Ηταν μέρα ήταν ηλιόλουστη, υπέροχη, τελείως παράταιρη με το άχαρο καθήκον που είχαμε να επιτελέσουμε. Να αποχαιρετήσουμε για στερνή φορά τον σύντροφο Μάνο Δούκα, τον αγωνιστή, τον δάσκαλο, που ήταν “μια ομάδα μόνος του”, όπως είπε ο Παναγιώτης Μακρίδης από την Λαϊκή Συσπείρωση Μεταμόρφωσης, όπου ζούσε τα τελευταία πολλά χρόνια ο Μάνος.
Τουλάχιστον το κάναμε όπως έπρεπε σε έναν άνθρωπο που ήταν δεμένος με το μαζικό κίνημα, με μια μικρή “διαδήλωση” φίλων, συντρόφων ή απλών γνωστών που εκτιμούσαν τον Μάνο και δε θα μπορούσαν να λείπουν από αυτό το κατευόδιο, δίνοντας το “παρών” στο συνεδριακό χώρο του Δήμου Μεταμόρφωσης.
Ανάμεσα σε πολλούς -πίσω από τις μάσκες που υπογράμμιζαν το άχαρο της συγκυρίας αυτής- ο Νίκος Σοφιανός και η Ελένη Μπέλλου από το Πολιτικό Γραφείο του ΚΚΕ, ο Χρήστος Κατσώτης, ο Γιάννης Δελής, η Λιάνα Κανέλλη και η συντοπίτισσά του Μαρία Κομνημάκα από την ΚΟ του ΚΚΕ και πλήθος συνδικαλιστών και ανθρώπων του μόχθου, όπως ο Γιώργος Σιφωνιός που ήταν η ψυχή του απεργιακού αγώνα της Χαλυβουργίας.
Η σύντροφος της ζωής του Νινέττα Αλτάνη, σε μια πολύ συγκινητική ομιλία εκτός κειμένου, είπε πως θεωρούσε αδιανόητο ακόμα και να βρίσκεται σε μια τέτοια στιγμή, πόσο μάλλον να πρέπει να μιλήσει. Αλλά με τον Μάνο όλα είναι δυνατά.
Μίλησε για την απίστευτη μάχη που έδωσε με την αρρώστια, “χωρίς να ακούσουμε από το στόμα του ούτε ένα ωχ…”, για τις προτροπές στους γιατρούς να κάνουν τη δουλειά τους, για την πίστη που είχε στην επιστήμη πως θα καταφέρει να γίνει καλά και για τα καλαμπούρια που έκανε με όσους του έστελναν τις ευχές τους. –Τι περιμένουν, να σφίξω τη γροθιά μου;
Δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό πως δε θα περάσει αυτή την περιπέτια, κι ας γνώριζε την αρρώστιά του. Μόνο στο τέλος κατάλαβε ότι θα φύγει…
Είπε η Νινέττα και πρόσθεσε πως σε αντίθεση με το γνωστό κλισέ, μερικοί άνθρωποι είναι όντως αναντικατάστατοι! Και αν κάθε σπίτι είχε έναν Μάνο, η κοινωνία μας θα ήταν πιο δίκαιη και πιο όμορφη! Γιατί ο Μάνος ήταν αυτό που έλεγε ο στίχος του Μαγιακόφσκι και που είχε διαλέξει και ο ίδιος ως προμετωπίδα στο προφίλ του, εδώ στην Κατιούσα.
“Δεν έχω ούτε μια άσπρη τρίχα στη ψυχή μου. Ούτε σταγόνα γεροντίστικης ευγένειας”
Στη συνέχεια πήραν τον λόγο οι σύντροφοί του από τον χώρο των εκπαιδευτικών, ο Γιάννης Σαρδέλης και ο Ηλίας Πατίδης, δίνοντας πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον Μάνο και τις σπάνιες αρετές που τον διέκριναν.
Μεταξύ άλλων στάθηκαν στην αγάπη του για τη νεολαία, στη διαλεκτική του σκέψη, στη μαχητική αρθρογραφία του, με σημαντικά κείμενα που έκαναν αίσθηση και διαβάζονταν σε όλη την Ελλάδα, στο χιούμορ του και στους αγώνες που ήταν και θα είναι πάντα παρών! Και πάνω από όλα στο παράδειγμα που έδινε, όχι μόνο με τα λόγια, αλλά και με τις πράξεις του που συμβάδιζαν πάντα, με όσα έλεγε.
Στο τέλος πήρε τον λόγο η Λιάνα Κανέλλη με έναν αποχαιρετισμό από καρδιάς, όπου είπε μεταξύ άλλων πως ο Μάνος Δούκας δεν πήρε ποτέ σύνταξη από την ιδιότητα του δασκάλου και ήταν ο ωραιότερος Δον Κιχώτης που γνώρισε στη ζωή της, στον 21ο αιώνα… (βίντεο)
Στο τέλος της πολιτικής κηδείας, σύντροφοι και φίλοι πέρασαν μπροστά από το φέρετρο του Μάνου που ήταν σκεπασμένο με την κόκκινη σημαία του κόμματός του, ενώ κάποιος πρόσθεσε στο τέλος και την Παλαιστινιακή σημαία, καθώς ο Μάνος μέσα σε όλα προλάβαινε πάντα να ασχοληθεί, να γράψει και να μιλήσει για τον αγώνα που έδινε αυτός ο λαός.
