Είδαμε τις παραστάσεις του Φ. Ο. Μ και των «Αστέγων» - Στα αχαρτογράφητα νερά της ανθρώπινης ψυχής, στα δύσβατα μονοπάτια των οικογενειακών, ερωτικών και κοινωνικών σχέσεων

Για πράξεις και για παραλήψεις, ιδιαζόντως ειδεχθείς/ αλλά εσύ μην φοβηθείς/ και αρχίσεις τις αποκαλύψεις».  Μιχάλης Γκανάς

“Ζούμε στην εποχή των συμβουλευτικών κέντρων, των ψυχολόγων και του life coaching. “                                                                                                          Τίτλος σε άρθρο δημοσιευμένο σε εφημερίδα     

Γράφει ο Παναγιώτης Σκορδάς 

Τις  προηγούμενες μέρες, δύο πολύ δραστήριες και πάντα ανήσυχες θεατρικές ομάδες της πόλης μας παρουσίασαν στο θεατρόφιλο κοινό τις νέες δουλειές τους. Ο  Φ. Ο. Μ  «Ο Θεόφιλος» ανέβασε στο θεατράκι του το έργο της Ευαγγελίας Γατσωτή «Νυχιάνγκ» σε σκηνοθεσία Ανδρέα Σεφτελή και οι «Άστεγοι» στο Δημοτικό Θέατρο τα «170 τετραγωνικά»  του Γιωργή Τσουρή σε σκηνοθεσία Χρήστου Μαλακού. Δύο σύγχρονα ελληνικά έργα που το καθένα με το δικό του τρόπο και από το δικό του δρόμο καταπιάνεται με φλέγοντα θέματα όπως τις περίπλοκες οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις, τις υπαρξιακές και ερωτικές αναζητήσεις και ακυρώσεις, τις συναισθηματικές ματαιώσεις, τα συνειδητά ή μη λάθη και την επιδίωξη συγχώρεσης ή μιας νέας ευκαιρίας, τους εγωισμούς, τα πείσματα  και τις αυτοαναφορικότητες, το είναι και το φαίνεσθαι, τις ανθρώπινες αντιθέσεις και αντιφάσεις,  τις ποικίλες εξαρτήσεις,  τις συμπληγάδες της αδυσώπητης  καθημερινότητας,  τα τραύματα και τις ρωγμές της παιδικής  και εφηβικής ηλικίας,  τη μοναξιά και την μοναχικότητα, τη στόχευση μιας ζωής με νόημα και πολλά άλλα σχετικά και παρόμοια.

Στο έργο «Νυχιάνγκ» της εικοσάχρονης Ευαγγελίας Γατσωτή (πρώτη συγγραφική κατάθεση) δύο γυναίκες, η Κάλλια και η Αργυρώ , που συνδέονται με στενή φιλία και η δεύτερη είναι αισθητικός της πρώτης, με αφορμή ένα προγραμματισμένο ραντεβού για περιποίηση νυχιών στο σπίτι της πρώτης, ξετυλίγουν το κουβάρι των εξομολογήσεων, των φανερών και κρυμμένων  επιθυμιών  και απωθήσεων, των απωθημένων, των καλά κρυμμένων  μυστικών και των καταιγιστικών αποκαλύψεων.

Το έργο «170 τετραγωνικά» του Γιωργή Τσουρή αποτελεί μαζί με τα ‘Μακριά από παιδιά» και «Χαρτοπόλεμος» τα τρία έργα της δραματικής τριλογίας «Πατρική εστία – Οικογένεια στην Ελλάδα του σήμερα». Σε μια επαρχιακή πόλη, τη Θήβα, ο θάνατος του πατέρα, ξαναφέρνει κάτω από την ίδια στέγη δύο αδελφές, την Λίλλυ,  και την Αλεξάνδρα που έμενε μακριά. Σκληρές αντιθέσεις και διαφωνίες δημιουργούν μία έκρυθμη κατάσταση ανάμεσα στη Λίλλη, που είναι έγκυος, στο σύντροφό της, τον  Άγγελο και στην Αλςξάνδρα, η οποία επιστρέφει στο σπίτι των 170 τετραγωνικών, μετά από πολυετή απουσία με σκοπό να το πουλήσει και να λύσει σοβαρά οικονομικά της προβλήματα. Μια   αναπάντεχη επίσκεψη  θα   φέρει αντιμέτωπους τους ήρωες με το παρελθόν, το παρόν  και το μέλλον.

