Τι πραγματικά σημαίνει το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης για τα νησιά του Βορείου Αιγαίου; - Κοινή ανακοίνωση Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

Το νέο Σύμφωνο Μετανάστευσης και Ασύλου παρουσιάζεται ως λύση για τη μέχρι τώρα αποτυχημένη πολιτική της Ε.Ε στη διαχείριση του Μεταναστευτικού – Προσφυγικού.

Σε αυτό το πλαίσιο η επίτροπος της Ε.Ε κ.Γιόχανσον επισκέπτεται τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, Λέσβο και Σάμο, αποφεύγοντας τη Χίο, την εκλογική έδρα του υπουργού Μετανάστευσης και Ασύλου κ. Μηταράκη, με στόχο να πείσει τις τοπικές κοινωνίες για την ανάγκη υλοποίησης του συμφώνου με την κατασκευή των νέων υπερδομών κράτησης Μεταναστών/Προσφύγων. Η χρηματοδότηση των 155 εκ. € (Λέσβο και Χίο), των 122 εκ. € για Σάμο, Λέρο, Κω είναι εξασφαλισμένη, χωρίς όμως την συναίνεση των τοπικών κοινωνιών, με θλιβερή εξαίρεση την απόφαση του Δήμου Μυτιλήνης.

Η λύση παρουσιάζεται ως ένα «ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης του μεταναστευτικού». Τι πραγματικά είναι όμως για τη χώρα και τα νησιά μας ;

• Είναι μία ακόμα απόπειρα να εγκλωβιστούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στις χώρες πρώτης υποδοχής, σε κλειστά και ελεγχόμενα κέντρα.

• Είναι η θεσμική επιβεβαίωση  ότι δεν θα υπάρξει πλαίσιο δεσμευτικής μετεγκατάστασης από τις χώρες πρώτης υποδοχής στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης αλλά μια, επί της ουσίας, ανεφάρμοστη εθελοντική αλληλεγγύη

• Είναι η θέσπιση του εδάφους της χώρας πρώτης υποδοχής, και ειδικά των παραμεθόριων περιοχών, ως  υποχρεωτικού και αποκλειστικού  χώρου, στον οποίο θα γίνονται οι διαδικασίες ασύλου αλλά και η διαλογή των εισερχομένων σε αυτούς που είναι προς επιστροφή και σε αυτούς που μπαίνουν στη διαδικασία αίτησης ασύλου. Αυτές οι υποχρεώσεις όχι μόνο διαιωνίζουν την παρούσα κατάσταση αλλά συνιστούν και επιπλέον κίνδυνο για την παραβίαση ή και την κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων.

• Είναι η παραχώρηση του δικαιώματος κάθε χώρας να κρίνει εάν βρίσκεται σε έκτακτη ανάγκη λόγω του προσφυγικού/ μεταναστευτικού στην Κομισιόν και τους φορείς της, για τελική έγκριση.

• Είναι η θέσπιση παρακάμψεων, συρρικνώσεων και καθυστερήσεων, αναστολή διαδικασίας χορήγησης ασύλου με επίκληση της κρίσης, είναι τριβές  με τη Σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες.

• Είναι η εισαγωγή εξαιρέσεων στην προστασία των παιδιών, με ρευστές και ασαφείς προϋποθέσεις («όταν δύνανται  να παρουσιάσουν κίνδυνο για την εθνική ασφάλεια ή τη δημόσια τάξη») .

• Είναι ότι στην πρόταση κανονισμού αναφέρεται ρητά ότι το σημείο στο οποίο το κράτος μέλος θα διενεργεί τη διαδικασία διαλογής, δεν θα θεωρείται ως εντός της ευρωπαϊκής επικράτειας και ότι συγκεκριμένες προβλέψεις της Οδηγίας για τις Συνθήκες Υποδοχής και του Κανονισμού για τις Διαδικασίες Ασύλου δεν θα ισχύουν. H ρύθμιση αυτή εγκυμονεί κινδύνους επιπλοκών όπως το να μη θεωρείται ελληνικός χώρος ως έδαφος της Ελληνικής Επικράτειας ή της ίδιας της Ελλάδας. Με κίνδυνο όχι μόνο την καταπάτηση θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά και την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Αυτό που θα πρέπει να έχει το νέο Σύμφωνο είναι :

• Τη γεωπολιτική πρόληψης των ροών, με μορφή αλληλεγγύης για οικολογικά- επισιτιστικά και άλλα προβλήματα τρίτων χωρών και αποφυγής εξοπλισμού των εμπλεκόμενων σε συρράξεις 

• Ένα μοντέλο υποχρεωτικής αλληλεγγύης και μετεγκατάστασης των προσφύγων και αιτούντων άσυλο από τις χώρες πρώτης υποδοχής στα υπόλοιπα κράτη μέλη ισότιμα και αναλογικά, στο πλαίσιο της θέσης που είχε υιοθετήσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την αναθεώρηση του Δουβλίνου.

• Να εμπεριέχει πολιτικές Ένταξης των αιτούντων άσυλο, αλλά και όσων αναγνωρίζονται ως πρόσφυγες.

• Τη πρόβλεψη για δημιουργία  νόμιμων και ασφαλών οδών μετανάστευσης

• Να θεσπίζει το μοντέλο όπου τα ΚΥΤ θα είναι μικρές σε έκταση και αριθμό φιλοξενούμενων δομές, που θα λειτουργούν με σκοπό την ταυτοποίηση των εισερχομένων και τη μεταγενέστερη αναλογική μετεγκατάσταση τους.

 Οι κάτοικοι των νησιών του Βορείου Αιγαίου δεν είναι αντίθετοι σε ένα σύστημα διαχείρισης του μεταναστευτικού. Είναι αντίθετοι με την άνιση αντιμετώπιση της Ε.Ε, με την μετατροπή των νησιών σε φυλακές, την αντιμετώπιση τους όχι ως ισότιμους πολίτες μια δημοκρατικής και αλληλέγγυας Ευρώπης αλλά ως ανθρωποφύλακες των χωρών του βορρά, στα πλαίσιο του αφηγήματος περί «Ασπίδας της Ευρώπης»