο τρόπο όταν η Μαργαρίτα κοριτσάκι τότε πήγε για πρώτη φορά στο καταφύγιο ζώων στο Newtown του Ουέλινγκτον. Και ο λόγος εκείνης της επίσκεψης είχε άμεση σχέση με την καταγωγή της, η οποία όπως αποδεικνύεται καθόρισε τη ζωή της και τις σχέσεις της με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους και έπαιξε σημαντικό ρόλο στη φιλανθρωπική της δράση.
Η Μαργαρίτα μεγάλωνε μέσα σε ελληνικό σπίτι όπου κανένας από τους γονείς της δεν μιλούσαν Αγγλικά. Και επειδή ούτε και αυτή μιλούσε Αγγλικά, ήταν καταδικασμένη να ζει στο «περιθώριο», κάτι που έστω και αν το έξυπνο κοριτσάκι δεν μπορούσε να καταλάβει, φρόντισε να το αλλάξει με τον δικό της μοναδικό τρόπο.
Ήταν, λοιπόν, η μοναξιά που έστειλε την Μαργαρίτα σε εκείνο το καταφύγιο ζώων. Εκεί, όμως, το πεντάχρονο παιδί βρήκε αυτό που ζητούσε, γιατί δεν άργησε να διαπιστώσει ότι τα ζώα καταλάβαιναν τα χάδια και την ζεστασιά της ψυχής της και της τα ανταπέδιδαν. Δεν την έβλεπαν με… «άλλο μάτι», δεν την περιφρονούσαν και δεν την απέφευγαν επειδή δεν μιλούσε Αγγλικά.
Αυτή η ιστορία άδολης αγάπης κρύβεται πίσω από τα εκατομμύρια που άφησε η Μαργαρίτα στους πρώτους της φίλους. Μία ιστορία που γεννήθηκε μέσα από μάτια ζώων που την κοιτούσαν με τρυφεράδα, εμπιστοσύνη και ευγνωμοσύνη, που συνέχιζαν να φωτίζουν τα δικά της μάτια με την ίδια παιδική χαρά κάθε φορά που τα επισκεπτόταν, κάτι που έκανε με «θρησκευτική ευλάβεια» δύο φορές την εβδομάδα μέχρι πριν από ένα χρόνο που έφυγε από τη ζωή.
«Η εικόνα της Μαργαρίτας που μόλις είχε φύγει από το γραφείο της ή το δικαστήριο να μπαίνει με το πάντα φανταχτερού χρώματος, ταγέρ της στο καταφύγιο, να πηγαίνει από κλουβί σε κλουβί για να χαϊδέψει τα ζώα που φιλοξενούσαμε εκεί και να επιστρέφει στο γραφείο βουτηγμένη στην τρίχα με ερωτήσεις για την υγεία των ζώων δεν θα φύγει ποτέ από τη μνήμη μου» μου λέει ο Theresa που σήμερα δεν είναι μόνο ο άνθρωπος που διαχειρίζεται τον φιλανθρωπικό οργανισμό που ίδρυσε η ομογενής δικηγόρος αλλά και η πρόεδρος του Διοικητικού Συμβουλίου της SPCA, συνεχίζοντας το έργο της καλής της φιλενάδας.
πηγή : neoskosmos.com