Το «Νυχιάνγκ» έχει χαρακτηριστεί ως “σκοτεινή κωμωδία”, τα «170 τετραγωνικά» έργο που συνδυάζει “τις κωμικές με τις δραματικές στιγμές”. Και τα δύο έργα είναι γραμμένα σε μια  νεανική γλώσσα,  ρέουσα και χειμαρρώδη, που πίσω από την  ωμή φρεσκάδα  και την αθυροστομία της κρύβει την αμηχανία και τα αδιέξοδα των ηρώων.  Μια γλώσσα που λειτουργεί άλλοτε σαν πορτρέτο, άλλοτε σαν μάσκα και άλλοτε σαν καθρέφτης όλων. Οι συγγραφείς ευφυώς μπόλιασαν τη δραματική  πλοκή  με επαρκείς  δόσεις χιούμορ, με  δυνατές κωμικές σκηνές, που αποδεικνύονται ανακουφιστικές και λυτρωτικές όταν ο ρεαλισμός, η αγωνία και το απροσδόκητο χτυπάνε κόκκινο. Η σκηνική δράση τοποθετείται στο δωμάτιο σπιτιού που γρήγορα μετατρέπεται σε ριγκ.   Τα χτυπήματα, κυρίως λεκτικά (υβριστικούς χαρακτηρισμούς, προσβολές)  και ψυχολογικά,  είναι απανωτά, πάνω και κάτω από τη μέση. Οι ηρωίδες  και οι ήρωες, έτσι και αλλιώς   μοναχικοί, ανασφαλείς,  ευάλωτοι  και τραυματισμένοι, σηκώνονται και πέφτουν μέχρι να έρθει το τέλος, που δεν έχει κάποια λύση αλλά  αφήνει τα πράγματα  ανοιχτά.                                                    

Και στις δύο παραστάσεις οι σκηνοθέτες, Ανδρέας Σεφτελής και Χρήστος Μαλακός,  φρόντισαν να αναδειχτούν τα κωμικά στοιχεία, τόσο όσο  χρειαζόταν για να φωτιστούν τα δραματικά, να απογυμνωθούν οι χαρακτήρες να φανεί η αδυναμία  και η απροθυμία – παρά τις απέλπιδες προσπάθειες τους  - να συνυπάρξουν, να χτίσουν σχέσεις, να συγχωρέσουν,  να κοιτάξουν εντός τους, να αφήσουν πίσω το παρελθόν, να αλλάξουν.  Είναι χαρακτηριστικό ότι ο μόνος που ζητά να μείνουν όλοι μαζί στο ίδιο σπίτι  είναι ο Γρηγόρης, «το καθυστερημένο», όπως τον αποκαλούν. Τα τραύματα δεν επουλώνονται, οι αποστάσεις δεν μειώνονται.  Συμβολικό το σκηνικό με τα δύο χρυσόψαρα σε δύο διαφορετικά ενυδρεία, τοποθετημένα όμως  δίπλα – δίπλα στην παράσταση του Φ.Ο.Μ. Η ζωή όμως πάντα είναι απρόβλεπτη.

Και στις δύο παραστάσεις, οι ηθοποιοί,  Μαρία Γερούλια και Τότα Δρούζα στο «Νυχιάνγκ», Κατερίνα Κομνηνάκα, Πωλίνα Σαμαρά, Χρυσόστομος Στεργιανός, Ανθή Σαμαρτζίδου, Δημήτρης Σπέντζας, στα «170 τετραγωνικά» στάθηκαν με επάρκεια και πειστικότητα, μπήκαν στο βάθος των χαρακτήρων και απέφυγαν την παραπλανητική επιφάνεια, είχαν ρυθμό και δέσιμο. Μια ξεχωριστή αναφορά στον Δημήτρη Σπέντζα, ο οποίος  ήταν μια μηχανή αβίαστου γέλιου σε έναν πολύ απαιτητικό ρόλο. Ένα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές για τον κόπο  και  την ποιότητα της  δουλειάς τους. Ερασιτεχνικό θέατρο υψηλών προδιαγραφών.