Υπερωρίες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Μυτιλήνης... "ανώνυμοι" σχολιαστές ενάντια στον αγώνα των Φοιτητών - Ανακοίνωση ΠΚΣ

Όχι μια και δύο δημοσιεύσεις...Μιλάμε για υπερωρίες για να γραφτούν όλα αυτά τα άρθρα ενάντια στις κινητοποιήσεις των φοιτητών στην Μυτιλήνη και υπεράσπισης του απαράδεκτου νόμου Κεραμέως – Χρυσοχοΐδη.

Δε βρίσκουμε κανένα λόγο να ασχοληθούμε με τα διάφορα “ανώνυμα” σχόλια που γράφουν διάφοροι “πλάτανοι” και που καμία σχέση δεν έχουν με την ακαδημαϊκή κοινότητα... (αν έχουν, γιατί γράφουν άραγε με παρατσούκλια;;)

Θα αρκεστούμε μόνο στις επίσημες τοποθετήσεις της ηγεσίας της κυβερνητικής παράταξης, της ΔΑΠ, οι οποίες είναι ιδιαίτερα επιλεκτικές εδώ και ένα χρόνο που τα Πανεπιστήμια είναι κλειστά, αφού έχει πάρει όρκο σιωπής για τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τους φοιτητές, που αγωνιούν σήμερα για τις σπουδές και το μέλλον τους.   

Για ποια λοιπόν ζητήματα επέλεξε να τοποθετηθεί ως «πλειοψηφία» η ηγεσία της ΔΑΠ: 

-Για να διαφημίσει το «έργο» της κυβέρνησης από το πρώτο κύμα της πανδημίας όταν και έλεγε στα Δ.Σ. των Φοιτητικών Συλλόγων ότι η κυβέρνηση «κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί», πασπαλίζοντας το πάντα με μπόλικη «ατομική ευθύνη»…

-Για να υπερασπιστεί την “εμβληματική μεταρρύθμιση” όπως ονομάζει την καθιέρωση της πανεπιστημιακής αστυνομίας, λέγοντας ότι επιστρέφει η τάξη στα πανεπιστήμια και καταργείται η ανομία...Τους φοιτητές βέβαια δε βλέπουμε να επιστρέφουνε… Φυσικά, δεν ξέχασε να χαιρετίσει την τρομοκρατία και την εισβολή της αστυνομίας στο ΑΠΘ. 

-Για να χαρακτηρίσει "ποιοτική αναβάθμιση των τμημάτων" την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, γιατί θεωρεί μάλλον ότι συνάδελφοι όπως οι φοιτητές του Τμήματος Γεωγραφίας ή του Τμήματος Περιβάλλοντος που μπήκαν στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου με 4 και 5 χιλιάδες μόρια, είναι αυτοί που  υποβαθμίζουν ποιοτικά τις σπουδές μας… 

-Και φυσικά δεν παρέλειψε να τοποθετηθεί απέναντι στους φοιτητές που κινητοποιήθηκαν και εδώ στη Μυτιλήνη στους οποίους είδε “ιδεοληψίες του παρελθόντος”, “προσπάθεια διχασμού της φοιτητικής κοινότητας”,  τους αποκάλεσε “φθηνούς τυχοδιώκτες” και άλλα ευφάνταστα.

Παρέλειψε όμως να τοποθετηθεί: 

- Για τους δεκάδες φοιτητές που δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την τηλεκπαίδευση, τα τεράστια προβλήματα που συνάντησαν συνάδελφοι μας στις εξεταστικές περιόδους με κίνδυνο να κοπούν σε μαθήματα γιατί δεν είχαν τα απαραίτητα μέσα, σύνδεση κλπ. 

-Για τους δεκάδες φοιτητές που αναγκάστηκαν να ξενοικιάσουν τα σπίτια τους γιατί οι οικογένειες τους δεν μπορούν να τα συντηρήσουν.

