"Δεν είναι άψυχο γραφείο, δεν είναι μόνο άψυχα χαρτιά..."
Στη σύνταξη βγαίνει, μετά από 38 χρόνια υπηρεσίας στο Δήμο Μυτιλήνης( και ενδιάμεσα στον Δήμο Λέσβου), η γνωστή και συμπαθής σε όλους Αφρούλα Ανδρικού-Τσαμπλάκου, που θήτευσε ως Ληξίαρχος για 32 χρόνια ! Και ποιος ντόπιος ή περαστικός από τον τόπο μας, δεν εξυπηρετήθηκε από την πάντα πρόθυμη και εργατική Αφρούλα.
Η οικογένειά της μετακόμισε από την Αγιάσο στη Μυτιλήνη, όταν η Αφρούλα ήταν 14 χρονών. Φοίτησε στο Γυμνάσιο και στη συνέχεια στα Τ.Ε.Ι. Πάτρας, ενώ το 1983 πέτυχε σε γραπτό διαγωνισμό του τότε Δήμου Μυτιλήνης. Η αρχή ήταν δύσκολη, αφού δεν ήταν όλοι οι παλιοί υπάλληλοι πρόθυμοι να μεταδώσουν τις γνώσεις τους στους νέους. Βοηθώντας σε πολλά γραφεία, φανέρωσε γρήγορα την υπευθυνότητα της ώστε το 1990 ο τότε Δήμαρχος Στρατής Πάλλης, της εμπιστεύθηκε τη θέση της Ληξιάρχου.
<< Κάθε άνθρωπο τον αντιμετώπιζα σαν χωριστή περίπτωση, βιώνοντας ένα κομμάτι από τη χαρά ή τη λύπη του… >> μας εξομολογείται.
Στην ερώτησή μας για κάποιες από τις πιο έντονες καταστάσεις που αντιμετώπισε μας είπε…
<<--- Συγγενής Σύριων που ήρθε από τη Γερμανία, να αναγνωρίζει μεταξύ των πνιγμένων προσφύγων στα παράλιά μας, τη μάνα του, τη γυναίκα του, το παιδί του και τον αδερφό του…
---Γονείς να δηλώνουν το θάνατο των παιδιών τους…
---Την ώρα της κηδείας ενός άνδρα, να πεθαίνει στο σπίτι η σύζυγός του…
---Να πρέπει να γράψω τη ληξιαρχική πράξη θανάτου του ανιψιού μου, που έχασε τη ζωή του σε δυστύχημα στη Βαρειά…
---Να βλέπω πάνω στο γραφείο τα έγγραφα θανάτου της μητέρας και του πατέρα μου, που θα έπρεπε να τα καταγράψω στα ληξιαρχικά αρχεία…
---Να μαθαίνω ξαφνικά από τα έγγραφα που έφταναν πάνω στο γραφείο μου, ποιοι γνωστοί και φίλοι έχασαν τη ζωή τους…
Γεγονότα πολύ σκληρά που σε θλίβουν βαθειά, αλλά σου δίνουν και τη δύναμη να καταλάβεις τον κύκλο της ζωής >>.
Παράλληλα σαν Ληξίαρχος, παρευρισκόταν σε 100 ( κατά μέσο όρο ) Πολιτικούς Γάμους το χρόνο! Ας μην μιλήσουμε για πολυετείς οφειλόμενες άδειες που δεν πήρε, αφού δεν όριζαν αντικαταστάτη Ληξίαρχο.
Όσα βίωνε μέσα στην κοινωνική αυτή υπηρεσία , της δημιουργούσαν τόσο έντονα συναισθήματα, ώστε να τα εκφράζει με αμέτρητα ποιήματα. Γεννήσεις, βαφτίσεις, γάμοι, διαζύγια, θάνατοι, με έντονες χαρές και λύπες συνανθρώπων … Ίσως αυτή ήταν η άμυνά της για να αντέξει τον πόνο των άλλων και τον μεγάλο φόρτο εργασίας, που συχνά έπρεπε να διεκπεραιωθεί άμεσα. Ας διαβάσουμε ένα χαρακτηριστικό της ποίημα, που συμπυκνώνει όλα όσα διαδραματίζονται σε κάθε Ληξιαρχείο…
ΛΗΞΙΑΡΧΕΙΟ
Δεν είναι απλό γραφείο
Δεν έχει μόνο άψυχα χαρτιά
Εδώ περνά ο πόνος
Εδώ σταθμεύει και η χαρά.
Μα και η ελπίδα κάνει στάση εδώ πέρα
Κι η πίκρα κι ο καημός και ο σεβντάς
Αλλά και το συμφέρον και το μίσος
και μπλέκεται έτσι της ζωή μας ο καμβάς.
Ολημερίς εδώ μετρώ
Χειροπιαστές χαρές και λύπες,
Μα και προσδοκίες και συμφορές.
Βλέπω στα μάτια των ανθρώπων
Ότι ζητούν στο αύριο τους
Ότι δεν βρήκανε στο χθες.
Στα κόκκινα, στα πράσινα, στα μαύρα
τα βιβλία γράφω αλήθειες ζωντανές
τον ερχομό , τον έρωτα , το αντίο,
μ’αυτά γεμίζω όλες τις γραμμές.
Κι όλοι μαζί συνθέτουμε τον κύκλο
Τον κύκλο της ζωής τον τρομερό
Που γι άλλους μέλλεται μεγάλος
Μα για άλλους γράφεται μικρός.
Και ζωγραφίζω κάθε μέρα
Επάνω σε λευκά χαρτιά
Την ματαιότητα του κόσμου,
Την αλυσίδα, που για κρίκους,
έχει δέκα για λύπη και έναν για χαρά.
Ευχόμαστε στην αγαπητή Αφρούλα, παράλληλα με την οικογενειακή της ζωή, να συνεχίσει να καταγράφει τις πλούσιες εμπειρίες της, που συνδέονται με τη ζωή στο τόπο μας.
Μήτσος Μπουρνούς
