Γράφει ο Αχιλλέας Πεκλάρης
Φτάσανε μια Κυριακή μαζί στο κέντρο καταγραφής της Μόριας, με την ψυχή στα δόντια, αφού επιβίωσαν από τα σκοτεινά, παγωμένα νερά των στενών του Μόλυβου.
Την άλλη μέρα, Δευτέρα, ήρθαν οι ψυχολόγοι για να περάσουν συνέντευξη τη μικρή, που ήταν ανήλικη, μαζί με τον 18χρονο. Όμως, κάτι δεν πήγαινε καλά. Υπήρχαν κενά σ' αυτά που έλεγαν. Η 16χρονη "έσπασε": "Όχι, δεν είμαστε αδέλφια. Είμαστε απλά συγγενείς". Όμως, κι αυτό το σενάριο "έμπαζε". Ο νεαρούλης πήγε να το σώσει: "Ο θείος της μου ζήτησε να την πάρω μαζί μου στο δρόμο για τη Γερμανία". Ούτε κι αυτό, όμως, έστεκε.
Τελικά ξέσπασαν κι οι δύο σε κλάματα και παραδέχθηκαν την αλήθεια: "Είμαστε ζευγάρι. Αλλά σας παρακαλούμε, σας εκλιπαρούμε, ΜΗ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣΕΤΕ".
Έκλαιγαν το ένα στον ώμο του άλλου, σφικταγκαλιασμένα, με τα κεφάλια τους κολλημένα, σαν ΕΝΑ. Κι εκει κάπου, μέσα σ' αυτό το μικρό δωμάτιο, λύγισαν όλοι, ψυχολόγοι, διερμηνείς, μπάτσοι.
"Δεν μπορώ να την αφήσω! Είναι το κορίτσι μου. Είμαι υπεύθυνος γι' αυτήν. Είμαστε μόνοι μας! Μη μου την πάρετε". Όμως ο νόμος είναι σκληρός: Τα ασυνόδευτα ανήλικα μένουν ξεχωριστά από τους υπόλοιπους, σε ειδική φυλασσόμενη περιοχή της Μόριας, περιφραγμένη απο συρματοπλέγματα.
Οι καρδιές τους σπάραξαν. Αυτό δεν το θέλει ούτε ο Θεός, ουτ' ο διάβολος. Οι υπεύθυνοι του κέντρου δεν άντεξαν την ψυχολογική πίεση, πώς να κοιμηθείς το βράδυ στο κρεβάτι σου μετά από αυτές τις εικόνες;
Αποφάσισαν κάτι που έμοιαζε με σολομώντειο λύση: Την πέρασαν στην περιφραγμένη περιοχή, όπως έπρεπε, αλλα ακριβώς απ' έξω από το σημείο που βρισκόταν η μικρή Ιουλιέτα, έβαλαν ένα στρώμα, μια κουβέρτα και μια καρέκλα για τον Ρωμαίο. Και διέταξαν να μην τον πειράξει κανείς, να τον αφήσουν να μείνει εκεί, όσο θέλει, στην έξω μεριά του φράκτη.
Έμειναν εκεί μαζί για εννιά περίπου ώρες, χωρις να κουνηθούν, κρατώντας το ένα το χέρι του άλλου, και ψιθυρίζοντας. Μέχρι που κοιμήθηκαν αποκαμωμένα, νιώθοντας το ένα τη ζέστη του σώματος του άλλου, με τον φράκτη ανάμεσά τους. Και κάπου εκεί τους βρήκε το πρώτο φως του Αιγαίου. Δίπλα δίπλα κι αχώριστους από σύνορα, φράκτες και νόμους.
Την επόμενη μέρα επέτρεψαν στον 18χρονο να την δει για κάμποση ώρα, με συνοδεία. Του υποσχέθηκαν ότι μια κοινωνική λειτουργός θα είναι συνέχεια μαζί της, δεν θα την αφήσει ούτε στιγμή. Κι έτσι μόνο εκείνος δέχθηκε να απομακρυνθεί για λίγο από το συρματόπλεγμα και να περασει από τις διαδικασίες καταγραφής.
Το επόμενο βήμα, σύμφωνα με τον νόμο, είναι ο ξενώνας φιλοξενίας ανηλίκων. Εκεί μπορεί κι αυτός να την ακολουθήσει, ίσως όχι να μείνει μέσα, αλλά κάπου εκει γύρω, νόμιμα, με το χαρτί της καταγραφής του. Στο σκαλοπάτι της, που θα το κάνει για κρεβάτι.
Η συνέχεια δεν θα είναι εύκολη. Αλλά τί ήταν μέχρι τώρα εύκολο για τους ερωτευμένους έφηβους; Το Αλέπο; Ο τρελός δικτάτορας Άσαντ; Οι μανιακοί του ISIS; Οι Τούρκοι διακινητές; Ή η φουσκωτή βάρκα;
Προς το παρόν είναι μαζί, δεν χάνουν ποτέ οπτική επαφή και κρατούν το ένα το χέρι του άλλου μέσα από το συρματόπλεγμα. Και η ζωή τους τραβάει την ανηφόρα. Μέχρι τον επόμενο φράκτη. Μέχρι το επόμενο σύνορο, που θα ματώσει τα εφηβικά κορμάκια τους.
Καλή τύχη, ψυχούλες.
Και να μην το ξεχάσετε ποτέ: Ισως να μην έχετε πολλά εφόδια σ' αυτό το δυσκολο ταξίδι, αλλά έχετε το ένα το άλλο - αυτό είναι το πιο σημαντικό απ' όλα.
Και η Αγάπη πάντα, στο τέλος, νικάει!
-----------
Lesvosnews.net : ευχαριστούμε τον Achilles M. Peklaris που μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία
Μοιράσου το άρθρο!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