-Για την επαναλειτουργία των πανεπιστημίων με όλα τα μέτρα προστασίας.

-Για το γεγονός ότι οι πρωτοετείς φοιτητές δεν γνωρίζουν καν πως μοιάζουν τα αμφιθέατρα και οι αίθουσες διδασκαλίας. 

-Για τον άμεσο κίνδυνο να μπει λουκέτο σε τμήματα του Πανεπιστημίου Αιγαίου.
 

Και φυσικά, παρέλειψε να τοποθετηθεί με την εκκωφαντική της απουσία από τη συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 12/3 με θέμα το νόμο Κεραμέως- Χρυσοχοίδη.  Εκεί δηλαδή, που φοιτητές από τη Μυτιλήνη, τη Σάμο και τη Ρόδο κατέθεσαν τις αγωνίες και τα αιτήματα τους, οι υποτίθεται "νόμιμοι εκπρόσωποι των φοιτητών" παρέμειναν σιωπηλοί. 

Καταλαβαίνουμε απόλυτα το ότι η ηγεσία της ΔΑΠ τα έχει “χάσει”. Γιατί δυστυχώς γι΄αυτήν,  δεν κατάφερε να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου ώστε να περάσει η κυβέρνηση ανενόχλητη το απαράδεκτο νομοσχέδιο, αντί να πάρει μέτρα για το ασφαλές άνοιγμα των σχολών. Γιατί δεν κατάφερε οι φοιτητές να συμβιβαστούν με τα λίγα, με την κυβερνητική διαχείριση της πανδημίας, τα κλειστά πανεπιστήμια, με τα τεράστια προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους. Αντίθετα, απέδειξαν με τη στάση τους ότι και τα «καλυμμένα στόματα έχουν φωνή»!

Η οργή φουντώνει, ο προβληματισμός μεγαλώνει και η αιτία είναι η κυβέρνηση και οι επιλογές της!

Οι φοιτητές, με τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις σε όλη την Ελλάδα, στα νησιά του Αιγαίου και εδώ στη Μυτιλήνη, παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους, διεκδικούν τα αυτονόητα. Φωνάζουν “Ως εδώ! Να ανοίξει το Πανεπιστήμιο με όλα τα μέτρα προστασίας!”. Διεκδικούν να γίνουν ξανά φοιτητές για να μπορούν να σπουδάζουν με όρους το επιστημονικό τους αντικείμενο.

Οι χιλιάδες φοιτητές που εδώ και πάνω από ένα μήνα βρίσκονται στο δρόμο δίνουν δύναμη και ελπίδα, ενώνοντας τη φωνή τους με τις ανάγκες όλων εκείνων των φοιτητών που είναι μακριά από τον τόπο σπουδών τους, που προσπαθούν να σπουδάσουν πίσω από μία οθόνη.  Ενώνουν τη φωνή τους με την αγωνία των γονιών τους για την υγεία, το μεροκάματο που δε φτάνει να σπουδάσουν τα παιδιά τους, με τους μαθητές που γίνονται σάκος τους μποξ με το άνοιξε-κλείσε των σχολείων, δεν κλείνουν τα μάτια στην καταστολή που υπηρετεί τα συμφέροντα που εξυπηρετεί και η κυβέρνησή τους.

Με αυτές τις πλειοψηφίες που σήμερα είναι στο δρόμο θα είμαστε μαζί και οι εκλεγμένοι με την Πανσπουδαστική όπως εξάλλου κάναμε από τις πρώτες μέρες της πανδημίας την άνοιξη όταν καταθέταμε στα Δ.Σ. των Φοιτητικών Συλλόγων διεκδικήσεις για να μπορούν οι φοιτητές να παρακολουθούν την τηλεκπαίδευση, να μην είναι ζήτημα “ατομικής ευθύνης” το ποιος έχει υπολογιστή, ίντερνετ κ.ο.κ., για να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για το άνοιγμα των σχολών, μπαίνοντας μπροστά στην οργάνωση του αγώνα ενάντια στην πολιτική που βάζει εμπόδια στις ζωές και τα όνειρα μας. 

