Γράφει ο Ορέστης Μεταξάς
Μια παρέλαση είναι ένα πέρασμα. Με αφορμή μια εθνικά ηρωική στιγμή. Όλες οι παρελάσεις είναι ίδιες. Από όσο τις θυμάμαι από μικρό παιδί έως σήμερα.
Τα σχολεία κι ο στρατός είναι τα στάνταρ μιας παρέλασης, ίσως και οι πρόσκοποι.
Αυτό που μου λείπει από τις σημερινές παρελάσεις - και ήταν κάτι που με τρέλαινε όταν ήμουν μικρό παιδί - ήταν τα οχήματα της πυροσβεστικής που έκλειναν τις παρελάσεις. Ήταν κατακόκκινα και τεράστια. Δύο, τρία. Τρελαινομουν να τα βλέπω. Με γέμιζαν δέος.
Η παρέλαση ενώ τυπικά έχει χροιά μιλιταριστικη, στην πραγματικότητα είναι πανηγύρι. Μόνο και μόνο αν δεις τα παιδιά να παρελαύνουν - αλλού χέρι, αλλού πόδι, ξεκουδουνα, σχεδόν όπως ναναι - σπάει κάθε μορφή πειθαρχίας και ομοιομορφίας. Και αυτό είναι καλό.
Όπως έβλεπα τα διάφορα τμήματα να περνούν μπροστά από τους "επισήμους" σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν αν στην αρχή της παρέλασης ξεκινούσαν και παρελαυναν οι "επίσημοι". Ο περιφερειάρχης, οι βουλευτές, οι δήμαρχοι, οι στρατηγοί, ο μητροπολίτης και όλοι αυτοί που κάθονται στις καρέκλες των επισήμων με τα καρτελακια που γράφουν τα ονόματα τους.
Δεν είναι δίκαιο πάντα εμείς να περνάμε από μπροστά τους και να γυρίζουμε τα κεφάλια μας για χαιρετισμό και αυτοί αγέρωχοι να μας κοιτάζουν από ψηλά ψυχρά και ανέκφραστα.
Στο τέλος κάθε παρέλασης εμφανίζονται και τα χρωματιστά μπαλόνια .Αυτά με το ήλιον που έτσι και σου ξεφύγουν φτάνουν στον Θεό.
Τα χρωματιστά μπαλόνια σηματοδοτούν το τέλος κάθε παρέλασης. Όπως και σήμερα.
