Στιγματισμένοι, εγκαταλελειμμένοι και απομονωμένοι από την κοινωνία οι άνθρωποι της Λούβας, όπως τους αποκαλούσαν στην Λέσβο, περίμεναν υπομονετικά απλώς να τελειώσει η ζωή τους.
Με περισσή ευαισθησία, η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Δήμητρα Λαχουρή, από το Παλαιοχώρι της Λέσβου μεταφέρει το κοινό σε μια λαγκάδα, όπου στέλνονταν οι χανσενικοί του νησιού και όχι μόνο.
Οι κάτοικοι του Παλαιοχωρίου θυμούνται τις διηγήσεις των παλαιοτέρων. Σύμφωνα με τον Γιώργο Καραμπέτσο το 1850, ζούσαν εκεί γύρω στους 2.000 ανθρώπους, λεπροί, σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, αντιμετωπίζοντας σκληρούς χειμώνες, χωρίς βοήθεια μόνο με τα δικά τους μέσα, καλλιεργώντας την γη.
Ο Σάββας Ραφαήλ, αναφέρει τις μνήμες της γιαγιάς του, η οποία υπέργηρη πρόλαβε την κοινότητα εκείνων των ανθρώπων που ζούσαν ξεκομμένοι, σαν εσώκλειστοι. Έκτισαν και μια εκκλησία του Αγ. Γεωργίου, που την αποκαλούσαν Αι-Γιώργης ο Λεπρός. Ως ύβρη χρησιμοποιούσαν οι κάτοικοι του νησιού την έκφραση στην “Λούβα ράχη”, για την δική τους “Σπιναλόγκα”.
Όταν έφυγε και ο τελευταίος ασθενής για την Χίο ο οικισμός πέρασε στην κοινότητα και τα κτήματα μοιράστηκαν στους κατοίκους.
Ο νεαρός αντιπρόεδρος της κοινότητας Παλαιοχωρίου Θεμιστοκλής Ραφαήλ, ως πρόσκοπος, πραγματοποίησε μια έρευνα για το θέμα, που αποτελούσε την αθέατη πλευρά της ζωής των παλαιότερων κατοίκων. Σύντομα, το 1860 είχαν απομείνει δεκαεπτά άνδρες και δέκα γυναίκες και το 1892 έμεινα συνολικά δεκαοκτώ άνθρωποι που μεταφέρθηκαν σε μεγάλα κέντρα φιλοξενίας χανσενικών.
Δείτε το βίντεο:
