Μόλις μπήκε Φλεβάρης κι έσκασαν μύτη οι πρώτες μαργαρίτες , η μέρα πήρε χρόνο τόσο στην ανατολή όσο και στη δύση δημιουργώντας μια αίσθηση ανοιξιάτικη. Ο Φλεβάρης όμως ήρθε ασθμαίνοντας ,κουτσαίνοντας να αποδείξει ποιος κάνει κουμάντο στον εποχή του. Σα να λέει : «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε ;Μη με βλέπεις λειψό και μικρό , εγώ είμαι το καθαρό κούτελο του χειμώνα!»
Βαρυχειμωνιά ,τελευταία ξεσπάσματα; η γη σε υπόγειο οργασμό ,λίγο πριν γίνουν τα θυρανοίξια των σπόρων, η ευφορία της γης, η διαδοχή της ανάπτυξης μετά την παρακμή της φύσης δίνει την εκκίνηση για τις τελετές της βλάστησης , «η αναπαράσταση της αποσύνθεσης και της αναγέννησης του φυσικού κόσμου», όπως γράφει ο Κιουρτσάκης .
’Ετσι λίγο πριν μπούμε επίσημα στη Σαρακοστή η Αποκριά ανακατεύει την ηθική και τον παλαιό καθωσπρεπισμό ,(ο μόνος τρόπος σε άλλες εποχές να ξεφύγει, ο άνθρωπος ,από το κρεβάτι του ψυχαναλυτή),εκτονώνοντας συστολές και αναστολές που έβαζε η κοινωνία .
Όλα συγχωρούνται !το εκκλησιαστικό τριώδιο τι να κάνει ;έδωσε τρεις βδομάδες στον Διόνυσο ...πώς να απαλλαγείς από τέτοιο αντίπαλο; κάνεις μια παραχώρηση παγώνοντας τον ορθόδοξο χρόνο και μπλέκοντας τα ανθεστήρια μια γιορτή για τον γάμο του θεού και τις προσφορές στους νεκρούς με προσφορά πανσπερμίας . Κάτι παρόμοιο με τα κόλλυβα που μέσα στην αποκριά προσφέρονται το Ψυχοσάββατο.
Το Σάββατο των Ψυχών , μνημόσυνο των νεκρών , τη δεύτερη εβδομάδα του καρναβαλιού, στο τέλος του χειμώνα με το κρύο να περονιάζει το κορμί , την ψυχή , το μυαλό .Το μυαλό που δεν μπορεί να λησμονήσει τις ψυχές που χάθηκαν εκεί καταμεσής στον θεσσαλικό κάμπο , στον άλλοτε σιτοβολώνα της χώρας . Δυο χρόνια πέρασαν από το μοιραίο βράδυ που 57 ψυχές βρήκαν φρικτό θάνατο ,57 άνθρωποι , οι περισσότεροι νέοι , δυο χρόνια που δεν ξέρεις αν πρέπει να φτιάξεις κόλλυβα ή να μοιράσεις κουφέτα .
Και μετά το πρώτο μούδιασμα τις πρώτες επίσημες κουβέντες για «ατύχημα , δυστύχημα , ανθρώπινο λάθος» άρχισε η σκύλευση των νεκρών.
Μπάζωμα - απόκρυψη – συγκάλυψη …Βίντεο χαμένα , αρχεία κρυμμένα , μέλη και ιστολογικό υλικό πεταμένα κι εκεί ανάμεσα οι γονείς , οι συγγενείς να τρέχουν για να βρουν δικαιοσύνη και να αντιμετωπίζουν την ειρωνεία των κυβερνώντων. Το τρένο , τα νιάτα των νεκρών μάς πάγωσαν δυο χρόνια πριν , οι αποκαλύψεις ,οι συγκαλύψεις μας παγώνουν φέτος κι όσο κι αν προσπαθούμε να μασκαρευτούμε , να φάμε , να διασκεδάσουμε , να ακολουθήσουμε τα άρματα του κεφιού , «να πετάξουμε χαρταετό» , το κρύο έχει παγώσει μυαλό και ψυχή . Μουδιασμένοι σερνόμαστε σε γλέντια για να πείσουμε τον εαυτό μας πως όλα πάνε καλά. Παλιότερα ήταν ξεκάθαρα. «Εχουμε πένθος» έλεγαν ,που σήμαινε: δεν γλεντάμε κι όταν περνούσε η περίοδος της μεγάλης θλίψης ρίχνονταν ξανά στις γιορτές και τα πανηγύρια. Σε μια χώρα πάσχουσα το πρωί πενθούμε το βράδυ γλεντούμε ή το ανάποδο ,μια νευρολογική διαταραχή.
"Καιρός του σπείρειν καιρός του θερίζειν" έγραφε ο ποιητής βάζοντας τον χρόνο σε μια ρότα σε εποχές δύσκολες που κι η εξουσία σιωπούσε μπροστά στον νεκρό , σεβόταν τον πόνο των συγγενών δεν είχε θέση η αυθάδεια κι η αλαζονική συμπεριφορά , το κούνημα του δαχτυλου στους πονεμένους την υπόδειξή για το πώς να βιώσουν τον χαμό των ανθρώπων τους: « να κλειστούν στο σπίτι τους , να βγαίνουν μόνο για μνήματα και μνημόσυνα , να βρουν έναν πνευματικό , να τυλιχτούν στη θλίψη και να σιωπήσουν»
Πόσες φορές έχουν ακουστεί από χείλη κυβερνητικών ; Πόσες φορές ακούστηκαν και από έγκριτους δημοσιογράφους που στηρίζουν την ύπαρξή τους στα κυβερνητικά κονδύλια και όταν δεν παροτρύνουν για σιωπή μας μιλάνε για τον καπνό από την τσικνοπέμπτη , τα γλέντια και τις μασκαράτες ...
Παράξενη αποκριά με ένα μνημόσυνο να κυριαρχεί στη χώρα, ένα μνημόσυνο αναρτημένο στους διαδικτυακούς στύλους, ένα μνημόσυνο που θα τελεστεί στις πλατείες, ένα μνημόσυνο που ο σπόρος θα ξυπνήσει από το λήθαργο και θα απαιτήσει :ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
*Ο τίτλος του άρθρου κατά το «Παράξενη πρωτομαγιά»