Και αναρωτιόμαστε:

Τι σόι είναι «ιδεολοψία» το 2021;

Τη στιγμή που η επιστήμη και η τεχνολογία έχει κάνει άλματα, οι φοιτητές να διεκδικούμε ολοκληρωμένη μόρφωση ή η ένταση των ταξικών φραγμών με την είσοδο Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής και η περαιτέρω υποβάθμιση των σπουδών μας;

Η διεκδίκηση για γενναία αύξηση της κρατικής χρηματοδότησης για την πρόσληψη διδακτικού προσωπικού και για υποδομές ή η αξιοποίηση της σημερινής κουτσουρεμένης για τη θέσπιση πανεπιστημιακής αστυνομίας που θα περιφρουρεί το “πανεπιστήμιο-επιχείρηση”;

Η ηγεσία της ΔΑΠ έχει όμως δίκιο σε ένα πράγμα και αυτό οφείλουμε να της το αναγνωρίσουμε. Έχει δίκιο να αγχώνεται για την προσπάθεια της να εκφυλίσει τους Φοιτητικούς Συλλόγους, να τους αποστεώσει από κάθε συλλογική και αγωνιστική πρωτοβουλία, όταν οι τοποθετήσεις της στα Δ.Σ. δεν μπορούν να πείσουν ακόμα και  τα μέλη τους, που δικαιολογημένα αγανακτούν που εδώ και ένα χρόνο το Πανεπιστήμιο είναι κλειστό και που δικαιολογημένα ανησυχούν για το αν και τι μέλλον έχει το τμήμα που σπουδάζουν... Γιατί είναι δεδομένο ότι η παράταξη των «κλειστών σχολών» δεν μπορεί να απαντήσει στην αγωνία που έχουν πολλά παιδιά που μπορεί μέχρι πριν κάποιους μήνες να τους στήριζαν, αλλά σήμερα παίρνουν δύναμη από τις ελπιδοφόρες κινητοποιήσεις των συμφοιτητών τους, ενώνουν τη φωνή τους με τα δίκαια αιτήματα τους. 

Και θα συμφωνήσουμε σε ακόμα ένα πράγμα. Περιμένουμε και εμείς πως και πως να ανοίξουν οι σχολές μας, να δούμε τι έχει να πει η κυβερνητική παράταξη στους φοιτητές που εδώ και ένα χρόνο είναι απέναντι στις ανάγκες τους, μακριά από τις αγωνίες τους.  Για να μην κουράζονται πάνω από τα πληκτρολόγια…

Το δίκιο είναι με το μέρος των πολλών που αγωνιούν και αγωνίζονται, που έχουν επιλέξει τον ανυποχώρητο συλλογικό αγώνα για τις σπουδές που έχουν ανάγκη.

Υ.Γ.: Αναρωτιόμαστε και για ένα τελευταίο ζήτημα...

Το γιατί τέτοια πρεμούρα για το «τίποτα», τους «ελάχιστους», τις «απόλυτες μειοψηφίες» το απαντήσαμε παραπάνω. Από πότε όμως αυτό το «τίποτα»,  «θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια υγεία»; Ρητορικό το ερώτημα...

Ξαναλέμε, καταλαβαίνουμε ότι τα έχουν χάσει, όμως ας μάθουν ότι το κυβερνητικό επιχείρημα δεν μπορεί πλέον να πείσει κανέναν...

Υ.Γ.2 : Καλύτερα να μη μιλάνε για το ποιος το παίζει «ανεξάρτητος», όταν στέλεχος της ΔΑΠ εδώ από τη Μυτιλήνη, έγινε ρεζίλι στο πανελλήνιο εμφανιζόμενο σε τηλεοπτικά παράθυρα σαν τυχαίος φοιτητής που υπερασπίζεται το νομοσχέδιο...