«Νικά λογισμός την παρούσαν συμφοράν» ή αλλιώς, «η περιπέτεια μίας πινακίδας»

«Πάει κι’ αυτή η Κυριακή και η χαρά μας πάει» λέει ο στιχουργός. Έχει απόλυτο δίκιο, είπα από μέσα μου  περπατώντας  στο δημοτικό χώρο στάθμευσης.  Δεν έφταναν οι ζοφερές Αυγουστιάτικες σκέψεις που με ταλάνιζαν,  νάσου και εμφανίζεται μια ατάκτως ερριμένη πινακίδα "STOP" μπροστά στα πόδια μου.  Το αγγελάκι και ο διάβολος άρχιζαν να παίζουν παιχνίδια με το μυαλό μου. «Εσύ μας έλλειπες τώρα», είπε το διαβολάκι. «Κρατική περιουσία», ανταπάντησε το αγγελάκι. «Μνημόνιο, λεφτά, δάνεια, χρεωκοπία,  κακοκράτης χωρίς χρήματα» συνέχισε τον ακατάπαυστο βομβαρδισμό το αγγελάκι. «Θα την μαζέψει ένα από αυτά τα γνωστά πλασματάκια και θα την πάει στην ανακύκλωση, άντε να ξοδεύουμε πάλι συνάλλαγμα για να αγοράσουμε άλλη». Μου φάνηκε μια απόχρωση ρατσισμού, όπως διατύπωσε την τελευταία σκέψη του το αγγελάκι, αλλά δεν είχα το χρόνο ούτε να συμφωνήσω ούτε να διαφωνήσω μαζί του. Έσκυψα και την περιμάζεψα.

«Μπελάδες στο κεφάλι σου έβαλες» είπε το διαολάκι. «Ρε άει στον πατέρα σου» απάντησα,  κι’ αυτό εξαφανίστηκε. 

«Παρακαλώ ενημερώστε με που πρέπει να παραδώσω μια πινακίδα;» Ρώτησα τηλεφωνικά το τμήμα τροχαίας, για να μάθω ότι πρέπει να αποτανθώ στο Δήμο. Τρίτη πρωί επικοινώνησα με το αρμόδιο τμήμα του Δήμου και έθεσα το ίδιο ερώτημα. 

Μια που οι σπουδές και η επαγγελματική μου ενασχόληση με έχουν συνηθίσει σε κάπως μαθηματικούς τρόπους σκέψης, στο μυαλό μου ερχόταν τρείς πιθανές  εκδοχές. Η πρώτη να μου ζητηθεί  να την παραδώσω στα γραφεία του Δήμου, η δεύτερη να στείλουν κάποιον να την πάρει και η τρίτη να μου απαντήσουν κάτι που δεν το υπολόγιζα. Έγινε το τελευταίο. Ο αρμόδιος έλειπε και θα με καλούσε κάποιος από το Δήμο για να μου πει τι να κάνω.  Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί ότι  η παράδοση μιας πινακίδας αποτελεί τόσο σπουδαίο θέμα ώστε να  χρειάζεται να είναι παρών ο αρμόδιος στο αρμόδιο τμήμα.  Ίσως είναι κάτι σαν αυτά που βλέπουμε στις ειδήσεις, «Παράδοση υποβρυχίων», «Παράδοση της Νέας φρεγάτας». Δεν σας το κρύβω, φούσκωσα από περηφάνια. Καλά έκανα και την μάζεψα σκέφτηκα. (Μόλις που πρόλαβα με την άκρη του ματιού μου να δω το διαβολάκι που εξαφανίστηκε πίσω από τη γωνία χασκογελώντας.) 

Κόντευε να μεσημεριάσει Παρασκευή και κανείς δε φιλοτιμήθηκε να επικοινωνήσει μαζί μου για να παραλάβει την «κρατική περιουσία» που λέγαμε. Τηλεφώνησα πάλι. 

Εκθέτοντας εκ νέου την κατάσταση, ενημερώθηκα για δεύτερη φορά ότι θα ενημερωνόταν ο αρμόδιος του αρμοδίου τμήματος και θα με καλούσαν στο τηλέφωνο. Πράγματι σε λιγάκι χτύπησε το τηλέφωνο. Η υφισταμένη του αρμοδίου του αρμοδίου τμήματος,  με ενημέρωσε ότι θα έπρεπε να πάω στις αποθήκες του Δήμου στα παλιά σφαγεία.

Θού, Κύριε, φυλακήν τω στώματί μου.  Διαμαρτυρήθηκα έντονα.  Δρώντας σαν ενεργός πολίτης με σκοπό  την προστασία της δημόσιας περιουσίας , έπρεπε να τιμωρηθώ και να πάω στην άλλη άκρη της πόλης για να παραδώσω την περιβόητη πλέον φρεγάτα.   Σε ένα λεπτό ξαναχτυπάει το τηλέφωνο και μια απότομη φωνή μου λέει: «Πού βρισκόσαστε κύριε να στείλουμε κάποιον;». «Δεν χρειάζεται θα το φροντίσω μόνος μου. Ευχαριστώ» ανταπάντησα κλείνοντας, μάλλον απότομα, το τηλέφωνο.  

Ποτέ μου δεν έτυχε να πάω στο κτήριο των παλιών σφαγείων. Βέβαια, αν δεν έχετε κανένα σπουδαίο λόγο όπως για παράδειγμα τνη παράδοση μιας πινακίδας, δε σας συνιστώ να κάνετε μεσημεριάτικα και Αυγουστιάτικα τη διαδρομή γύρω από το Λιμάνι της Μυτιλήνης.

Στην είσοδο των αποθηκών του Δήμου εξηγώ την κατάσταση σε ένα υπάλληλο που βρέθηκε μπροστά μου ο οποίος ανταποκρίθηκε με ερώτηση. «Ταυτότητα έχετε;» .

Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να διαγνώσω έστω και στοιχειωδώς τα συμπτώματα του εγκεφαλικού και εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ, αλλά ο συγκεκριμένος υπάλληλος,  όπως θα καταλάβετε παρακάτω, υποθέτω ότι ήταν γάτα στη διάγνωση. Συγκεντρώνοντας όλες μου τις δυνάμεις , κατόρθωσα να ψελλίσω: «Μα για να παραδώσω μια πινακίδα χρειάζεται να έχω ταυτότητα;»

 Μόνο από την όψη μου πρέπει να έβγαλε το συμπέρασμα της επικείμενης και μη αντιστρεπτής κατάρρευσης, διότι  εν ριπή οφθαλμού έσπευσε να δώσει την κατάλληλη φαρμακευτική αγωγή εξηγώντας: «Για να καταγράψουμε τα στοιχεία σας μην βρείτε κανένα μπελά και μετά  σας  ζητάνε πινακίδες». 

Φαντάζομαι όλοι γνωρίζετε, ότι τα φάρμακα έχουν μερικές φορές παρενέργειες και μπορεί να σκοτώσουν. 

Το Αγγελάκι κατακόκκινο από αμηχανία είχε εξαφανιστεί και τα γέλια από το διαβολάκι μέσα στα υπόγεια του κάστρου ανακατευόταν με τις έντονες διαμαρτυρίες των κυμάτων. 

Παρέδωσα την πινακίδα αναφέροντας το όνομά μου. Κανείς δε ρώτησε πού βρέθηκε.